Wystarczysz mi ty

Inka

"ja nie chcę wiele, ale nie mniej niż wszystko:
Ciebie i zieleń i żeby listkom akacji było wietrznie, i żeby sercu - bezpiecznie"
Leżysz na noszach. Każdy milimetr twojego ciała jest pokryty krwią. Nawet nie chcę zastanawiać się, czy twoją własną. Patrzę w oczy Mokrego, zupełnie sparaliżowana. Przez ostatnie godziny zakładałam opatrunki tysiącom rannym powstańców. Przed chwilą bez mrugnięcia okiem amputowałam nogę jednemu z nich. Bez znieczulenia. Ale ty? Ty nie miałeś prawa się tu znaleźć!
- Na co czekasz, Ruda! - wrzeszczy Michał. Odpycha mnie i klęka przy tobie. Wyciąga z mojej torby bandaże. A ja chcę uciec. Celina mnie przytula i szepce do ucha, że powinnam się uspokoić i tobą zająć. Michał płacze. Pierwszy raz od śmierci Karoliny.
- Braciszku... - mówi. Też pierwszy raz od czasu tamtych wydarzeń, przecież się do ciebie nie odzywał. Wyrywam się z uścisku Celiny.
- Michał, zostaw... - kładę mu rękę na ramieniu. - Ja..
- Ruda, uratuj go. Słyszysz, uratuj! - krzyczy. Niemal mechanicznie, nie zważając na łzy spływające mi po policzkach proszę Mokrego, żeby poszukał twojej mamy. Celinie każę przynieść możliwie jak najczystszą wodę. A Michałowi zająć się oddziałem. Zostajemy sami. Zawijam twoje rany w brudne bandaże.
- Wiesz Władziu, to minie. Ta cała wojna, powstanie...kiedyś się skończy. I wtedy będziemy razem. Pójdziemy nad Wisłę. Położę się na tym kraciastym kocu, na którym teraz ty leżysz. Może spierzemy z niego krew. Nad naszymi głowami będą przelatywać ptaki, a słońce zaświeci prosto w nasze twarze. I będziemy bezpieczni. Zobaczysz. A wiesz, ja wtedy będę najszczęśliwsza na świecie. Tylko żyj. Powiedz, że żebyś przeżył wystarczę ci ja. - gładzę cię po zimnej, ku mojemu przerażeniu dłoni.
Kamień spada mi z serca, kiedy w pewnym momencie ściskasz moją rękę. Więc żyjesz.

Krasiwaja

jakoś tak... oczy mi się pocą...

lilka1234

Ojej:) Coś Władkowego:) Bardzo ładne. Aż chciałoby się zobaczyć taką scenę w przyszłym sezonie:)

Audrey

Jak ładnie i bardzo wzruszająco. Mój ulubiony wiersz Broniewskiego przytoczyłaś Wink

.

Konarska

WOW! GENIUSZU! Czemu mi się chce ryczeć? Idealne opowiadanie, tak mnie ruszyło, że aż urosła mi w gardle taka gula i... Piękne! Uwielbiam Michała w tym opowiadaniu. I tą silną Rudą. Piękne!

Dłużewska

"Zielony wiersz"! Jakie to piękne. Uwielbiam Broniewskiego. Przypomniałaś mi, jak w liceum niemal codziennie zaglądałam do jego wierszy.

Bałam się bardzo, ale dobrze, że Władek jednak żyje.