Wiec z rozsądku za mnie wyjść

Zorina

Andrzej Kołodziej był przystojnym ,wysokim brunetem o czarnych oczach.
Jego ramiona były mocne i szerokie a oczy dobre i pełne ciepła.
W powstaniu stracił nogę oraz żonę Emilkę.
Mimo tej drewnianej protezy kobiety ciągle się za nim oglądały na ulicy.
Lena przypominała mu bardzo zmarłą ukochaną -te same ciemne włosy ,oczy ,uśmiech pełen słodyczy.
Z tą różnicą że Emilka była wysoka ,prawie tego samego wzrostu co Andrzej a Lena drobna i filigranowa.
Mowią że czas leczy rany a rana w sercu Leny ciągle rosła a ból stawał się coraz większy.
Andrzej był sąsiadem Leny i to z nim zostawiała Jasia gdy szła do pracy.
-Ciężki dziś miała pani dzień ?
-Jak zawsze odparła.
-Pani Leno myślała pani o tym że mały potrzebuje ojca.Na stałe.
-O co panu chodzi ?
-Niech pani wyjdzie za mnie.
-Nie mogę. Nie kocham pana.
-Ja nie mówiłem o miłości tylko o małżeństwie. Z rozsądku za mąż wyjśc ,za mnie za mąż wyjść.

Inka

Ciekawa wizja! Taka jasna i prosta sytuacja dla obu stron.

Dłużewska

Jakże to smutne! Sad

Już tak bez miłości ...

Zorina

Co ja robię zastanawiała się Lena na kilka godzin przed zawarciem ślubu cywilnego.
Kupiła sukienkę z granatowego lnu z koronkowym kołmierzem.
Jak mogę wyjśc za mąż za człowieka który jest mi całkowicie obcy myślała.
Janek był nie tylko jej mężem ,ojcem jej dziecka ale najlepszym przyjacielem ,kochankiem z którym łączyła ją prawdziwa czułość ,bliskość cielesna i duchowa.
Ale Janek nie żył ,musiała myśleć o przyszłości swojego dziecka.
A Andrzej był dobrym człowiekiem.
A może znowu się myliła w ocenie charakteru ?
Leona też brała za dobrego człowieka a okazał się pracownikiem UB ,łajdakiem i mordercą.

Ruda i Władek przyszli ,złożyli kwiaty i gratulację ale czuła że milcząco ją potępiają.

Andrzej przed wojną był nauczycielem polskiego ,kochał książki i nie wyobrażał sobie bez nich życia.
Książki były dla niego tym czym woda dla spragnionego wędrowca dla pustyni.
Bardzo przypominał w tym Lenie jej ojca profesora Sajkowskiego.
-Szkoda że nie poznalem twojego ojca przed wojną. Tyle o nim słyszałem.
-Ja żaluje że Jasio nie pozna swojego dziadka rzekła Lena cicho.
W różowej ,wełnianej sukience wyglądała ślicznie i młodo.
Poszli razem do kina na Zakazane piosenki i Lena cały film przepłakała bardzo lubiła aktora Duszyńskiego.
Andrzej wziął ją za rękę i nie puścił ale żadne z nich nie zwróciło na to uwagi.
Miłośc nie zawsze zaczyna się od uderzenia pioruna ,czasem nadchodzi powoli , od przyjaźni ,drobnych gestów ,spokoju i poczucia bezpieczeństwa.

Już od dłuszego czasu Andrzeja niepokoił kaszel Leny i jej głośne sapanie .
W końcu trafiła do szpitala -diagnoza -obustrone zapalenie płuc.
Któreś nocy dostała bardzo wysokiej gorączki ,walczono o jej życie.

-Ale ma pani dobrego męża rzekła pielegniarka do Leny. Całą noc przesiedział na korytarzu.
-Co z Jasiem ?
-Zawiozłem go do twoich przyjaciół.
-To dobrze rzekła Lena. A czemu tu siedziałeś całą noc ,mogłeś pojechać do domu.
-Jesteś moją żoną ,nie mogłem postąpić inaczej. Kiedy Emilka zginęła cały świat mi się zawalił jak domek z kart. Bałem się bardzo że i ciebie stracę. Wczoraj zrozumiałem że cię kocham.
Lena milczała.
Patrzyła w jego oczy i widziała w nich taką szczerość i miłośc jak mogła nie odpowiedzieć na to wołanie ?
Czasem jednym spojrzeniem można powiedzieć wiecej niż milonem słów.
Pocałował ją delikatnie w usta.
-Masz się kurować najdrosza i słuchać lekarzy rzekł tonem belfra.

Inka

Świetne! Jedno z najlepszych jakie napisałaś. Bardzo dobrze poradziłaś sobie z tymi opisami. Szkoda mi Lenki, mam nadzieję, że z tego wyjdzie. I jeżeli odwzajemni miłość Andrzeja, to nie pokocha go bardziej niż Janka.

Dłużewska

Tak, Iwonko, naprawdę piękne opowiadanie. Pięknie napisane. Budujesz fantastyczne zdania, tworzysz porównania i tutaj jeszcze "Zakazane piosenki". Wszystko pięknie obmyślone - każdy strój, gest, spojrzenie. Bardzo dobrze się czyta Twoje rzeczy =)

Zorina

Dziękuje ,jest mi bardzo miło.