Czy mógłbym poprosić panią do tańca?

Dłużewska

I będziemy szczęśliwi, weseli
Aż przyjdzie północ i nas rozdzieli
I umówię się z nią na dziewiątą
Na dziewiątą tak jak dziś!
Parkiet pękał w szwach. "Oaza" została wypełniona po brzegi. Celina śpiewała i tańczyła, czuła się wyśmienicie. Wydawało się jej, że alkohol buzuje w żyłach razem z krwią. Od czasu do czasu traciła równowagę, ale nie było problemem przywrócenie ciału odpowiedniego pionu. W końcu mogła zatańczyć w rytm muzyki, przy której bawili się jej rówieśnicy. Delikatnie uniosła ręce w górę, kołysząc biodrami w swój ulubiony sposób. Zamknęła oczy, nie mogąc nawet przypuszczać, że ktoś bacznie ją obserwuje. Wykonała kilka obrotów i znowu straciła równowagę.

Michał Konarski siedział przy stoliku razem z grupą innych studentów medycyny. Popijali czerwone wino, śmiali się. Usłyszał śpiewy dochodzące z parkietu. Odwrócił się. Cztery dziewczęta były na wyraźnym rauszu. Jego uwagę przykuła brunetka w ślicznej chabrowej sukience i czarnych pantofelkach. Miała gołe nogi, choć był dopiero maj i Michałowi wydawało się, że jest jeszcze zbyt chłodno, by dziewczęta ściągały swoje urokliwe pończoszki. Brunetka uniosła ręce do góry, cudownie ruszając biodrami. Miała idealną sylwetkę i plecy proste jak trzcina. Odniósł wrażenie, że jej ciało jest gibkie niczym trampolina. Poruszała się z niezwykłym profesjonalizmem.
- Michał, a ty sądzisz, że profesor Zaremba zdecyduje się na ustny egzamin? - Gosia dotknęła jego prawej dłoni.
- Nie wiem, Gosiu. - odpowiedział i ruszył w stronę parkietu.

Stanął obok brunetki, która teraz miała zamknięte oczy, jakby jej umysł znajdował się w zupełnie innym miejscu, jakby chciała chłonąć jedynie muzykę, a nie gwar klubu. Wykonała kilka obrotów i straciła równowagę. Lekko złapał ją w talii. Poczuł jej zapach. Wyraźnie fiołkowe perfumy. Krótkie czarne włosy sięgały ramion i teraz zauważył, że są ozdobione małą czarną kokardką.
- Przepraszam - powiedziała, sądząc, że wpadła na tego człowieka niechcący.
Uchwycił jej prawą dłoń.
- Michał Konarski - przedstawił się, całując ją w rękę.

Pijany umysł Celiny nie bardzo wiedział, co się wydarzyło. Przyjrzała się jednak temu mężczyźnie na tyle, na ile pozwalało rozjeżdżające się spojrzenie. Blondyn. Bardzo przystojny. Ach, jaki ma cudowny uśmiech!
- Celina - odpowiedziała.
- Bardzo ładne imię. Czy mógłbym poprosić panią do tańca?
- Proszę - podała mu swoje dłonie.
Miała nadzieję na coś skocznego, ale orkiestra właśnie zaczęła "Tyle miłości". Michał mocno ją do siebie przycisnął i nawet pomyślała, że gdyby nie była pijana, ofuknęłaby go za to. Ale była pijana i był to jeden z nielicznych sobotnich wieczorów, gdy mogła tak zaszaleć. Konarski nie był idealnym tancerzem, ale dobrze mu szło. Nie mogła przecież wymagać, by każdy był Krzysztofem.

- Mógłbym zaprosić panią na drinka? - zapytał, gdy piosenka się skończyła.
- Och, nie powinnam już pić. - lekko dotknęła swoich włosów.
- W takim razie na wodę z cytryną.

