Przecież nie chciała

Pierniczkowa

Tak, teraz jestem pewna, że jednak nastąpił ten krok milowy w moim życiu. Polubiłam Janka i Lenę. To opowiadanie, a raczej ten skraweczek to krótka scenka, którą wyorabraziłam sobie jako inscenizację aktorską.

- Ja nie chciałam... Nie chciałam! - koszmarny wrzask przeszywa podwórko.
- Lena, uspokój się. To nie Twoja wina – Bornke kłądzie dłoń na ramieniu Leny. Ona ją strąca.
- Nie chciałam! - wydziera się histerycznie. Wszystko jest tak samo jak przedtem. Po prostu coś się skończyło. Życie Janka. I szczęście Leny.
Bronek prowadzi ją na trzecie piętro. Ona patrzy się otępiale przed siebie. Tylko jedna myśl tłucze jej się po głowie. ,,Nie upuść Jasia, nie upuść Jasia...”.
Sadza ją na sofie.
- Ja teraz pójdę i zrobię coś z ciałem. Słyszysz? Uważaj na siebie.
Przy wyjściu odwarca się na chwilę. Cała jego twarz jest zmartwiona. Oczy, wyraz ust, blizna przy oku.
- Uważaj na siebie.
Zabrzmiało to tak, jakby ją kochał. Ale nie kochał jej. Bronek chyba nikogo już nie kochał.
A ona siedziała. Słyszała tylko tykanie zegara. Wszystko było jakby rozmazane, kręciło się wokół niej. Chciała wstać i to przerwać. Ale... dobrze jej było w tym odrętwieniu. Może za chwilę spadnie wielka bomba i rozwali to wszystko w drobny mak. Bardzo by chciała, by tak się stało.
Lena nie czuje smutku. Lena czuje wściekłość. Chce czymś rzucić o podłogę. Odkłada delikatnie Jasia, żeby przypadkiem nie rzucić niem. Brzmi to absurdalnie, ale Lena woli zachować ostrożność. Malec zaczyna płakać. Och, i co z tego.
Drzwi się otwierają, wchodzi Bronek. Stoi chwilę i patrzy się na nią. Jest zdziwiony, nie, jest zszokowany, że ona w ciągu półtorej godziny nie zmieniła pozycji. Siedzi i się patrzy. Jaś płacze. Cholera. Co zrobić? Nie zna się na dzieciach. Wanda! Ona też się nie zna, ale na pewno coś tu zdziała.
- Lena?... Lena! - próbuje ją wyrwać z letargu.
- Nie! - zrywa się ona, po czym znów siada.
Znów cisza. W końcu Bronek wychodzi. Jak dobrze. Oj, nie! Przecież pewnie zawoła Wandę. Coś każe Lenie wstać. Nie wie dokładnie, co. Przewinęła Jasia, po czym poszła się przebrać. Przed chwilą umarł jej mąż, a ona wybiera sukienkę? Co się z nią dzieje? Może chciałaby wyglądać na w miarę spokojną? A może strojąc się, wraca do tych czasów, kiedy wymykała się z domu na randki, kiedy on jeszcze żył?
Nagle przebłysk. Myśl szybka jak cięcie noża. Olśnienie. Blask.
Lena pędzi do sekretarzyka. Próbuje otworzyć szuflady. Cholera, są na klucz. Biegnie więc do przepokoju, skąd bierze młotek. Wybija każdą szufladę, poszukując GO. Jest. Błyszczy. Co za zdradziecki błysk. Odkłada go na chwilę na szafkę. Trzeba zanieść Jasia do kołyski, żeby hałas nie był tak wielki. Wracając, sięga po niego. Staje pośrodku pokoju, tak, że widzi swoje odbicie w witrynie. Czerwona sukienka, brązowe buty. Gustownie.
Ręka zaczyna jej się trząść. A może nie...? Osieroci go! Przecież jej też się coś należy! Jaś przynajmniej nie będzie musiał ukrywać, że jego rodzice byli akowcami. No, dalej Lena. Przeciez umiesz.
Czuje jeszcze krótki ból głowy i coś lepkiego na podłodze. A potem krzyk. Jasia czy Wandy?
Przecież nie chciała...

Łączniczka

Wow... tego się nie spodziewałam. Podoba mi się pomysł. Pokazałaś zachowanie i emocji Leny zaraz po śmierci męża Smile

jak dla mnie super:)

Pierniczkowa

Dziękuję.

Lora

Lubię tę emocje, lubię takie interpretacje bardzo emocjonalne tylko czemu tak krótko! Smile

Pierniczkowa

Nie wiem.