Miasto 44

Edda

Niektóre ujęcia nie są złe, ale zwolnienia są straszne, tak samo jak niektóre efekty komputerowe. Ogólnie za dużo wydaje mi się być miłości i trójkąta.

Karolina

A jak wam się podoba piosenka do filmu? Tutaj tylko fragment "Zabierz mnie":

https://www.youtube.com/watch?v=J_5gUxJMYEs&app=desktop

Wdg. mnie szału nie ma i "Pieśń o szczęściu" ("Baczyński") a nawet "4.30" (KnSz) biją ją na głowę.

Pierniczkowa

Och, czy pisałam już, że czekam z niecierpliwością na ten film? Piosenka jest, hm, całkiem-całkiem.

Inka

Według mnie za mało powstania w tej piosence. Nie wyróżnia się wcale spośród współczesnych popowych przebojów, zarówno jeśli chodzi o tekst, jak i wykonanie. Mam podobne odczucia co do niej, jak co do piosenki z "Kamieni na szaniec". Nie mniej wierzę, że film będzie świetny Very Happy

Karolina

Tutaj jest cała piosenka (ostatnia zwrotka robi się bardziej "powstańcza") i teledysk:

[link widoczny dla zalogowanych]

lilka1234

Byłam dzisiaj w kinie. Jak dla mnie hm... trudno ocenić. Najgorsza scena jak dla mnie to całowanie się w slow motion a w koło lecą kule. Ogólnie główny bohater dla mnie trochę mdły. Bardziej mnie interesowali bohaterowie poboczni: Beksa, Kobra, Czarny!, MIki. Podobała mi się postać Kamy. Scena która wywołała ciarki, cmentarz i Dziwny jest ten świat w tle, krzyki Ali w kanale, bardziej bym chciała śledzić losy Kobry i Czarnego jako dowódców. Nie podobało mi się zabicie Sagana na cmentarzu. Za dużo się działo, nie mogłam zżyć się z żadnym bohaterem. Genialnie zagrana matka Staszka, śiwetna scena gdy Beta chce zdjąć Kobrze opaskę w szpitalu. Za dużo emocji żeby teraz jakoś to wszystko ogarnąć na filmwebie dałam ocenę 8. Film jest dobry, zrobiony z rozmachem dramatyczny. Dla mnie trochę za dużo bohaterów a jednak wolę mieć swojego jednego, za którym podążam w filmie. Dużo tekstów które zapadają w pamięć. Spodziewałam się czegoś innego ale jest ok.

Mondler

Zaznaczę tylko, że spoiler, ale nie będę pisać białymi literami.

Też już nie chce mi się opisywać, bo jakoś niedobrze mi się po tym filmie zrobiło. Ciężko ocenić, bo się tego nie przeżyło i nie da się ogarnąć tego rozumem. Może za dużo już filmów o tej tematyce, może ja robię się niewrażliwa, ale... ani razu nie zapłakałam, a co najgorsze, coraz mniej wszystko rozumiem. Wojny nigdy nie rozumiałam, ale teraz przestałam też rozumieć waleczność Polaków.
Akcja: bardzo dużo się dzieje. Mamy rok 1944, nagle jest Powstanie ni stąd ni zowąd, później się można pogubić, który to dzień, jakie miejsce, gdyby nie napisy odnośnie dzielnic Warszawy. Baaaardzo dużo bohaterów, ale z nikim nie da się utożsamić. Są trochę przeźroczyści. Walczą, ale w imię czego? Imiona i przezwiska, które zapamiętałam: Stefan, Ala "Biedronka", Beksa, Rogal i Beata. Nic więcej, choćbym się głowiła nad tym z tydzień.
Tak jak Asia napisała, powala scena na cmentarzu. Ogólnie fajne były te przejścia, jak np. Stefan w domu a za chwilę w szpitalu.
Soundtrack: muzyka dobra, ale dziwnie się ogląda połączenie obrazów Warszawy z 1944r i muzyki współczesnej, tej z XXI wieku. Za starsze utwory duży plus.
Efekty: nie jestem specem, nie znam się na tym. Jak dla tak mało wymagającego widza jak ja, nie było źle. Można na to przymknąć oko, ale ten pocałunek był tandetny, to prawda. Pozostałe zwolnienia fajne.
Aktorzy: za mało, ale to stanowczo za mało Żurawskiego. Ja myślałam, że on będzie tam cały czas! Zdziwienie, gdy okazało się, że występuje tam też Piotr Żurawski Smile

