Nasze wspólne opowiadanie

Inka

Tak mnie naszło, żeby zorganizować wspólne pisanie opowiadania, to znaczy piszemy fragmentami i łączymy swoje siły Very Happy

Co o tym sądzicie? Jak się pomysł podoba, to nie pozostaje nam nic innego, jak tylko wybrać temat i zaczynamy Smile

Dłużewska

Możemy pisać. Tym bardziej, że ja, czytając te Wasze opowiadania, poczułam ogarniającą mnie wenę Mr. Green

Ale nie wiem czy odważyłabym się opublikować coś swojego. Nigdy tego nie robiłam ...

Inka

Najwyższy czas zacząć Very Happy

Może stworzymy razem coś tak fajnego, że aż scenarzyści z tego zrobią 6 serię Razz

Ma ktoś pomysł na temat? Rozwijamy jakiś pominięty wątek, czy piszemy ciąg dalszy wydarzeń z piątki? A może powstanie?

Konarska

Ktoś tam, chyba Lola pisała, że chciałaby przeczytać o tym, co by było gdyby Celince jednak się coś stało. Może to jest dobra myśl?

Inka

Mi pasuje

Musi ktoś zacząć Very Happy

Konarska

Powinnam co innego pisać, ale niech Wam.

W ciemnej celi było zimno, wilgotno, a ponad to śmierdziało. Celina siedziała na pryczy, przyciskając do siebie zawszony koc. Posadzili ją do izolatki, miała więc dużo czasu na rozmyślania o tym, co powie podczas przesłuchania. Bała się go. Przerażała ją perspektywa bicia. Co miała im powiedzieć? Przecież nie wiedziała absolutnie nic. Po klęsce powstania odsunęła się od konspiracji. 22 września została postrzelona, podobno dość poważnie. Życie zawdzięczała doktor Konarskiej, która w bardzo ciężkich warunkach przeprowadziła operację. Potem wywieźli ją za miasto, do Otwocka. Dzięki temu uniknęła niewoli. Po wkroczeniu do Warszawy Sowietów, Celina chciała zacząć normalnie żyć. Z dala do wojny, strachu i Michała. Michała, którego uczuć nigdy nie była pewna. W smutne, zimne, samotne noce wspominała, jak czwartego dnia powstania całowali się w jakiejś kamienicy. Ale potem stracili ze sobą kontakt. Niedawno Konarski znów się pojawił, ale jedynie z pretensjami. On chyba nie potrafił zaakceptować tego, że Celina zaczęła sobie układać życie. Potem, gdy odwiedził ją w pracy, miała nadzieję na przeprosiny, może jakieś wyznania. W końcu przyszedł z kwiatami.
Nie wiedziała, co ją pchnęło do tamtego zachowania. Zobaczyła Michała i musiała, musiała pobiec i ich ostrzec. Nie chodziło jej o tych wszystkich polityków. Jak dla niej, mogli wpaść. Ale Michał. Musiała powiedzieć o obławie. Nie była zdrajczynią.
Nagle usłyszała zgrzyt przekręcanego klucza. Wstała. "Najważniejsze, to zachować spokój" myślała. W celi pojawił się niski ubek, z łysą głową. Nie miał żadnego wysokiego stopnia. Wyglądał na takiego, co chce sobie życie wygodnie ułożyć i nie zawaha się zdradzać wszystkich na koło, aby osiągnąć swój cel.
- Celina Dłużewska? Na przesłuchanie.

Mam nadzieję, że nie za długo. To, co napisałam dzieje się jeszcze przed przesłuchaniem.

Dłużewska

Została wprowadzona do celi - zimnej i ponurej. Było tam dwóch wojskowych. Jeden siedział za biurkiem, drugi stał. Posadzono ją na krześle. Łysy ubek wyszedł, trzasnęły za nim żelazne drzwi.

Celina była przerażona, czuła jak mocno i szybko bije jej serce, spocone dłonie zaczynają się trząść. Odważyła się podnieść wzrok i spojrzeć na siedzącego mężczyznę. Groźnie na nią patrzył, jego wzrok przewiercał Celinę na wylot.
- Jak długo znasz Michała Konarskiego? - zapytał tonem nieznoszącym sprzeciwu.
- Kilka lat. - odpowiedziała głośno przełykając ślinę, zaschło jej w gardle.
- Kto kazał ci ostrzec bandytów w kampinosie?!
- Nikt.
- Kto wysłał cię do lasu?!
- Nie pamiętam. - Właściwie, to nie wiedziała, dlaczego nie wspomniała o swoim szefie, że to on zmusił ją do obserwowania obławy, by potem mogła ją opisać.

