Michał i Celina

Konarska

Taka mała alternatywka na temat pierwszego pocałunku Michała i Celiny. Zainspirowane pewną sceną z TVD.
Sukienka przylegała do ciała, opinając biust i biodra. Celina była zadowolona ze swojego wyglądu. Pomalowała usta czerwoną szminką. Dawno się tak nie stroiła, wojna nie pozwalała jej na modne stroje, drogie kosmetyki, fryzury od najlepszych fryzjerów.
- Dokąd się tak stroisz? – zapytał zazdrosnym tonem Krzystof.
Jego narzeczona ostatnio bardzo się zmieniła. Zaczęła patrzeć w życie z większą pewnością, na ulicy uśmiechała się do nieznanych mężczyzn. Nie podobało mu się to, chciał, by była tylko jego.
- Wychodzę. Nie czekaj na mnie – opowiedziała cicho dziewczyna.
Nie chciała spędzać nocy w domu, nie chciała czuć na sobie dłoni Krzysztofa, jego ust, jego zapachu. Nie wiedziała, co czuje… Który z mężczyzn jest dla niej ważniejszy: Michał czy Krzysztof? Perspektywa ślubu przerażała ją, to o czym niedawno śniła, stało się jej największym koszmarem.
***
Mieszkanie bez niej wydawało się Michałowi zbyt puste. Nigdy jeszcze nikogo tak nie pragnął, jak Celiny. Widział ją nocami, słyszał jej słowa. Czyżby po raz pierwszy się zakochał? I to w kim? Ona nigdy na niego nie spojrzy, sama to przyznała. Niedługo wychodzi za tego buraka, Krzysztofa. Wojna się skończy, a ona zapomni o nim na zawsze. Czasem chciał ją przyciągnąć do siebie, pocałować, powiedzieć, że bez niej go nie ma. Ale nie miał odwagi. Nienawidził majora Halbe za to, że ten mógł patrzeć na Celinę, dotykać jej i nie martwić się konsekwencjami. On nie powinien jej nawet objąć. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Stała tam Dłużewska. Michałowi wydawało się, że śni. Ona, jego ukochana w ich konspiracyjnym mieszkaniu ubrana w skąpą, krótką sukienkę. Usta miała pomalowane na czerwono. Uśmiechała się nieśmiało. Ten uśmiech tak do niej nie pasował, jednak zawstydzona wyglądała równie pięknie.
- Mogę wejść? – zapytała niepewnie.
- Wejdź. Co cię sprowadza?
- Chciałam cię przeprosić. Może nie powinnam się tak zachowywać w kasynie, w stosunku do Halbego. Zachowuję się jak ostatnia ulicznica, wiem, ale się staram. Nie jestem pewna, czy to, co robię to jest tylko zadanie, może za bardzo z nim flirtuję. Przepraszam.
- Nie sądzisz, że powinnaś mówić o tym swojemu narzeczonemu?
- Nie. Nie sądzę. Michał, jesteś dla mnie ważny.
- Jak dowódca – zapytał ironicznie.
- Nie – szepnęła Celina.
Podeszła do Konarskiego, zarzuciła mu ręce na szyje. Musnęła wargami jego usta. Nagle poczuła, że ich pocałunek staje się coraz bardziej namiętny. Ich języki wirowały, spragnione swojej bliskości. Czuła dotyk Michała na całym ciele, rozpalał ją, dodawał jej skrzydeł. Nigdy nie czuła się tak z Krzysztofem. Poczuła usta Michała na swojej szyi. Mimowolnie wsunęła dłonie w jego włosy. Po chwili pozbyła się sukienki. Ukochany przyciągnął ją do siebie i zaniósł do sypialni. To wszystko działo się tak szybko, tak nagle. Nie zdążyła myśleć, może to dobrze. Co ona najlepszego wyprawiała? Miała narzeczonego, dom. Jednak to wszystko był w tej chwili nieważne. Nie istniało nic, poza nią i Michałem. Cały świat zamknął się w malutkiej sypialni, gdzie znajdowali się zakochani.
- Kocham cię – Usłyszała.
- Ja ciebie też.

Inka

Piękne

Dłużewska

Piękne, ale czy kiedykolwiek to zobaczymy? Czy kiedykolwiek Michał powie Celinie, że ją kocha? Nigdy mu nie wybaczę, że Osmańskiej od razu wyznał miłość, a Celince tylko mówił, że mu na niej zależy. Hmm, może w VI coś się zmieni i w końcu będą prawdziwie razem Rolling Eyes

edit: Choć jak tak patrzę na swój avatar, to wydaje mi się, że w końcu usłyszymy "Kocham cię, Celina" ...