Kalejdoskop

Zorina

Chce tu zostać z tobą powiedziała Celina.
Sama się zdziwiła ,że wypowiedziała na głos to co czuła.
Na pozór była otwarta a tak naprawdę skryta ,wojna i sieroctwo zostawiły na niej piętno bo była bardzo wrażliwa.
Wcześniej myślała tylko o zdobyciu amerykańskiego paszportu i zaczęciu nowego życia.
A teraz zrozumiała ,że nie może być szczęśliwa bez Michała i jego miłości ,bez przyjaciół ,korzeni i kraju .

Kilka dni temu Michał był pewien ,że między nim a Celiną wszystko skończone ,teraz sytuacja się zmieniła.
Czy uczucia zawsze muszą być tak skomplikowane ?

Ada Lewińska z uśmiechem patrzyła jak Jabłoński bawi się z Katią. Poczuła jednak lekkie ukłucie zazdrości ,gdy pomyślała ,że lepiej niż ona dogaduje się z dziewczynką.
W małej była jakaś wzgardliwa duma ,wręcz hardość,która z niej emanowała . Tak bardzo przypominała swojego ojca.
Ada ,zawsze była twarda ,męska ,zdecydowana ,miała nietuzinkowy umysł i nie pozwala sobie na kobiece słabości.
Nie wiedziała jak dotrzeć do dziecka ,wytłumaczyć jej swój światopogląd ,który jak świecie wierzyła był jedynym słusznym światopoglądem ,zapewniającym drogę do szczęścia.

Emilka ze znudzeniem wzięła pilnik do paznokci.
Śmierć nienarodzonego dziecka nie wywołała u niej jakiegoś specjalnego wstrząsu ,nie poruszyła żadnej czułej strony .
Myślała tylko o Karkowskim ,który przypominał fircyka z kawiarni ,ciągle wywoływał u niej burzę uczuć i wielkich namiętności.
Jan Woźniak był durniem ale zapewnił jej wikt i opierunek i z pewnego rodzaju wdzięczności zgodziła się za niego wyjść.
Coraz bardziej jednak ją nudził i irytował.

Ruda nie wiedziała czemu zrobili z niej konfidentkę gestapo .
Siedziała w karcerze i waliła pięścią w ścianę w poczuciu całkowitej bezsilności.
Za co ją to wszystko spotkało ,przecież podpisała wszystko co chcieli i obiecali ,że wyjdzie.
Czy jeśli do Władka ,uwierzy w te kłamstwa i nie będzie chciał jej ratować ?
Co za głupia myśl -Ruda nie należała do tego typu panienek ,które uwięzione w więzy ,czekają na księcia na białym koniu ,który ją uratuje.
Zawsze stała mocno na własnych nogach i trzymała się zdrowego rozsądku ,chcąc być równorzędną partnerką dla swego mężczyzny.
Teraz jednak była w pułapce osaczona przez ludzi ,którzy chcieli wymazać jej przeszłość ,dorobić gębę i pozbawić wszelkiej nadziei na przyszłość.
Jeśli jednak pokażę swą słabość ,będzie na zawsze stracona i zagubiona.
O nie powiedziała na głos. Nie poddam się nigdy. Nawet jeśli minie zawloką pod pluton egzekucyjny ,nie pokażę im strachu,ani łez. Nie będą mendy triumfować ,że mnie Wiktorię Rudnicką złamały.
Przymknęła oczy i odpłynęła w sen.
Była w łóżku z Władkiem ,otaczał ją mocno swoim ramieniem ,całował ,dotykał i pieścił.
Czuła jego dotyk na swej nagiej skórze i słyszała słowa ,świadczące o miłości i uwielbieniu. Była zakochana i kochana ,a ta miłość była cieplejsza niż słońce ,większa niż gwiazdy ,szersza niż ocean i nic na świecie tej miłości nie mogło zmienić.
Obraz się później zmienił -znów stał na ulicy ,tak jak przed ich pierwszą randką i trzymał w ręku czerwoną różę.
-Bałem się ,że nie przyjdziesz ,że to był tylko żart wymamrotał.
Ruda obudziła się i zobaczyła wokół siebie zimne ,puste ściany.

lilka1234

Boże cudne! Aż się wzruszyłam na części o Rudej;)

Inka

Ale dawno nic nie pisałaś! Ogólnie mi się podoba, też szczególnie fragment z Rudą.
Poza tym, przepraszam, ale muszę to napisać.
Dialogi. W sensie, one same w sobie, są ciekawe, dobrze pomyślane. Tylko inaczej się je wprowadza.

Dłużewska

Przecudowne!

Konarska