Nowe pokolenie

Inka

-Szybko wyrosła.-na tarasie swojego domu w Atlancie, jak co wieczór siedzieli Lars ze swoją żoną, Amerykanką Betty. Ich córka, Emma właśnie dziś kończyła osiemnaście lat.
-Yhm.-przytaknął Lars, nie przerywając czytania gazety. Nigdy nie był szczególnie zaangażowany w życie rodzinne. Właściwie nigdy w nic się nie angażował, ale odpowiadało mu to. Był egoistą i nie krył się z tym. Betty nie kochał, ożenił się po to, by miał mu kto prasować koszule, albo robić śniadania. Wtedy w Polsce, stać go było na gosposie. Kiedy przyjechał tu, cudem unikając plutonu egzekucyjnego zaczęło mu się powodzić zdecydowanie gorzej, ale razem z żoną, dorobili się własnego domu z ogrodem i samochodu. Ford był już wprawdzie wysłużony, ale wciąż działał. Był zadowolony ze swojego życia. Nie było perfekcyjne, ale wiedział, że jego koledzy po fachu w większości skończyli zdecydowanie gorzej-na stryczku. Wiedział też, że jego wrogowie nie skończyli tak, jak sobie to wymarzyli. Dopadł ich komunizm i stali się w swoim kraju drugimi wrogami publicznymi, wyprzedzali ich tylko tacy jak on. Czy ich żałował? Trudno powiedzieć. Wprawdzie to nielogiczne, ale chyba jednak trochę tak. Tak samo, jak nikogo nigdy nie kochał, nikogo nigdy nienawidził. A jeśli sprawiał komuś ból i cierpienie, to tylko dlatego, że był dobrym policjantem. Z rozmyśleń wyrwał go krzyk Emmy. Nawet nie zauważył, kiedy pojawiła się na tarasie.
-Co to jest?!-była wyraźnie zdenerwowana. Lars odłożył gazetę.
-Przestań wymachiwać tym przed nosem. Pokaż.-córka podała mu do ręki starą fotografię, na której w niemieckim mundurze wykonuje gest, do którego nigdy później się nie przyzna. Najgłębiej skrywana tajemnica została odkryta. A wszystko przez lenistwo i nieuwagę. Mógł przecież spalić to zdjęcie.
-Byłeś zbrodniarzem.-powiedziała Emma przez łzy. Betty wiedziała, choć sprawiała wrażenie przestraszonej.
-Nie byłem.
-To kim byłeś? Uczyłam się w szkole, o ludziach takich jak ty. Wiesz, że mam przyjaciół Żydów? Co mam im powiedzieć?
-Musisz im coś mówić?-Lars nie sprawiał wrażenia wstrząśniętego, skruszonego. Pewnie nie był nawet zainteresowany.
-Tak, muszę. Bo to, że ty od lat żyjesz w kłamstwie nie znaczy, że ja też powinnam. Nienawidzę cię!
-Emma, zaczekaj, przecież ja ci to wytłumaczę, nie masz po co się denerwować...-wcale nie zależało mu, by córka miała o nim dobre zdanie. Nie chciał po prostu, by sąsiedzi usłyszeli te krzyki.
-Pójdę do niej.-powiedziała Betty. Wyszła po schodach i cicho zapukała do drzwi. Pokój Emmy wyglądał koszmarnie. Pomijając wszechobecny bałagan-wielka pacyfka namalowana na środku ściany, wcale nie nadawała mu uroku.
-Wiedziałaś?-spytała ją cicho. Siedziała na łóżku i liczyła pieniądze.
-Co robisz?-Betty zignorowała to pytanie.
-Liczę pieniądze. Chcę wyjechać do Polski i znaleźć jego ofiary.
-Córeczko...
-Jestem dorosła. Nie możesz mi niczego zabronić!-krzyknęła Emma.
-Jesteś nowym pokoleniem. Nie jesteś niczemu winna.
-Ale muszę odpokutować, bo jak widzisz jemu się do tego nie śpieszy. Wstydzę się, że jest moim ojcem!

Zorina

Bardzo ciekawe.
Czy Emma przyjedzie do Polski i pozna dzieci Janka ,Władka ,Bronka i Michała ?