Spadająca gwiazda

Inka

Ruda już dłużej nie chciała.
Nie chciała się ukrywać, nie chciała walczyć, nie chciała czekać.
Chciała żyć, kochać, cieszyć się i śmiać.
Nie mogła. W lesie tak nie można. W lesie, trzeba być cicho. W lesie, trzeba być walecznym. W lesie CIĄGLE się na coś czeka.
Życie w lesie, przypomina trochę śmierć - w mieście jesteś martwy. W lesie nie wolno się cieszyć. Ojczyzna umiera, więc trzeba płakać. Chłopcy czasem opowiedzą jakiś sprośny żart, ale Rudej nie wypada się śmiać. Tak, jest żołnierzem, ale kiedy przestanie być damą, sama postawi kreskę na swoim życiu.
Co ona tu jeszcze robi? Przecież może odejść!
Nie może.
Władek, Władek, Władek. W lesie jest Władek. Nigdy go nie zostawi. Raz już się rozstali - pozwoliła mu wyjechać do Włoch i to był najcięższy czas w jej życiu. Gorszy niż powstanie.
Przecież powstanie było wspaniałe. Przynajmniej na początku. Miała wtedy taką nadzieję...

Władek próbował.
Próbował walczyć, próbował dowodzić, próbował dawać Rudej namiastkę normalnego życia.
Nie miał broni, nie miał ludzi, nie mógł patrzeć na to, że jego ukochana zamiast wybierać suknię ślubną poleruje pistolet. To trwało za długo. To była jego klęska. Że wojna wybuchła, że trwała, że trwa. To on jest za to współodpowiedzialny. Nie był wystarczająco dobrym żołnierzem. Jednocześnie chciał, żeby to trwało. Żeby Ruda tu była, żeby Guzik tu był, żeby ciągle mógł walczyć - mógł, nie musiał. A teraz musi.

Dawno nie było tak ciepłego wieczoru. Ruda dopiero teraz uświadomiła sobie, że jest już maj. Nie spała. Siedziała wtulona we Władka. Nic nie mówili. Już nie potrzebowali słów, wystarczała obecność. Byli prawie sami, przeszkadzali im tylko chłopcy stojący na warcie.
- Patrz. - szepnęła Ruda wpatrując się w niebo. - Spadająca gwiazda.
- Co? - zapytał Władek. Widać, że myślami był gdzie indziej. Pewnie zastanawiał się, skąd wziąć broń i jedzenie.
- No, spadająca gwiazda. Gdy ją zobaczysz i pomyślisz życzenie, ono się spełni.
- Bzdury i zabobony. - mruknął. - Widziałaś kiedyś kogoś, komu spełniłoby się życzenie, bo zobaczyłby, że coś leci z nieba? Zresztą, to na pewno nie gwiazda, tylko meteor...czy coś. - Ruda przewróciła oczami.
- Czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko.
- Mówisz jak Celina.
- Jak Mickiewicz, Władziu. Jak Mickiewicz.
- Przecież wiem. Celina tak zawsze cytuje wiersze.
- To ballada.
- No wiem.
- A pomyślisz życzenie? Proszę pomyśl, dla mnie!
- Ale ty też.
- No oczywiście, że ja też!

Żebyśmy wygrali wojnę. Żeby Polska była suwerennym i niepodległym krajem. Żebyśmy się wszyscy znaleźli. Żebym miał broń i jedzenie dla chłopaków. - to Władek.

Żeby wszyscy przeżyli. Żeby to się skończyło. Żeby się dobrze skończyło. Żeby Władek się nie martwił. Żebym mogła się spotkać z dziewczynami na plotkach. Żebym mogła pomalować usta i paznokcie, pójść do fryzjera, kupić sukienkę i kapelusz. I żeby Polska nie zginęła... - to Ruda.

Żebym zawsze był z nią. - to Władek.
Żebym zawsze była z nim. - to Ruda.

Mondler

Ojojoj, piękne Smile

Dłużewska

Ale piękne!

lilka1234

Paulinko cudo!! Jak ja lubię jak piszesz o Rudej i Władku:)

Zorina

Urocze.

Konarska

Jakie te ich marzenia różne. Końcówka jest mega piękna.

Elle

Świetne!