Źle urodzony

Inka

To nie było sprawiedliwe. Koledzy Jasia opowiadali, jak puszczają z ojcami latawce, składają modele samolotów i grają w piłkę. Latem jeździli nad morze, a zimą w góry. Jaś co tydzień chodził na cmentarz z mamą i ciocią Marysią. Najpierw na grób taty, potem wujka Czesława. Potem chodzili do kościoła, żeby pomodlić się za ciocie i wujków, którzy nie mają grobów - tak mówiły. A Jaś nie mógł tego powtarzać.

Pewnej soboty, Lena obudziła się z niezwykle ambitnym planem. Postanowiła usmażyć naleśniki. Jaś się ucieszy.
- A wiesz... - powiedziała Maria zalewając herbatę. - Pamiętam, jak moi chłopcy postanowili kiedyś sami przygotować nam śniadanie. Ja i Czesław mieliśmy bardzo mocny i sen i wcale nie usłyszeliśmy jak krzątają się po kuchni. Spalili te naleśniki, zaczęli się wzajemnie obrzucać mąką, potłukli jajka, ale byłam wtedy naprawdę szczęśliwa. - Lena uśmiechnęła się pod nosem. Wyobraziła sobie braci Konarskich biegających z mąką po kuchni.
- My z bratem nie mogliśmy sami gotować. - powiedziała Lena mieszając ciasto. - Mama się bała, że przez nas cała kamienica pójdzie z dymem.
Do kuchni przybiegł Jaś.
- Co robisz, mamo?
- Śniadanie?
- Naleśniki?
- No...
- Pycha! A jest marmolada?
- Jest.
- A mówiłem wam...?
- O czym?
- Pani powiedziała, że będę recytować wiersz na akademii szkolnej! Już chciałem powiedzieć, że moja ciocia była aktorką, ale przypomniałem sobie, że nie wolno.
- Całe szczęście. - powiedziała Lena. - Pamiętaj. Tatuś, ciocie i wujkowie są w twoim serduszku, ale nie wolno o nich mówić, rozumiesz? - Jasiu przytaknął. - Co to za wiersz?
Chłopiec odchrząknął:
- Stalin jest głębszy od oceanu, wyższy niż Himalaje, jaśniejszy od słońca. Jest on nauczycielem wszechświata - słowa zawisły w powietrzu.
- Masz nie mówić tego wiersza. - po dłuższym milczeniu odezwała się Lena.
- Lenko... - Maria próbowała ją uspokoić.
- Napiszę ci zwolnienie ze szkoły. Powiemy, że byłeś chory. Nie pójdziesz do szkoły.
- Mamo...ale ja chcę! Wszystkie dzieci będą recytować, albo śpiewać...
- Ty nie jesteś wszyscy, tylko Jan Markiewicz. Syn skoczka z Anglii. Nie będziesz mówił takich wierszy. Nie zgadzam się. - w kuchni znów zapanowało milczenie, które przerwał dopiero okropny smród spalonego naleśnika.

Dłużewska

Bardzo smutne. Ale pięknie Lena powiedziała Jasiowi, że ma tatusia, ciocie i wujków w serduszku.

lilka1234

Świetne, smutne strasznie ale świetne. Też mam przed oczami młodych braci Konarskich w kuchni Razz

Krasiwaja

Pięknie... ale tak smutno się zrobiło...
"ale byłam wtedy naprawdę szczęśliwa" i od razu czuję łzy w oczach...

Linnhe

Och, piękne to.

Konarska

Biedny Jaś. On nie rozumie tej poltyki, żyje zaplątany w tym, co może a czego nie może, na pewno jest mu bardzo cięzko.