Pamiętniki Rudej

Zorina

Pamiętniki Rudej

Jutro rano pojadę do Lublina ,tam zostanę skazana na śmierć za zdradę ojczyzny.
Wyobrażałam sobie ,że zginę razem z Władkiem i jego oddziałem ,honorowo a nie tak.
Może gdybym pojechała do Szwecji z Ernestem ,wszystko wyglądało by inaczej ? Ale nie mogłabym bym żyć z dala od ojczyzny ,od Władka.
Dobrze pamiętam dzień gdy go poznałam. Zachowywał się jak mały ,wystraszony chłopczyk z podstawówki w mojej obecności a okazał się twardym dowódcą i mężczyzną w którego ramionach na długo znalazłam spokój i ukojenia.
Ojciec zawsze zachęcał mnie do samodzielności i wierności swoim przekonaniom bez względu na cenę. Rodzice zawsze się kochali co dzisiaj takie rzadkie.
Ale nigdy nie byłam księżniczką ,ani marzycielką ,która buja w obłokach.
Z wyjątkiem marzeń o wolnym kraju -a może to całe nasze pokolenie takie jest ?
Te wzniosłe słowa o honorze ,patriotyzmie ,poświęceniu są śmieszne gdy wypowiada się je na głos. Zresztą o człowieku nie świadczą piękne ,kwieciste słowa tylko jego czyny.
Całe życie niczym film przelatuje mi przed oczami.
Dzieciństwo ,dyskusję z ojcem ,który zawsze dbał o moje lektury ,podsyłał ciekawe książki ,wakacje u babci na wsi ,smak jagód ,zapach siana.
Twarze mężczyzn ,których zabiłam ,konfidentów ,których zwabiałam udając prostytutkę.
Mama -o nią boje się najbardziej.
Co zrobi po mojej śmierci ,kto się nią zaopiekuje ? Jest taka delikatna ,krucha ,tak niewiele wie o otaczającym świecie.
Będzie piętnowana palcami jako matka tej zdrajczyni ?
Tak mi jej szkoda ,gdy tylko o tym pomyślę.

Ciekawe jak się czuli co szli na gilotynę w czasie rewolucji francuskiej ,wielu skazanych niewinnie i przypadkowo tak jak ja.
Mój proces był relacjonowany przez radio i gazety ,większość ludzi uwierzyła w te podłe kłamstwa na mój temat.
Ale czy mama ,Władek i moi przyjaciele również ?
Nie boje się śmierci bo wiem ,że żyłam godnie i nie zrobiłam nic złego ,czego mogłabym się wstydzić ale przykro mi ,że skazana zostałam za coś czego nie zrobiłam w procesie ,który był zwykłą drwiną .
Takie to porządki nowej władzy państwa polskiego ,ale to nie jest moje państwo ,takie o którym marzyłam i o które walczyłam.
Może i tak musiało być ,kto mi odpowie na to pytanie ?
Ale gdybym miała przeżyć to życie jeszcze raz zrobiłabym wszystko tak samo.
Te trudne wojenne lata przyniosły miłość ,której wiele kobiet nigdy nie spotyka i nie doświadcza.
Odejdę do Krainy Milczenia ,myśląc o tym co było dobre i piękne.

lilka1234

Świetne. Będzie kolejna częśc??

Zorina

Raczej nie.

Dłużewska

Przepiękne, Iwonko. Naprawdę pięknie piszesz.

Inka

Bardzo ciekawe.