Oraz mała Katia z Solarzem. Mlodzi aktorzy... bez wyrazu.
Jeden wielki zarzut... miałam wrażenie, że film pokazuje, iż Powstanie było złe i niepotrzebne. Nie mogłam też nadgonić za tą historią miłosną, Kama była dla mnie o wiele ciekawszą postacią niż Ala. Dialogów bardzo mało. Dlatego chyba ktoś, kto nie zna historii Polski mógłby się pogubić. Film nie pozostawia też żadnych refleksji. Gdy pokazały się napisy, od razu założyłam płaszcz i wyszłam. Wyszłam na ulice tejże Warszawy. Ale ocenę dzisiejszego miasta pozostawię już dla siebie...
Plus za końcówkę. Za pokazanie Warszawy kiedyś i dziś. Ogólna ocena... nawet nie wiem jak do tego podejść. Na wyższą ocenę niż 7 nie stać mnie, choć to jest jednak i tak zawyżone.

Konarska

Film mi się na pierwszy rzut oka pdoobał, zrobił na mnie ogromne wrażenie. Ale jak już dziewczyny pisały - za dużo akcji, za mało psychologii postaci. Nie rozumiem postaci, nie wiem, dlaczego się tak zachowują. Efekty faktycznie, wbijają w fotel, ale... no cóż, świetny film naprawdę, ale bez efektów byłby słaby.
"Kama" bije dla mnie "Biedronkę" na głowę...

Edda

Dla mnie film nie miał głębi. Bardzo podobała mi się scena na Czerniakowie na Wilanowskiej 1 bodajże, gdzie zdobywali budynek. Ich ruchy były zdecydowane i pewnie, na początku rozgardiasz i chaos. Sceny w mieszkaniu, gdzie ostrzeliwali natarcie niemieckie na plus. Podawanie broni przez Kamę, radość chwilowa chłopaków, ale potem rozpacz, bo naboi już nie ma. Żurawskiego stanowczo za mało, tutaj się zgadzam. Powstanie Komasa pokazał po prostu, jak mogło yglądać. Nie było chyba z reguły upiększeń, co bardzo mi się podobało. Zobaczyłam obrzydliwość powstania i nawet przez chwilę przez głowę przemknęła mi myśl: "po co było to powstanie?", chociaż z jestem z reguły ogromną zwolenniczką romantycznych idei. Podobały mi się także ujęcia, jak np. gdy na Kamę została nakierowana lufa czogłu, a ona tak sobie lekko westchnęła: cu do wne!, ale gdy Stefanowi chyba śniła się Biedronka we wodzie i ona tak lekko dotknęła palcem swoich warg. Takie impresje, które od razu znikały.
Połączenie muzyki współczesnej mi się podobało. Scena gdy wychodzą z wody i wchodzą do budynką z ostrym dubstepem zrobiła na mnie o wiele większe wrażenie, niżbym mogła się spodziewać. Nie miałam pojęcia, że takie coś może mi się pdoobać! Do tego w pewnym momenie na początku słyszałam gdzieś "Clair de lune".
Stefan nie jest moim typem postaci, ale staram się go zrozumieć. Nie każdy przecież był odważny i poświęcony ideałem. Nawet cieszę się z jednej strony, że to był taki bohater, który popełniał błędy, gubił się i był przytłoczony tym wszystkim.
Dla mnie także za mało powstańczych relacji, skupienia się na jednym plutonie i konsekwentnej wędrówki jego śladami. Starego Miasta prawie w ogóle nie było dla mnie. Nie było też pokazane wycofywania się oddziałów na inne placówki i zostawiania cywilów.
Pocałunek w slow motion wydaje mi się, że to działo się w Stefana głowie, ale mogę się mylić.
I także lubię bardziej Kamę, niż Biedronkę, chociaż ją staram się zrozumieć. Nie umiem pogodzić się z tym, że pobiegła po Stefana do szpitala bez żadnego rozkazu, do chłopaka, którego znała tylko kilka dni. Za duże poświęcenie jak dla mnie. Trochę końcówka nie spodobała mi się, ale po przemyśleniu może być. Myślałam, że wszyscy nie zginę, a tutaj proszę, zaskoczenie wielkie.

