Wojny nie będzie - autorskie

Konarska

Typowe opowiadanie o niczym. Rozmyślania pewnej nastolatki, zresztą wszystko zobaczycie. Ostatnio zastanawiałam się, jak to było wtedy i nie powiem, czytając wiadomości, zastanawiałam się, co byłoby ze mną. Mam nadzieję, że się podoba Smile

Ludzie mówią, że będzie wojna. Nie wierzę. Jak to, wojna? Przecież to przeżytek, historia, dawne dzieje. Nic, co mogłoby spotkać mnie. Nas. Naszych przyjaciół. Polski. Walka? Nie dotyczy nas. Może kiedyś, dawno temu, za Ojczyznę trzeba było walczyć, ale teraz? Uczą mnie patriotyzmu. Jestem Polak mały, mój znak to Orzeł Biały. Słodko i zaszczytnie jest ginąć za Ojczyznę. Mówię, że jestem patriotką. Ale, jeśli już dopuszczam do siebie myśl o wojnie, to wiem, że nie stanę w pierwszym szeregu. Nie chcę ginąć. Młodo. Jako jedna z wielu. Może i moje rówieśnice potrafiły umierać za Polskę, ale przecież jestem tylko nastolatką. Mam plany. Mam marzenia. Nie chcę tracić tego wszystkiego. I to tylko z tego powodu, że jakiś pan postanowił pokazać całemu światu, ile znaczy on i jego państwo. Chce się popisać przed światem, podporządkować sobie wszystkich. Ciekawe, czy w ogóle wie, ile żyć, marzeń, planów zniszczy. Zresztą, co ja plotę? Wojny nie będzie. A nawet jeśli, to przecież chronią nas sojusze. Jesteśmy częścią Europy, nie można nas tak po prostu zmieść. O czym ja w ogóle myślę? Musi być dobrze. Jutro kolejny rok szkolny. Znów będę poznawać wspaniałych Polaków i udawać, że w razie potrzeby zachowam się jak trzeba. Trochę jestem śmieszna. Wszystkim mówię, jak to nie kocham Polski, a… Jeśli coś się stanie, to muszę przeżyć. Jedyny cel – życie. Nie. Koniec tych czarnych myśli. Czas zmyć makijaż. Zapleść warkocz. Położyć się. Wszystko będzie dobrze. Wojna to przeżytek. Nie dotyczy Polski. Spokojnie. Śpij. Adam dziś znów ze mną rozmawiał… Jutro muszę się go zapytać, czy… Może wtedy będzie inaczej, mniej niepewnie niż dziś. Może to on jest tym jedynym? Tym na całe życie? Koniec myśli. Jutro też jest dzień.
Jest 31 sierpnia 1939 roku.
Jutro nie nadeszło.

Lora

Trochę mam wrażenie, że piszesz w tym opowiadaniu z perspektywy współczesnej - dlatego tak zdziwiła mnie ta data na końcu 1939 rok, bo kiedy pisałaś o tym, że Polska jest częścią Europy to miałam wrażenie, że czytam przelane w opowiadanie lęki związane z obecną sytuacją na wschodzie.

Inka

Świetne! Szczególnie ostatnie zdanie jest niesamowite.

Konarska

Lora, takie było zamierzenia. Chciałam nawiązać do obecnej sytuacji, do tego, co czuję, kiedy czytam wiadomości i tak dalej.
Wczoraj się zastanawiłam, co by było, gdyby... Wtedy też mieliśmy sojuesze, teoretycznie byliśmy bezpieczni.

Lora

Konarska

Dziękuję.

Łączniczka

Na ostatnim zdaniu miałam gęsią skórkę. Przekazałaś emocje:) Dosłownie czułam tą nadzieję, że wojny nie będzie. Tą nadzieję, że jutro też jest dzień. I to rozczarowanie gdy jutra nie było... piękne Smile

Pierniczkowa

Naprawdę oddaje to, co się teraz czuje. Ja jestem naprawdę coraz bardziej przestraszona. Bardzo lubię czytać opowaidania o przededniu wybuchu wojny, choć zawsze mam tak, że gdy kończę, aż mi się zimno robi ze strachu. Tu też tak miałam.
Właśnie, właśnie, za mało Twoich autorskich ostatnio. A są świetne!

Konarska

Przez wakacje miałam mało czasu na pisanie... Ale biorąc od uwagę to, jak ciekawe mam lekcje, to się szybko zmieni. I zaczynam od nowa kurs pisania, więc będę Was męczyć, moją pisaniną.

Lora

A męcz

Czekamy