Pamięć

Inka

Mieliśmy tego wieczoru gdzieś wyjść. Michał prawie mnie do tego przekonał. Nie wyszło. Przez ostatnie lata, mało mi wychodzi. Robił herbatę w kuchni. Ja nerwowo poprawiałam fałdki mojej spódnicy. Eleganckiej, prosto od krawcowej. Stać mnie na to i chyba trochę się wstydzę, że wydaję pieniądze na takie głupoty. Zastanawiałam się, czy w Polsce, Lena ma za co nakarmić Jasia. A, czy jeżeli ma, bo pracuje, to ma go z kim zostawić. W końcu została sama. Ciekawe, czy dalej mieszka w Warszawie, nie tylko ona, ale i wszyscy, którzy tam zostali. Ciekawe, czy oni jeszcze żyją. Zawstydziłam się. Muszą żyć!
Michał wniósł do pokoju tackę z dwiema porcelanowymi filiżankami, dzbankiem i cukiernicą. Zamiast nalać sobie herbaty wodziłam palcem, po kwiatowym motywie, który ozdabiał naczynia. Nie były tak piękne, jak te po babci, które miałam w domu przed wojną. Na pewno nie został z nich już ani jeden odłamek szkła.
-Myślę, że skoro zaczęliśmy, powinniśmy dokończyć tę rozmowę.-powiedział Michał poważnie. On w ogóle spoważniał. Postarzał się. Wprawdzie kiedy widziałam chłopaków-Władka, Bronka...Janka też, to ich skronie siwiały. Michała jeszcze nie, ale wydoroślał. Chyba to dobrze. Fakt, pokochałam niesamowitego mężczyznę z poczuciem humoru, pełnego zapału i trochę zbyt narwanego, ale to, że się zmienił, nie może sprawić, żebym wszystko przekreśliła. W końcu, on też pokochał piękną, elegancką kobietę, która dumnie spogląda przed siebie, nie płacze nocami, a przy tym cieszy się z najdrobniejszych szczegółów swojego życia.
-Mów.-powiedziałam.
-To ty powinnaś mówić. Zapytałaś mnie, czy pamiętam Karolinę.
-Zapytałam. A ty wtedy poszedłeś robić herbatę.
-Mam powiedzieć, że nie pamiętam?
-Masz powiedzieć, czy pamiętasz.
-Celina...-chwycił mnie za rękę.-Pamiętam. Pamięć mam dobrą i...
-I ja też. Wiesz, jak wtedy płakałam?
-Chcesz wiedzieć dlaczego to zrobiłem?
-Co?
-Dlaczego się z nią zaręczyłem...
-Kochałeś ją.-w zasadzie powinnam zapytać, ale tylko stwierdziłam. Zaśmiał się i pokręcił głową.
-W ogóle jej nie znałem...
-To dlaczego?-miałam wrażenie, że zaraz wzruszy ramionami i jak zwykle, pójdzie dalej konspirować do tutejszych znajomych. Nie stało się tak jednak.
-Wiesz Celinko...ja cię pokochałem od pierwszego wejrzenia.-otworzyłam usta, chciałam powiedzieć, że ja jego też, chociaż to chyba nie byłoby prawdą. Przecież po raz pierwszy zobaczyłam go z Hanią w restauracji, a do spotkania nad wodą w ogóle o nim nie myślałam. Nie dał mi dojść do słowa.-za wszelką cenę próbowałem cię zdobyć. Długo mi to nie wychodziło. Nie byłem do tego przyzwyczajony, bo zwykle moje problemy z kobietami ograniczały się do tego, że nie mogłem zdecydować, którą wybrać. No nie patrz tak na mnie! Taki byłem jako dzieciak. Całkowite przeciwieństwo Władka.-zauważyłam, że Michał coraz częściej wspomina o chłopakach.- A kiedy wszystko się udało, kiedy już wiedziałaś, że ty mnie też, to Krzysztof zginął. Poszedłem wtedy do ciebie. Pamiętasz o co się zapytałem?-skinęłam głową, nie chciałam mu przerywać.-A pamiętasz co wtedy powiedziałaś?
-A co twoim zdaniem miałam powiedzieć?-krzyknęłam i niemal natychmiast się rozpłakałam. Przecież on mnie nie atakował, przed czym się broniłam? Czy tak będzie już zawsze?
-Spokojnie Celinko...to teraz nie ważne. Tak jak Karolina. Ona naprawdę nie była ważna.
-Chciałeś mi zrobić na złość?
-Chciałem zapomnieć.
-Mówiłeś, że pamięć masz dobrą...
-No i mi się nie udało. Jestem tutaj. Z tobą. Teraz.-powiedział. Chciałam zadać mu jeszcze tysiąc pytań, ale on pocałował mnie tak, że chciałam w tym pocałunku trwać. Właściwie, brałam pod uwagę to, że mógł kłamać mówiąc o niej. Ale chciałam wierzyć, że to ja, zawsze byłam i będę najważniejszą.

Zorina

Jak zwykle bardzo ładnie.

Dłużewska

Ale ciężka rozmowa! Czy faktycznie taka będzie miała miejsce? Bardzo bym chciała, żeby w rzeczywistości Michał właśnie to wyznał - że nigdy nie kochał Karoliny, a już na pewno nie tak, jak Celinę.
Mam nadzieję, że pójdą na te tańce jednak! Kurczę, to by było wspaniałe! Gdyby gdzieś tam w Monachium tańcowali tak, jak np Bolek z Jadzią u siebie w domu! Albo jak Szyc i Urbańska w "1920. Bitwa Warszawska".