Kochał ją bardziej.

Inka

Michał od kilku dni nic nie jadł. Za to pił i to sporo. Nie mógł pogodzić się z tym co się stało. Tragiczna pomyłka? I tyle? Jego brat zabija mu narzeczoną, na rozkaz dowódcy, który skwitował to tragiczną pomyłką. W tej chwili nic mu nie pomoże. Usłyszał pukanie do drzwi.
-Kto tam!-krzyknął. Nie kontrolował się.
-Michał...to ja.-ten głos, który w jego sercu był zawsze. Podczas podrywania pielęgniarek we Włoszech, namiętnych nocy z Karoliną i ostatnich samotnych wieczorów sam na sam z butelką bimbru. Ciężko podniósł się z podłogi. Zrobił kilka kroków w stronę drzwi, przekręcił zamek i wpuścił ją do środka.
-Celina, jeśli wysłali cię tu mój braciszek, razem z kolegami, to powiedz im, że nie mam najmniejszej ochoty się z nimi widzieć.
-A ze mną?
-Co z tobą?
-Pytam, czy ze mną chcesz się widzieć.
-Nie wiem.-powiedział.
-Teraz ty winisz mnie? Dlaczego?
-Winię tylko tę cholerną wojnę. Nie mam ochoty brać w niej udziału, nie chcę odbijać Leny, ani walczyć. Nic już nie chcę.
-Nie przysłał mnie tu Władek.
-A kto? Bo nie wierzę, żebyś sama chciała do mnie przyjść.-Celina nie odezwała się. Podeszła do niego i spojrzała głęboko w oczy. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Musnęła dłonią jego policzek. Wydawało jej się, że Michał nie golił się od kilku dni, co zresztą jej nie dziwiło. Sama po śmierci Krzysztofa nie myślała o tym, by się malować i czesać.
-Michał-wyszeptała, a zaraz potem jego usta dotknęły jej warg. Dla obojga wszystko przestało się liczyć-Krzysztof, Karolina, wojna, rodzina, obietnice składane przed lustrem po bolesnym rozstaniu. To była ich chwila. Minuta, w której liczyli się tylko oni, byli dla siebie i nikt nie był w stanie im tego zabrać.
-Przepraszam.-powiedział cicho, gdy na chwilę przestali się całować.
-Ja przepraszam.-w oczach Celiny pojawiły się dwie malutkie łzy. Michał wziął ją na ręce i przeniósł do sypialni. Odkąd jego matka ze swoim niemieckim przyjacielem wprowadzili się do mieszkania Karoliny, a on dostał to, ani razu tam nie był. Siedział cały czas pod ścianą w korytarzu i się zadręczał.

Wschodzące słońce. Biała pościel w drobne niebieskie kwiatuszki. Łóżko w mieszkaniu Michała. I ona-Celina, dopiero co obudzona, zupełnie naga. Nie czuła wyrzutów sumienia. Czułaby, gdyby go nie kochała, tymczasem od trzech lat, śniła o nim, wielbiła dotyk jego ust i rąk i marzyła o takim poranku jak dzisiejszy. Jedyne co sprawiało, że się boi, to to, że kilka dni temu stracił narzeczoną. To, co się stało dziś w nocy świadczy o tym, że nie kochał albo Karoliny, albo jej. Zganiła się w myślach. Chciała być tego ranka tak szczęśliwa, jak w nocy. Słyszała, że Michał krząta się po kuchni. Wszedł do sypialni.
-Nie mam nic do jedzenia.
-Nie szkodzi.-powiedziała Celina. Wstała z łóżka i owinęła się w prześcieradło.-Pójdę się umyć.-dodała.
-Napij się ze mną herbaty.-podał jej kubek.
-Michał...-zaczęła.
-Nic nie mów. Chciałem ci podziękować. Czas chyba zacząć żyć.-Celina uśmiechnęła się blado.
-Nie chcę zabrzmieć śmiesznie, ale...-nie wiedziała jak to powiedzieć.-Michał kochasz mnie?

Michał ją kochał. Bardziej niż swoją pierwszą dziewczynę, Basię, z którą tańczył na balu maturalnym. Bardziej niż swoją sąsiadkę, kilka lat starszą Jadzię, na którą spoglądał zawsze rozmarzonym wzrokiem. Zginęła we wrześniu, w bombardowaniu. Bardziej niż rezolutną Zosię z uniwersytetu, która na moment zawładnęła jego sercem i bardziej niż Krysię, z którą ją zdradził. Bardziej niż fascynującą trzydziestoletnią Adèle, u której z Władkiem mieszkali we Francji, gdy wydawało im się, że wojna skończy się szybko. Bardziej niż Angielki- Jane, która pracowała na stołówce w ich ośrodku szkoleniowym i Betty, która mieszkała nieopodal i miała cudowne dołeczki nad pośladkami. Bardziej, niż Hanię z poczty. Bardziej, niż rumuńskie piękności, których imion nawet nie pamiętał, bardziej, niż Benedettę, Elisabettę i Francescę, młodziutkie włoskie pielęgniarki. O wiele bardziej, niż Karolinę. Bardziej, niż kogokolwiek wcześniej i kogokolwiek później. Chciał jej to wykrzyczeć.
-Celinka, idź się myć.-powiedział tylko.

Zorina

Ładne.
Lubię tę parę ,pasują do siebie.

Dłużewska

Ależ miałaś wenę! Po prostu PIĘKNE!

Inka

A wiesz, że jak zaczynałam pisać, to miałam wenę na coś zupełnie innego? Tylko tak jakoś wyszło... Smile

Dłużewska

Najpiękniejsze jest to:

Inka

Może wrócę.. Smile

To na razie nie zdradzę o czym miałam pisać.

A co do tego fragmentu, to akurat było po odwiedzinach Celinki u Michała pogrążonego w żałobie po jakże nieodżałowanej stracie Smile

Ale nie twierdzę, że to była ich pierwsza wspólna noc.

Konarska

Jakim cudem ja tego jeszcze nie skometnowałam. Uwielbiam Twoje opowiadania. To jest wyjątkowo piękne, naprawdę. Końcówka jest strasznie bolesna.

Mondler

Ojej, też widzę to dopiero teraz Very Happy

Pięknie