Łączność z Londynem.

Łączniczka

Trochę słabe, ale niech będzie. Kolejna część, która powstałą z nudów Smile

Miłego czytania wypocin:) Na swoje usprawiedliwienie powiem, żę pierwszy raz piszę z perspektywy Rudej.

Szła na Kercelak. Była zdenerwowana. Nic dziwnego. Nic jej się nie udawało, a do tego jutro przyjeżdżają rodzice. „ Że też musieli wybrać akurat teraz” pomyślała z goryczą. Fakt, cieszyła się, ze przyjadą. Wiadomo, że jak każdy tęskniła. Ale dopiero co weszła w konspirację. Nie dawno zaczęli jej ufać. Miała w mieszkaniu broń, dokumenty, żyła pod fałszywym nazwiskiem. A każdego dnia do mieszkania mogło wpaść Gestapo. Bała się też, że rodzice znajdą broń. Była ukryta w skrytce pod podłogą, ale przecież… mama zawsze znajdywała rzeczy, których nie powinna. Ruda bała się, że coś wyjdzie na jaw. Do tego rodzice nie chcieli by wyjeżdżała, a potem jeszcze byli pewni, że mieszka ona z narzeczonym. I jak ona im teraz wytłumaczy, że narzeczonego nie ma, nie było i prawdopodobnie nie będzie.

Była już prawie na miejscu. Jeszcze raz w głowie powtórzyła sobie hasło. Miała spotkać się z jakimś mężczyzną. Będzie się zajmował organizacją łączności z Londynem. Nie znała szczegółów i nie chciała ich znać. Nie chciała wiedzieć niczego, czego nie powinna. Zawsze uważała, że im mniej człowiek wie tym spokojniej śpi. I tego miała zamiar się trzymać.
Dotarła na miejsce. Teraz trzeba tylko znaleźć tego mężczyznę. Widziała go tylko na zdjęciu, ale to nie jej pierwsze takie zadanie. Powinna go rozpoznać. Właśnie powinna. Z daleko zobaczyła mężczyznę podobnego do tego na zdjęciu. Im bliżej podchodziła tym bardziej była pewna, że to on. Podeszła do niego.
- Przepraszam, czy to pan mieszka u ciotki Anieli? – zapytała.
- Ja? – zapytał mężczyzna. Wyglądał na zdziwionego.
- E, przepraszam. Podobny pan z tyłu.
- Co? Nie, to znaczy tak. Tak, mieszkam u niej od dwóch miesięcy. Wyglądał na zakłopotanego. Ruda pomyślała, że wygląda nawet uroczo.
- Ruda – przedstawiła się wyciągając do niego rękę.
- Ryszard – uścisnął jej dłoń.
- Coś się stało? – zapytała.
- Yyy, nie dlaczego?
- Taki pan zdenerwowany.
- Wydaje się pani – odpowiedział już pewniej.
Ruda uśmiechnęła się. Chciało jej się śmiać.

Odeszła dalej się uśmiechając. Przez całe te spotkanie jakoś nie mogła przestać się uśmiechać. Wszystko co miała załatwić, załatwiła. Niedługo ma zostawić wiadomość w skrzynce kontaktowej. I nie wiedziała dlaczego, ale na samą tę myśl uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Dłużewska

Bardzo ładne. I ciekawe wspomnienie o rodzicach Rudej.

Łączniczka