Kim ja jestem?

Inka

No już, Słoniku, nie kop tak bardzo. Boli. Położyłam rękę na brzuchu. Widać po mnie stres? A czy Słoniątko go czuje? Ciekawe, czy czuje co się dzieje z jego tatą...Jak tak będę siedzieć to wzbudzę podejrzenia. Wyciągnęłam z torebki niemiecką gazetę o modzie. Moda. Jakby mnie to choć trochę interesowało. Staram się wyglądać dobrze, żyć jak gdyby nigdy nic, ale w życiu do głowy nie przyszłoby mi przeglądać takich pism, gdyby nie ta mistyfikacja teraz. Nudzi mnie to. To już nie jest moje życie. Podniosłam wzrok znad gazety. Zrobiło mi się gorąco. Dziewczyna, mniej więcej w moim wieku. Małe dziecko w wózku, całuje jakiegoś żołnierza, pewnie mąż. Zaraz zginą. Wszyscy. Nawet ten maluch. Nikomu nic nie winny. Boże, przecież my jesteśmy tacy sami jak oni! Zabijamy zupełnie niewinnych ludzi! Nie mogłam dalej czytać tej gazety. Dokończę sweterek dla Słoniątka.
-Entschuldige bitte, was ist die Masche? Ich kenne ihn nicht, und es ist schön! Ich möchte, um es auszuprobieren.-zwróciła się do mnie starsza kobieta. Wyglądała na miłą. Na pewno nie na taką, która chciałaby żeby w getcie głodowały małe dzieci. Co jej miałam odpowiedzieć? Że nie wypróbuje tego ściegu, bo za kilka minut zginie jak reszta ludzi na tym dworcu?
-Du verstehst das nicht deutsch?-zapytał jakiś mężczyzna, prawdopodobnie jej mąż. On już wyglądał groźnie. Mógłby być strażnikiem w getcie. Może nie takim jak Mongoł, ale na pewno nie był dobrym człowiekiem. Zadał mi takie pytanie, jakby zaczął mnie podejrzewać. Na pewno wie, że mam bombę.
-Matylda, die Eltern wollen sich zu verabschieden, Sie sagen, und sie kann nicht gehen die Treppe hinauf.-dobrze. Alan. Jestem bezpieczna. Od razu odetchnęła.
-Ich verstehe, natürlich! Doppel wajmarr.-odparłam z pewnością siebie. Wstałam. Spojrzałam jeszcze raz na kobietę z dzieckiem. Dlaczego ono też musi zginąć? Ona wychodzi. Może im się uda! Może zdążą! Podbiegł do niej Michał.
- Lass mich dir helfen.-powiedział. Jak dobrze. Wychodzimy. Wszyscy. Idę przodem. Bronek łapie mnie za rękę.
-Wszystko dobrze.-szepnął mi do ucha.
-Wcale nie.-odpowiadam szybko i ukradkiem ocieram łzę. Zauważyłam, że Bronek się boi. Może myśli, ze się rozmyśliłam i mu nie pomogę z Wandą? Uśmiechnęłam się do niego. Mam wrażenie, że powinnam się wyspowiadać. Z budynku wybiegli Michał i Bronek z wózkiem. Czyli kobieta zginie. Miała piękny uśmiech. Wybuch. My spokojnie idziemy do naszej furgonetki. Terroryści, zabójcy niewinnych kobiet i dzieci idą do swojej furgonetki. Władek chyba wiedział co mnie gryzie.
-Chyba ich nie żałujesz?-zapytał. Pokręciłam głową. Zanotowałam w pamięci, by porozmawiać o tym z Rudą, ona powinna mnie zrozumieć. Teraz jedziemy odbić Wandę.

*Wszystkie teksty po niemiecku, to te, które naprawdę padły w serialu: pytanie o ścieg, pytanie czy Lena nie rozumie po niemiecku, interwencja Alana (właściwie nie jestem pewna, czy to był Alan...? No i Lenka udzielająca odpowiedzi na oba pytania.

Zorina

Ciekawe,chociaż trochę krótkie.
Szkoda ,że w serialu nie padły te kwestie po niemiecku.