By nieboszczyk nie strzelił do mnie

Zorina

-Lenko pośpiesz się.
Lena ubrała Jasia i pobiegła do samochodu.
Czy to możliwe że to koniec a zarazem początek nowego życia ?
Serce nagle jej zamarło.
Leon Wasilewski przyjechał -na pewno nie pozwoli jej odejśc.
Przez ten rok gdy mieszkali razem był dla niej bardzo dobry.
Zapewnił jej wikt i opierunek ,chronił przed realiami prawdziwego życia.
Jak to możliwe że ktoś taki był oficerem SB ,łajdakiem i karierowiczowiczem ?
Miał dwie twarzę czy tylko ta twarz którą jej pokazywał była prawdziwa ?
Powiedział że ją kocha i ten rok był najpiękniejszym w jego życiu.
Czy nie pamiętał o tym że miała już męża którego bardzo kochała zanim go poznała.
Nigdy mu niczego nie obiecywała ,żyli jak brat z siostrą a teraz zaczęła się go bać.
Słyszała strzały.
Wasilewski upadł był cały zakrawiony.
Janek nie wiadomo czemu odwrócił się i strzelił jeszcze raz.
-Strzelasz do nieboszczyka ?
-By nieboszczyk nie strzelił do mnie odparł Janek.
Leon uśmiechnął się blado.
-Wygrałeś wyharczał. Będziesz się nią opiekował ?
-Bedę rzekł Janek ale zdał sobie sprawę że Wasilewski go już nie słyszy.

Inka

Jakie optymistyczne opowiadanie. Bardzo mnie ucieszyło. Wasilewski miał czelność jeszcze spytać Janka, czy będzie się opiekował Leną-a kto niby mógł to robić lepiej od niego?

Dłużewska

Co ja bym dała, żeby tak w rzeczywistości się stało! Pięknie to obmyśliłaś. I te słowa "By nieboszczyk nie strzelił do mnie." =)