Obrazek

Dłużewska

Celina opadła na krzesło w jednym z monachijskich barów. Była wściekła.
- I co? - zapytał Michał.
- Gówno!
- Celina... - skrzywił się z niesmakiem. - Ja rozumiem, że mój brat mi w ten sposób odpowiada, czy raczej odpowiadał, ale ty?
Ubrana w tradycyjny bawarski strój kelnerka postawiła na stole dwa kufle z zimnym piwem.
- Danke - rzekł Michał, zaglądając w jej na pół obnażone piersi ściśnięte sztywnym gorsetem.
- Opanuj się! Skup się na mnie - Celina upiła łyk piwa.
Zrobił to. Przyjrzał się jej. Wyglądała pięknie w żółto-czarnej letniej sukience, którą w ramach oszczędności kupiła w sklepie z używaną odzieżą. Tego dnia w żaden sposób nie upięła włosów, dzięki czemu wyglądała naturalnie i kusząco.
- Oczywiście, kochanie - przeniósł spojrzenie na jej biust.
Przewróciła oczami.
- Michał, przestań żartować. Nie dostaniemy amerykańskich paszportów.
- Czyli miałem rację. Czegoś chcą.
- Widziałam Rainera - ściszyła głos.
- Co?! - Konarski prawie wstał.
- Chcieli, żebym razem z nim wróciła do Polski szukać jakiegoś fizyka.
- I co odpowiedziałaś?
- Żeby szli do diabła!
Ze zrozumieniem skinął głową i upił spory łyk.
- Może to i lepiej. Nie miałem ochoty jechać do Stanów. Poza tym, nie mówiłem ci, ale oprócz lęku wysokości cierpię też na chorobę morską. Każdej ostatniej nocy śniła mi się kilkunastodniowa podróż statkiem, wzburzone fale i sztorm.
Była wściekła, a Michał niczego nie ułatwiał. Znowu obejrzał się za jakąś Niemką. Popijał piwo i niczym się nie przejmował.
- Słuchaj, Cela. Myślę, że powinniśmy wyjechać na sam koniec Europy.
- Na końcu Europy jest Rosja, gdzie żyją dzicy bolszewicy - oparła łokcie o stół.
- Nie chcesz żyć z bolszewikami? - przyglądał się jej poważnymi oczami.
Mimowolnie się roześmiała, wplatając ręce we włosy.
- Znowu żartujesz - szepnęła.
- Celina... - sięgnął przez stół po jej dłonie. - Ja znam twoje zmartwienia. Moje żarty nie są wyrazem ignorancji, lecz chęcią rozweselenia cię. Chodzi mi o inny koniec Europy. Jedźmy do Portugalii. Przecież mamy oszczędności.
- Ile tego jest? - mocno ścisnęła jego ręce.
- Dziesięć tysięcy.
- Ale nie znamy języka. Michał! - ożywiła się. - Jedźmy do Francji! Nad Morze Śródziemne!

***

Spacerowali brukowanymi uliczkami Nicei. Lato było tutaj zupełnie inne. Powietrze chłodziła bryza morska. Celina miała na sobie niebieską sukienkę w drobne różowe kwiatuszki.
- Michał, jak tu cudownie. Tak ciepło. I nie czuję się zupełnie obco, gdy wiem, że z nas dwojga chociaż ty mówisz po francusku.
Wystawiła twarz do słońca, zakładając ciemne okulary.
Zeszli po schodkach i znaleźli się na plaży. Lazurowa woda odbijała w sobie promienie. Ludzie odpoczywali, wylegując się w ciepłym piasku. Zupełnie inne życie. Komunizm został daleko w tyle. Monachijskie więzienia pełne nazistów też.
Wskoczyła do morza, gdy nadpłynęła lekka fala. Jej włosy rozwiewał gorący wiatr, szła przed siebie aż dół sukienki zupełnie się zamoczył.
Michał zrobił to samo. Jego letnie spodnie były podwinięte do kolan, zrzucił z siebie błękitną koszulę i stanął w wodzie obok ukochanej.
- Czy ja też mogę pozbyć się sukienki? - zapytała ze śmiechem.
- Może lepiej zrobisz to wieczorem, gdy będziemy sami - odpowiedział, obejmując ją ramieniem.
Teraz również on założył okulary przeciwsłoneczne.
- Tysiąc razy widziałem w marzeniach ten obrazek: my stojący po kolana w ciepłym morzu, wpatrujący się w złociste słońce. Tylko tym morzem miał być Bałtyk w wolnej Polsce - szepnął.
- Przec całą wojnę miałam przed oczami ten sam obrazek - odpowiedziała.
- Boże, Celina. Jakim my jesteśmy jednomyślnym małżeństwem.

Zabierz mnie tam
Gdzie chodzi się boso
Zabierz mnie tam
Gdzie żyje się nocą
Zabierz mnie tam
Gdzie pławią konie
Na styku wody słodkiej i słonej
"Przepis na szczęście" Kora

Mondler

Ojej, cudowne! Smile

Inka

Ooo jaki piękny obrazek! Cudo! No i ta Francja... <3 Och, Michał w okularach przeciwsłonecznych!

Konarska

Ale to piękne i optymistyczne...No śliczne jednym słowem. Michała sobie nie mogę wyobrazić w okularach, ale Morze, Nicea, wakacje... Sielanka.

Edda

Po pierwsze - Michał w okularach, z podciągnietymi nogawkami, we wodzie, z Celiną - coś, co kocham i dałabym wiele, żeby zobacyć to na żywo:)
Po drugie - zaskoczyła mnie końcówka, że są małżeństwem. Potem przeczytałam drugi raz i wszystko mi się ładnie komponuje. Dla mnie oni zachowują się ja małżeństwo z długim stażem. Michał tutaj patrzy się na biust, Celina go strofuje, więc prenosi spojrzenie na biust żony. Widać, że się kochają, ale to już nie jest takie płomienne uczucie jakie było wcześniej, raczej przywiązanie i miłość codzienna, ciepła.
Naprawdę podoba mi się końcówka, zwyczajnie przez to, że zaskoczyłaś mnie. Gratulację Smile

Dłużewska

Dzięki, dziewczyny. Też dużo bym dała, żeby zobaczyć ten obrazek w serialu Wink