Usiedli przy barze.
- Pani doskonale się rusza - zaczął rozmowę.
- Trenuję taniec.
- Doprawdy?
Podano im dwie wody z cytryną. Celina uświadomiła sobie jak bardzo jest spragniona. Woda była cudownie zimna. Potrzebowała tylko trzech łyków, by napój zniknął z jej szklanki. Michał znowu zamówił to samo.
- Trenuję taniec towarzyski - ciągnęła. - Ale czasem jestem tym zmęczona. - szepnęła, pochylając się w stronę Konarskiego.
- Zawsze może pani zrezygnować z tego, co nie przynosi radości.
- Ale trenuję już dziewięć lat. Teraz po prostu ciężko jest pogodzić to ze studiami.
- Co pani studiuje?
- Germanistykę - lekko przekrzywiła usta. - A pan?
- Medycynę.
- To cudownie, pewnie bardzo ciekawe.
- Tak, szczególnie ciekawią mnie sekcje zwłok.
Roześmiali się. Celinie wciąż szumiało w głowie, ale czuła, że zmęczenie bierze górę. W dodatku Marta i Basia gdzieś zniknęły.
- Która godzina? - zwróciła się do Konarskiego.
- Już wpół do dwunastej.
- Powinnam iść - poderwała się z krzesła.
- Odprowadzę panią. Tylko wezmę marynarkę.

Inka

Świetne! Choć w mojej opinii Michał, to idealny tancerz Very Happy

Konarska

Czy to koniec Londynu?
A i nigdy nie uwierzę, że Michał może być w czymś może być lepszy od Krzysztofa. Never.

Inka

Ola chyba na odwrót! To Krzysztof nie może być lepszy od Michała Razz

Konarska

Ale herezje tu wypisuje. Oczywiście, że na odwrót.

Zorina

To Krzysztof był takim dobrym tancerzem ?

Dłużewska

Michał pochwycił swoją marynarkę z oparcia jednego z krzeseł.
- A ty czasem nie pomyliłeś dziewcząt? - Gosia mocno złapała go za łokieć.
- Gosiu... już ustaliliśmy, że tamta noc była niezobowiązująca.
- Ty to ustaliłeś, Michał.
Jej rude loki wypełniały się wściekłością, bardziej nawet niż oczy.
- Konarski, już nie pijemy? - jeden z kolegów uniósł kieliszki do góry.
- W kolejną sobotę, Lewański! - Michał się zaśmiał.

Gdy zbliżał się do baru, zauważył, że pomiędzy Celiną a barmanem dochodzi do ostrej wymiany zdań. Jeszcze tego brakuje, pomyślał, żeby ta pijana dziewczyna kłóciła się z obsługą klubu.
- Nie powinnaś pozwalać, by obcy mężczyzna odprowadzał cię do domu - mówił barman.
- To nie twoja sprawa, Krzysztof! - odkrzyknęła, po czym podeszła do Michała.
Wyjął z jej rąk czarny, wiosenny płaszczyk i pomógł jej się przyodziać. Ruszyli do wyjścia.
- Krzysztof, to znaczy tamten barman, jest moim partnerem w tańcu. Twierdzi, że pan jest gwałcicielem lub mordercą - Celina przyjrzała się Michałowi. - Ale nie wygląda pan na takiego, co chciałby mnie skrzywdzić.
- Bez obaw. Chcę jedynie towarzyszyć pani w drodze do domu, w czasie tej wędrówki poprzez gąszcz warszawskich, ciemnych ulic. - odpowiedział.
Celina się zaśmiała. Ten Michał coraz bardziej jej się podobał. Wyszli przed "Oazę" i od razu wpadli w sam środek odbywającej się na chodniku awantury.
- Lenka, zatańczyłem z Beatą, bo ty tańczyłaś ze Staszkiem, a ja nie chciałem siedzieć sam przy stoliku - mówił młody brunet.
- Nie interesuje mnie to, Janek - śliczna dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi. - Beata jest twoją byłą dziewczyną. Tak się nie robi!
- Lenka...

