Niepamięć.

Inka

- Mam jakieś cholerne de ja vue!
- Ciszej...
- Mówisz o...Karolinie?
- Jakiej Karolinie!? - Michał Konarski staje się a to czerwony, a to blady. Jak dobrze, że Celina miała dobre papiery, dzięki temu mogli ją zabrać do szpitala. Jak dobrze, że matka miała dyżur. Jak dobrze, jak dobrze, jak dobrze. - A...to nie, nie Osmańska. To nie ważne. Po prostu, jak chodziłem z Celiną do kasyna, żeby rozpracować Halbego, to rozpętała się strzelanina i wtedy...tak jak dziś, trzymałem ją na rękach, cały w jej krwi...i zawiozłem ją do matki. I też tak się bałem.
- I widzisz? Skończyło się dobrze. - Wanda kładzie mu rękę na ramieniu. Próbuje go pocieszyć. Czuje się winna. Znowu. Tak często czuła, że zawiniła wobec Leny, wobec Rudej....i teraz wobec Celiny. Jest pewna, że są tu teraz przez nią.
- Idź coś zjeść, Guzik. - odzywa się dotychczas milczący Władek. Michał posyła mu piorunujące spojrzenie, ale nie odpowiada. Potem wpatruje się w drzwi, wzrokiem tak przenikliwym, że chyba tylko ręka Wandy wciąż spoczywająca na jego ramieniu sprawia, że nie wchodzi do sali, nie wyrywa matce narzędzi chirurgicznych i nie usiłuje sam uratować ukochanej. To irracjonalne, ale w tej chwili wydaje mu się, że sam, zrobiłby to najlepiej. Pierwszy zauważa, że drzwi się uchylają. Już nie zważa na rękę Wandy. Podbiega do matki, wyraźnie zmęczonej i zmartwionej. O nic nie pyta, tylko patrzy prosto w oczy. A ona bierze go za rękę jak małego chłopca. Michał kręci głową. Widać w nim strach i złość.
- Udało się. - szepce Maria. Michał na nią spogląda.
- Co się..udało? - pyta niepewnie.
- Operacja. - spogląda na niego. - Michał, wszystko w... - nie zdążyła zadać pytania. Syn przytula ją tak mocno, że aż brakło jej tchu.
- I wyjdzie z tego? - w jego głosie słychać najpiękniejszy dźwięk - dźwięk nadziei.
- Nie jestem Bogiem, dziecko. Studiowałeś przecież medycynę, wiesz, że przy takich urazach nie można tego od razu stwierdzić. Jej stan jest ciężki, ale stabilny.
- Kiedy będę mógł do niej iść?
- Jak się porządnie wyśpisz.
- Oszalałaś mamo? - podchodzi do nich Władek.
- Dzięki. - szepce do matki i zabiera brata. - Jutro do niej pójdziesz.
- Ale jutro... - Michał chce zaprotestować. Jutro muszą wymyślić jak uratować Rudą, do cholery!
- Poradzimy sobie.

Wczesnym rankiem, Michał wstaje, ubiera się i wychodzi bez słowa. Wszyscy wiedzą, że szukać go można w szpitalu. Siedzi przy łóżku Celiny. Godzinę. Drugą. Trzecią. Czwartą. Tak aż do popołudnia. Przysypia na siedząco. Śni mu się, jak po raz pierwszy zobaczył Celinę. Była wtedy taka dziewczęca, szczęśliwa. W życiu by nie pomyślał, że będzie władać bronią. W życiu, nie wpadłby na pomysł, że będzie leżeć postrzelona w szpitalu, a już na pewno nie po wojnie. Słyszy jej głos. Nie wie, czy to wciąż sen, czy naprawdę już się wybudza. Sam otwiera oczy i patrzy na łóżko. Leży. Całkiem blada, z lekko otwartymi oczami. Mówi coś tak cicho, że prawie jej nie słychać. Michał wytęża słuch.
- K....Krzysztof... - słyszy. Robi mu się ciemno przed oczami.
- Celina, jaki Krzysztof? To ja, Michał!
- Niech pan zawoła Krzysztofa...mówi słabym głosem.
- Ale...Cela...! Nie pamiętasz? Nie pamiętasz mnie, kasyna, Raichsbanku, powstania, obławy, Monachium, tego, że chcesz ze mną...
- Proszę stąd wyjść i zawołać mojego narzeczonego. - wie, że nie może jej denerwować. Jak w transie podnosi się z krzesła i wychodzi z sali. Nie zwraca uwagi ani na pielęgniarkę przed którą matka go ostrzegała, ani na pacjenta z kulami, którego potrąca, ani na radio, z którego spiker podaje wiadomości o strzelaninie w areszcie.
Zapomniała. Celina zapomniała.

lilka1234

Och jaki zwrot akcji. Bardzo ciekawe. A czy ta strzelanina w areszcie to sprawa Władka?

Inka

No pewnie, że Władka Smile

lilka1234

Jak tam czytam i czytam już chcę 6 grudnia;p A kiedy mogę liczyć na jakieś opowiadanie Władkowe?? Smile

Dłużewska

O kurczę, niezłe Very Happy

Inka

Asiu 6.12 na pewno :p a jak jakaś wena szybciej przyjdzie, to też Smile

Linnhe

Tego mi teraz potrzeba. Świetny pomysł. Smile

Konarska

Genialne. Przepiękne. Kurczę, w serialu może nawet stracić pamięć, byleby żyła.

Dłużewska

Pamiętam jak mówiłam, że wolałabym, żeby Cela umarła w ramionach Michała niż wyjeżdżała do Stanów. Skąd mogłam wiedzieć, że tak będzie Crying or Very sad

Konarska

Ania, nie łamiemy się. Będzie jeszcze seria o Powstaniu i jeszcze będziemy mieć MiC, tak?

Inka

Dziewczyny, mam jedno zasadnicze pytanie: skąd pewność, że ona nie żyje?

Konarska

Wolę się nastawiać na najgorsze, żeby w razie czego mieć miłą niespodziankę.

Inka

No chyba, że tak Smile

Mondler

Ojej... to bardzo ładne jest, ale smutne Sad