Przyjęcie zaręczynowe

Inka

-No nie wiem. Wolałabym posiedzieć w domu. Zrozum, jestem zmęczona, wiesz jak wiele przeszłam.-Wanda wykręcała się od wyjścia na przyjęcie zaręczynowe Michała jak tylko mogła.
-Michał jest moim przyjacielem. Obiecałem mu, że przyjdziemy.
-To idź sam.
-Kochanie...
-Powiedziałam, nigdzie nie idę.
-Dobrze. A czy nie sądzisz, że Celina, jako twoja przyjaciółka potrzebuje wsparcia?
-Wsparcia? To Michał nie zaręcza się z Celiną?
-No...nie. Mówiłem ci przecież, że z Karoliną.
-Ach, tak. No dobrze. Pójdę.-stwierdziła Wanda niechętnie i poszła do sypialni, by wybrać odpowiednią sukienkę.

Celina postanowiła iść. Chciała coś udowodnić, sobie i całemu światu. Przecież Michał nie jest i nigdy nie był dla niej nikim ważnym. Zaczęła się śmiać, ale po chwili po jej policzku spłynęła pojedyncza łza.
-Płaczesz?-zapytał Lolek.
-Nie, nie. Nie płaczę, wpadło mi coś do oka. Idziemy?-spytała biorąc do ręki torebkę.
-Tak. Po drodze mamy jeszcze wstąpić po Lenę.

Wanda rozglądała się po mieszkaniu Michała. Ładnie, gustownie urządzone. Z niedomkniętej szafy wystawała śliczna, elegancka sukienka. Jego nowa narzeczona musiała być prawdziwą damą. Właśnie zaraz za Michałem wyszła z kuchni. Wandzie wydawała się kogoś bardzo przypominać. Nie udało jej się ukryć zdumienia.
-Lola?-powiedziała.
-Znacie się?-zapytał Michał..
-Tak, z...
-Teatru!-powiedziała szybko Karolina.-Pracowałyśmy razem.-Wanda musiała wyglądać bardzo zabawnie, zastanawiając się, czemu Lola okłamała Michała.
-Nie wiedziałem, że byłaś aktorką.-powiedział Konarski.
-Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz, kochanie.-odrzekła.-Wanda, pomożesz mi w kuchni?-zapytała.

Celina, Lolek, Alan i Lena, właśnie przyszli. Zajęli miejsca. Celina ciągle miała nadzieję, że uda jej się to wytrzymać. Po co ona tu w ogóle przyszła? Chciała się utwierdzić w przekonaniu, że jej nie zależy na Michale, a tymczasem, będzie pewnie pośmiewiskiem. Przypomni sobie i reszcie, jak bardzo go kocha. Miała ochotę po prostu wyjść, ale chyba było już za późno.

-Posłuchaj frajerko.-powiedziała Lola.-Ani słowa o mnie, ani skąd się znamy. Ładnie się uśmiechaj i potakuj jak ja coś powiem, bo źle skończysz.
-Dobrze, mogę nic nie mówić, ale po co?
-Po gówno! Bierz te talerze i pamiętaj co ci powiedziałam frajerko!-Wanda spodziewała się wszystkiego, ale nie spotkać tu Lolę. Bała się otworzyć szafkę, bo jeszcze Graba by z niej wyskoczyła. Lekko zszokowana poszła do Bronka i zajęła miejsce koło niego.
-Wszystko w porządku?-zapytał. Pokiwała twierdząco głową, choć nie była przekonana, czy aby na pewno wszystko jest w porządku.

Zorina

Ciekawe opowiadanie.
Dla mnie Lola i Karolina były jakby dwiema osobnymi osobami.

Dłużewska

Ciężko sobie wyobrazić wystrojoną Osmańską - damę, którą była - używającą słów Loli "po gówno" i "frajerko" Mr. Green

Tak, Iwonko, dla mnie to też są różne osoby, które ciężko ze sobą połączyć.

No i bardzo mi szkoda Celinki, w rzeczywistości też nieswojo się czuła Rolling Eyes