Bo cię kocham

Inka

Z dedykacją dla Asi - pomysłodawczyni tekstu. Mam nadzieję, że choć w części sprostałam Twoim oczekiwaniom Very Happy

-Jak się czujesz?-kochana Lena. To prawdopodobnie najgorszy czas w jej życiu, a i tak pyta, jak się czuję.
-Lepiej.-odparłam.-A ty?-długie milczenie.
-Nie wiem.-powiedziała w końcu.-Naprawdę już nie wiem.-zaczęła płakać.-Powinnam się wziąć w garść, prawda? Wrócić na studia, wychowywać Jasia, móc zapewnić mu przyszłość, ale ja nie dam rady! Wiktoria, ja tak nie chcę! Nie mogę być wrakiem człowieka, ale nie mogę też żyć, jakby nic się nie stało! To ja powinnam zginąć!-płakała.
-Nie mów tak. Chodź tu...-podniosłam się z kanapy, przytuliłam i zaczęłam gładzić po włosach.-Nie możesz tak mówić.-szeptałam.
-Przepraszam.-powiedziała.
-Za co? Lena, ja cię rozumiem. Już dobrze...-zaskrzypiały drzwi. Po chwili do domu weszła mama Władka z Jasiem na rękach.
-Dzień dobry! Jasiu, pokaż mamusi i cioci co kupiliśmy.-powiedziała. Uśmiechnęłam się pod nosem. Wyobraziłam sobie, że pani Maria, znowu ma 25 lat, a Jasiu to Władek. Poczułam na sobie jej baczny wzrok.
-Coś się...stało?-spytałam. Moje serce zaczęło bić bardzo szybko. Może mieli wypadek? Może złapało ich UB i nigdzie nie pojechali? Pani Maria o czymś wie i nie chce mi tego powiedzieć. Lena chyba też miała takie wrażenie. Złapała mnie za rękę.
-Wiktoria, czy ty wstawałaś?-zapytała. Roześmiałam się. Kamień spadł mi z serca.
-Nie, tylko się podniosłam.-odparłam.
-Podniosłaś się?-spytała.-Dziecko, ty chyba nie wiesz, co by mi zrobił mój pierworodny syn, gdybym cię nie dopilnowała. Połóż się natychmiast.-wybuchnęłyśmy śmiechem. Nawet Lena smutno podniosła kąciki ust.-A teraz idę zrobić...-pukanie do drzwi. Tym razem cała nasza trójka spojrzała na siebie z nieskrywanym przerażeniem.
-Spodziewacie się kogoś?-spytałam. Obie zaprzeczyły.
-Pójdę otworzyć.-powiedziała pewnie pani Maria. Lena wzięła Jasia na kolana i mocno go do siebie przycisnęła, a ja wpatrywałam się otępiałym wzrokiem w drzwi korytarza, które po chwili się otworzyły. Nie wiele myśląc, zrzuciłam z siebie beżowy pled, włożyłam na nogi pantofle i poszłam. Poszłam prosto w objęcia Władka.
-Chyba powinnam was na chwilę zostawić.-powiedziała Lena, wchodząc do kuchni z Jasiem na rękach.

-Połóż się. Jesteś jeszcze słaba.
-Dlaczego wróciłeś?-zignorowałam to, co powiedział.-Przecież mogą cię w każdej chwili złapać, taka szansa, żebyś wyjechał może się już nie powtórzyć, a teraz, na pewno nie będziesz mógł mnie wziąć ze sobą, Władek, dlaczego wróciłeś? - krzyknęłam.
- Wróciłem, bo cię kocham. - odpowiedział spokojnie.
-W takim razie - powiedziałam, przywierając do niego w mocnym uścisku. - Już cię nie wypuszczę.
-Podoba mi się to. - odparł całując mnie delikatnie.