- Przepraszam bardzo - Lenka zazdrośnica zwracała się do Celiny. - Która godzina?
- Za dwadzieścia minut będzie północ - uprzejmie odpowiedziała Dłużewska.
- Już północ! - Lenka krzyknęła do Janka. - Idę do domu.
- Ale Lena! - chłopak pobiegł za nią.
Celina i Michał ruszyli w przeciwnym kierunku.
- Biedna ta Lenka - Celina nie umiała powstrzymać się od skomentowania awantury.
- Chyba biedny Janek - stwierdził Michał, po czym znowu wybuchnęli śmiechem.

- Czyli tańczy pani od dziewięciu lat?
- Tak. W lutym tego roku zdobyliśmy z Krzysztofem Grand Prix za wykonanie walca wiedeńskiego na ogólnoeuropejskim konkursie młodzieżowym. Ale coraz bardziej mnie to męczy. A może nudzi? - przystanęła. - Sama nie wiem. Powiem panu szczerze, że Krzysztof jest doskonałym tancerzem i zasługuje na lepszą partnerkę.
- Hmm... na moje oko jest pani cudowną partnerką.
- Na pańskie oko. Bez urazy, ale pan się chyba nie zna na tańcu.

Rozmowa była dla Celiny lekka i przyjemna. Choć czuła się bardzo senna i znowu chciało jej się pić, to mogłaby bez końca spacerować z tym Michałem Jakimśtam, słuchać jego żartów i komplementów.

W czasie półgodzinnego spaceru Michał dowiedział się, że Celina chciałaby zrezygnować z tańca, ale jeśli to zrobi to zawiedzie i Krzysztofa, i swoją nauczycielkę Klarę. Dowiedział się, że Celina w ukrycia popala sobie papierosy, a razem z przyjaciółkami pije wódkę zamiast wina, które przecież bardziej by do nich pasowało. Dowiedział się, jakie spektakle są teraz wystawiane w warszawskich teatrach. Dowiedział się nawet, że Hitler musi cierpieć na chorobę psychiczną i że niedługo jeszcze ktoś, oprócz Celiny, to zauważy i go unieszkodliwi. Aż w końcu stanęli przed jedną z willi na Żoliborzu.
- Dziękuję - spojrzała w jego oczy.
- Cała przyjemność po mojej stronie.
Zanim się obejrzała, zbliżył się do niej, wplótł swoje dłonie w jej krótkie włosy i zaczął całować. W jednej chwili zabrakło jej tchu. Pomyślała, że gdyby była trzeźwa, to z pewnością by go od siebie odepchnęła. Ale była pijana, Michał był nieziemsko przystojny, jego język penetrował wnętrze jej ust i tak - w końcu ona, Celina Dłużewska, pierwszy raz w życiu całowała się z mężczyzną.

***

Dopiero w czasie powstania, w najbardziej dramatycznych chwilach swojego jestestwa, Celina wyzna Michałowi, że tamten pocałunek był pierwszym pocałunkiem w jej życiu. Przez całą wojnę będzie tęsknić do tej majowej nocy i do klubu "Oaza", w którym się poznali.

Zorina

Bardzo ładne,śliczne.
Tylko jedno nie spodobało mnie ,jak Michał potraktował to Gosię -ale to typowe dla wielu facetów.

Inka

Piękne, świetne i cudowne, czytałam z przyjemnością!

Konarska

Ta mistyczna więź... Fajne to opowiadanie, Gosi mi jakoś dziwnie nie żal.
Wrócisz jeszcze do Londynu, przepraszam, że tak smęce, ale...
Trudno mi sobie wyobrazić Krzyszotofa jako tancerza.

Dłużewska

Lepszy Krzysztof tancerz niż Krzysztof narzeczony Razz

Wrócę do "Londynu", wrócę. Celina musi w końcu urodzić to dziecko Razz

Konarska

Ale tak już?