Tu ktoś był.

Inka

W tym czasie wszyscy – może poza moim bratem – zastanawiali się jak długo jeszcze można siedzieć w lesie. Czasem mam wrażenie, że Władek wcale nie chciał stamtąd wychodzić – zwyciężyć – tak. Przestać walczyć – po co? To był przecież jego żywioł. Od zawsze bawiliśmy się tylko w wojnę – nigdy nie chciał grać ze mną w piłkę. Bo tylko wojna – mówił – jest dla prawdziwych mężczyzn.

A potem Władek zginął i zginął cały nasz oddział. A ja miałem cholerne szczęście (a może to było nieszczęście?) i wyszedłem do miasta po bandaże i leki. Nie miałem dokąd wracać. Nikt już nie walczył. Nie odbiłem Rudej, nie wyzwoliłem Polski i mogłem już tylko ratować sam siebie.

To ja. Michał Konarski. Ten, który sprzedał duszę.
Od czterech lat żaden żołnierz, a ponownie student medycyny. Nie w Warszawie - w Krakowie. Mój ojciec nie był majorem Wojska Polskiego, tylko robotnikiem. A ja przez całą wojnę siedziałem w domu i zajmowałem się chorą matką.
Przepraszam was chłopaki. Przepraszam tato.

I jest jeszcze Jadwiga. Ranię ją, pozwalając jej być, ale nie można żyć w zupełnej samotności.
Przepraszam Celina. Nie umiem.
- Zrobić ci jajecznicę? – głos Jadzi – wysoki i piskliwy, tak inny od Twojego głosu Celinko, znowu siłą wyciąga mnie z tamtej rzeczywistości.
- Jak chcesz. – mruczę. Pewnie mi zrobi. Ta biedna dziewczyna myśli, że coś robi źle, dlatego nie jesteśmy wystarczająco blisko. A jej jedynym błędem jest to, że nie jest Tobą. Albo nie – że nie umarła zamiast Ciebie tego pochmurnego wieczoru w brudnej knajpie na obrzeżach Warszawy. Nie zrobiła. Weszła do pokoju w jednej ręce trzymając masło, w drugiej patelnię. Wyglądało to groteskowo.
- Zawsze mówisz „jak chcesz” – słyszę wyrzut w jej głosie. Pytam czy mogę zostać na noc – jak chcę, to mogę. Czy idziemy do kina – idziemy jak chcę. Czy zrobić specjalizację z pediatrii, czy z anestezjologii – i też mówisz, że jak chcę. Czy mnie kochasz – a nie, przepraszam. Kiedy pytam czy mnie kochasz, zmieniasz temat. O co ci chodzi, Michał, do cholery? Nie przyszło ci nigdy do głowy, że mnie ranisz?! – krzyczy. – Jest ktoś inny? Jeśli tak, to powiedz. Rozstaniemy się i tak będzie prościej.
- Nikogo nie ma. – odpowiadam lakonicznie. Przecież Ciebie już nie ma, Cela.
- To dlaczego mi się w końcu nie oświadczysz?! – wybucha.
- Bo jej się nigdy nie oświadczyłem! – tym razem to ja krzyczę. Zakładam leżące na podłodze spodnie i wychodzę z mieszkania, zanim zdąży zareagować.

Byłaś Celina. Był Władek, była Ruda. Byli Bronek i Wanda, byli Janek i Lena. Był ojciec i była matka. Była Polska. A teraz jestem już tylko ja. I ja muszę o was opowiedzieć. Już nie chcę milczeć.

Pierniczkowa

:O :O :O :O
Podoba mi się bardzo to:

Lora

Smutne takie bardzo poruszające ale jednocześnie piękne. Bardzo mi się podobało, lubię jak ktoś w krótkiej formie zamyka tyle emocji Smile

Rose

Bardzo poruszające opowiadanie, smutne...W krótkim tekście ujęłaś tyle emocji, super. Michał wyobrażający sobie Jadwigę jako Celinę-naprawdę fajny pomysł na opowiadanie., bardzo mi się podoba Smile

nel

Opowiadanie po prostu super. Jedynym minusem jest jego długość - za krótkie : ) Chciałoby się więcej. Imię Jadwiga można by zastąpić imieniem Halszka : )

Dłużewska

Jestem pod przeogromnym wrażeniem. To naprawdę piękne, aż łzy stanęły mi w oczach. Piękne jest to, jak Michał tęskni za Celiną, przygnębiające zaś, że stara się normalnie żyć, że się do tego zmusza. Aż czuję jego ból.
I świetna forma tego opowiadania sprawia, że zapadnie mi ono w pamięć jako jedno z najlepszych na naszym forum.