Kamil

Inka

Takie króciutkie, bo jakoś Kamil mi nie dawał spokoju.

-Mów! Pseudonim swojego dowódcy!
-Ale...ja naprawdę nic nie wiem...-powiedział po cichu Kamil
-Przyjrzyj się uważnie tym zdjęciom. Rozpoznajesz któregoś?!-krzyknął Rappke. Dobrze. Niech krzyczy, będzie miał mniej czasu, żeby bić. Kamil drżącą ręką wziął zdjęcia. Nie miał zamiaru nikogo sypnąć, ale liczył na to, że przeglądając je, zyska na czasie. W pewnym momencie zobaczył zdjęcie swojego szefa. Chyba przyglądał się mu dłużej niż powinien.
-Konarski. Znasz go?!-spytał Rappke.
-Konarski?
-No, Władysław Konarski, znasz?-Kamil nic nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko pod nosem. A więc Władek...że też na to nie wpadł...-z rozmyśleń wyrwało go uderzenie. I drugie i następne. To były ostatnie minuty jego życia- chciał walczyć, ale nigdy nie był dobry w przyjmowaniu ciosów. Ten nienormalny fan akordeonu go zakatował. Ale umierał spokojnie, bo upewnił się w przekonaniu, że potrafi wszystko załatwić- w końcu poznał imię swojego dowódcy!

Zorina

Szkoda że uśmierciłaś Kamila ale do końca pozostał wesolutki mimo wszystko.

Dłużewska

Smutne! Łzy mi naszły do oczu, jak przeczytałam, że w ostatniej chwili życia dowiedział się w końcu, jak jego szef ma na imię Sad