Lora

Kurde widziałam plakaty i z jednej strony jest w nich coś takiego, że naprawdę poważnie rozważam opcję zakupu biletu na weekend do Polski po to, żeby pójść do kina ale z drugiej strony boję się, że może być zbyt plastikowy. Czytam te wasze recenzje i chyba nie jest to warte weekendu w Warszawie, chociaż mogę się mylić.

Edda

Nie wiem, co masz na myśli, mówiąc plastikowy. Ja się tego obawiałam, ale jakoś w filmie tego nie odczułam. Nie ma jakieś głębi relacji powstańczych, są duże odszkonie. Szczerze, nie mam pojęcia, czy warto dla niego przyjechać do Polski. Ale oczywiście zawsze warto odwiedzić Polskę Smile

Lora

Karolina

Film przede wszystkim poraża obrazami - Komasa naprawdę ma do tego rękę. Obrazy takie jak (staram się nie spoilerować): przejazd "czołgu pułapki" przed oczyma półprzytomnego Stefana, "krwawy deszcz", ostatnia "walka" przed kamienicą na Czerniakowie, finałowa scena "Beksy" i to, co Stefan zastał w szpitalu polowym po przejściu Dirlewangerowców, z pewnością zapamiętam na bardzo długo.

Nie przeszkadzała mi fragmentaryczność i szczątkowość scenariusza, opowiadanie w konwencji obrazów jak z sennego koszmaru wdg. mnie pasowało do tego, czym było w istocie powstanie.

Przeszkadzała mi natomiast płaskość postaci, ich brak motywacji i idei. Żałowałam, że tak mało dane było mi poznać kolejnych dowódców oddziału: "Kobrę" i "Czarnego", obaj byli charyzmatycznie zagrani ale nie dowiedzieliśmy się nic ponadto, że pozostali absolutnie niezłomni.

Młodzi bohaterowie papierowi ale jako osoby reagujące w zderzeniu z wojennym koszmarem i absolutnym złem - to zostało naprawdę świetnie zagrane. Zofia Wichłacz - zasłużone Złote Lwy na Festiwalu w Gdyni, niesamowicie dojrzale jak na swój wiek zagrała kruchą dziewczynę wrzuconą w sam środek piekła, do końca jednak nie zatrutą przez nienawiść, górującą nad całym tym złem.
Ogólnie większość młodych aktorów zagrała na medal i zadziwiająco dojrzale. Film widziałam w sobotę, w niedziele było CH i aż mi się przykro zrobiło - panowie Wesołowski i Zakościelny w porównaniu jak kołki w płocie, o powstańczej młodzieży nie wspominając.

Inka

Jeśli mamy porównywać Czas Honoru z "Miastem 44" - jak się cieszę, że w serialu nie ma absurdalnych, komiksowych scen z całującymi się parami w środku linii ognia. Very Happy

No właśnie te sceny i odrobinę komiksowa konwencja mi nie pasowały. Wyglądało to trochę komicznie. Tak więc oceniam "Miasto" dokładnie na połowę, w skali od 0 - 10 mogę przyznać 5 punktów - dokładnie połowę. Bo nadrabiają te sceny tymi, które naprawdę chwytają za serce. Płakałam szczególnie mocno przy końcówce.

Edda

Mi scena w zwiastunie przeszkadzała ogromnie,w filmie przeszłam obok niej obojętnie. Było to odbicie myśli młodych ludzi, którzy po prostu, według reżysera, tak reagowali na pierwszy pocałunek, pierwszą miłość. A my też w Czasie honoru mamy wieeeeele miłości, aż za dużo. A pocałunek też był - Wandy i Bronka w ostatnim odcinku piątego sezonu.
Komiksowa konwencja?
Mi bardzo podobały się ostatnie sceny na Czerniakowie, byłam w sobotę znów w kinie i w nasepnym też zamierzam iść.Ten film ma swoje niedoskonałości i przeszkadza mi to, że postacie są mało wyraźnie zarysowani, ale te impresje scen, wrażenia, które od razu mijają - to mi się najbardziej podobało.