- Wiktoria, możesz już wstać. - Otto przyszedł, aby mi to oznajmić. - I przyjść do kuchni. Marysia i Lena przygotowały kolację, żeby uczcić powrót Władka.
- Widzisz, jaki jestem ważny? - uśmiechnął się łobuzersko. Kocham ten uśmiech!
- Jesteś moim narzeczonym, to nic dziwnego. - roześmiał się.
- Wstawaj. -podał mi sweter. - Ubierz to, chyba nie powinnaś się teraz przeziębić, żeby... nie osłabiać organizmu.

Tak mi było dobrze. Zasypiałam obok niego, budziłam się obok niego, on robił mi śniadanie i zabierał na krótkie spacery, a gdy Lena szła na cmentarz, wspólnie opiekowaliśmy się Jasiem.
- A teraz, wujek Władek zbuduje ci wielką wierzę. - powiedziałam do małego. Władek skrupulatnie układał drewniane klocki, jeden na drugim.
- A może Jasiu powinien mieć jakiegoś kompana do zabawy...
- Co sugerujesz? - spytałam natychmiast.
- Wiesz... - w moich oczach pojawiły się łzy.
- Nie...nie teraz...nie mogę...twoja mama powiedziała, że jestem jeszcze za słaba. Władek, jeszcze nie. Przepraszam. - rozpłakałam się na dobre. Przyciągnął mnie do siebie.
- Ci...cicho, Wikuś. Już dobrze. Poczekamy.
- Poczekamy. - powtórzyłam.

-Muszę wrócić.-powiedział pewnego wieczoru, gdy leżeliśmy razem w łóżku.
-Dokąd? - podniosłam się i spojrzałam na niego przenikliwie.
- Do lasu, Ruda...
- Ale...
- Muszę.
- Ale Władek, powiedziałeś, że wróciłeś, bo mnie kochasz.
- Ją też kocham...
- Kogo?! - krzyknęłam. Już miałam przed oczami jakąś piękną sanitariuszkę. Taką, która nigdy w życiu nikogo nie zabiła, zawsze chodzi uśmiechnięta, a jej urody nikt nie zniszczył na Pawiaku. Ale przecież nie powiedziałby mi o niej. A na pewno nie w ten sposób. Poza tym, przecież to Władek. Uśmiechnęłam się na myśl początków naszej znajomości.
-Polskę. - Polskę. No tak. Mogłam się domyślić. Nie mogę mieć do niego pretensji. W końcu jej przysięgał, a nie mi. Odwróciłam się na drugi bok. - Ruda...może pójdziesz ze mną? - udałam, że nie słyszę.

Konarska

Pięęęękneeee! Cudowne! Rozpływam się. Oni wszsycy są tacy kanoniczni. Świetnie wczuwasz się w tą samotną, zrezygnowaną, tęskniącą, potem szczęśliwą i pogodzoną ze wszystkim Rudą.
Gratuluję świetnego tkestu.

Zorina

Rzeczywiście ,bardzo to 'władkowe '-ojczyzna jest dla niego najważniejsza.
Czy będzie ciąg dalszy ?

Inka

Póki co nie planuję, ale kto wie...

lilka1234

Paulinko śliczne dopiero wróciłam ale na zajęciach siedziałam jak na szpilkach! Smile

Cudowne, tak świetnie potrafisz się wczuć we Władka i Rudą;p A ten łobuzerski uśmiech to skojarzył mi się z tym jak Ruda była w szpitalu. Świetnie piszesz, dziękuję za dedykację Smile

Przy taki tekście to wielki zaszczyt:) I Władek z małym Jasiem ależ to musiał być przesłodki widok. Smile

Inka

Tak, pisząc o łobuzerskim uśmiechu myślałam właśnie o Władku ze szpitala!

lilka1234

Dzisiaj czytałam jeszcze 2 razy Smile

I strasznie mi się podoba:) Jakby kiedyś pojawiła się kontynuacja byłoby świetnie:)

Dłużewska

Nie no, opowiadania, które się tu pojawiają są coraz piękniejsze!