W tym momencie odezwał się drugi mężczyzna, do tej pory stojący za jej plecami i milczący. Ale nie zwrócił się do przesłuchiwanej, lecz do przesłuchującego.
- Z kobietami trzeba umieć się obchodzić. Macie temperówkę? Taką do ołówków.
Ów wojskowy miał wyraźnie rosyjski akcent, co nie zwiastowało niczego dobrego. Rosjan Celina obawiała się bardziej niż Polaków.
Z temperówki wyciągnął żyletkę, kobieta zamarła.
- Będę ci teraz zadawał pytania. Za każdym razem, gdy nie usłyszę konkretnej odpowiedzi, przetnę ci twarz, centymetr po centymetrze. - Celina poczuła zimną żyletkę przyłożoną do swojej twarzy. Łzy napłynęły jej do oczu, była ledwo żywa ze strachu, ale jedno wiedziała na pewno: Nie zdradzi Michała, za bardzo go kocha.

- Kto kazał ci ostrzec Konarskiego i jego kompanów?!
- Nikt.
- Dlaczego to zrobiłaś?! Skąd ich znasz?!

Nie odpowiadała. Ostry ból przeszył całą jej głowę, z przeciętej brwi spłynęła strużka krwi, z oczu łzy ...
- Dlaczego ostrzegłaś bandytów?! Odpowiadać! - krzyk Rosjanina był przerażający, Celina miała ściśnięte gardło, nawet gdyby chciała, nie byłaby w stanie mówić.
Krew spłynęła znad drugiego oka.
- Ja nic nie wiem! Walczyłam z nimi w czasie wojny, ale w powstaniu się pogubiliśmy, byłam ciężko ranna, nie wiem ... Po wojnie zaczęłam pracę w "Czytelniku", bo z wykształcenia jestem literatem, nie chcę już mieć z polityką nic wspólnego ...
- Rozpoczynając pracę w wydawnictwie, poparłaś nowe władze. Nikt nie spodziewał się, że mamy w "Czytelniku" agentkę partyzantów. - znowu odezwał się tamten pierwszy, siedzący za biurkiem.
- Ja nie jestem agentką! Niczyją! - Celina opadła z sił, krew spływała jej po twarzy, czuła ją w ustach, widziała, jak kapie na podłogę.
- Czy po wojnie spotkałaś się z Konarskim?!
- Tak, ale tylko kilka razy. Miał do mnie pretensje, że pracuję w wydawnictwie ...
- Co ci mówił?!
- Nic, nic więcej ...
- Co mówił o akcjach bandytów?!
- Nic, ja naprawdę nic nie wiem. Michał nie jest bandytą ...
W tym momencie ciężka pięść Rosjanina opadła na jej lewym oku. Celina spadła z krzesła, zamroczyło ją, myślała, że traci przytomność, ale szybko się ocknęła. Bała się ruszyć, oddychała głośno, ręce, skute kajdankami, nie mogły nawet odgarnąć włosów z twarzy.
Zobaczyła, że wojkowy kuca. Złapał ją za włosy, szarpnął.
- Teraz daję ci czas na przemyślenie wszystkiego, jutro znowu pogadamy. Wstawać! No, wstawać!
Dłużewska podniosła się. Została wyprowadzona z pomieszczenia i wepchnięta znowu do celi. Opadła na posłanie, dłońmi starła z twarzy krew, oko bardzo ją bolało, zresztą cała twarz. Dobrze, że nie ma lustra, bo nie chciała się w tamtym momencie oglądać. Wybuchnęła płaczem. Poczuła się samotna, jak nigdy wcześniej. Co teraz będzie? Jutro potraktują ją jeszcze gorzej, a ona przecież naprawdę nic nie wie! Nie wiedziała nawet, że Michał dalej walczy.

Mam nadzieję, że nie jest tragicznie. Okaleczyłam Celinę, bo zawsze chciałam, żeby tak się stało Rolling Eyes

Inka

Nie wiedziała nawet, kiedy zasnęła. Śnił jej się Krzysztof. Prosił, żeby z nim poszła i zostawiła to wszystko. Mówił, że tam jest łatwiej, prościej, piękniej. A ona się nie zgodziła. Powiedziała, że nie może zostawić Michała. Ciekawe, czy on też by jej nie zostawił. Obudziła się zlana potem. To nie był przecież straszny sen, ale od jego śmierci, zawsze kiedy ją odwiedzał działo się coś złego. Ostatnio tak było przed tym, jak wysłali ją do tego lasu.

Do celi wszedł jeden ze strażników.
-Wychodzić!-krzyknął. Celina znowu zaczęła się bać, ale posłusznie podniosła się z pryczy i powoli podeszła w kierunku drzwi. Dlaczego biorą ją nad ranem? I co będą jej robić tym razem?-Pod ścianę!-krzyknął. Tymczasem zbierało się coraz więcej więźniów. Koło niej stanął jakiś mężczyzna. Dopiero po kilku minutach, zorientowała się, że to Michał. Nie chciała, żeby na nią patrzył, ale podała mu rękę. Przez chwilę poczuła się bezpieczniej