Ty jesteś moje imię (Maria i Otto)

Pierniczkowa

Och, spóźnione, spóźnione, wiem. Ale byłam na wyjeździe no i na początku pomysłów brakło. Klaudia, przepraszam, że takie krótkie - ostatnio nie umiem pisać długich opowiadań. Może kolejny ,,Znak" będzie dłuższy.

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego!
To już sześćdziesiąt osiem dni. Sześdziesiąt osiem bez niego. Nie zostało jej już nic oprócz wykreślania kolejnych okienek w kalendarzu, które było jednocześnie liczeniem, ile się nie wiedzieli, jak i odliczaniem dni do... No właśnie, do czego? Teraz już nic nie ma sensu.
Nie łudziła się, że wróci. I tak spotkało ich już zbyt wiele szczęśliwych zakończeń. Wykorzystali swoją pulę. Gdyby chociaż mieli na to oboje wpływ, ale nie! Zimny, bezlitosny ustrój. Eliminuje każdego, kto im nie pasuje.
Tak, to prawda. Ona też na początku się tak zachowywała. Nie będzie się usprawiedliwiać: zachowywała się okropnie. I co z tego, że potem to naprawiła. Nie umiała w Marii w tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego rozpoznać siebie. Nie chodziło tu o wygląd, podejście do niektórych spraw czy relacje w innymi ludźmi. Chodziło raczej o usposobienie. Była bardziej wybuchowa, ekspresyjna. Lubiła panować nad innymi. Jej synowie mówili jej czasem, że jest skrajną feministką, ha! Czyżby wojna wypłukała z niej cały charakater? Ginęła wśród tłumu, nie umiała wyrazić swojego zdania. Umierało na jej ustach. On był dla niej opraciem, stałym, nie zmieniającym się oparciem. Doszło do tego, że stała się na tyle słaba, by funkcjonować jak normalny człowiek dopiero w towarzystwie innej osoby. A może dawniej była po prostu głupiutką Zosią-Samosią?
Czasem lepiej nie myśleć o poprzednim życiu, skoro ma się wyciągać takie wnioski. Bo prawda boli.
W tej chwili poczuła, że po prostu nie wytrzyma. Była jak łódka, której klepki zaczynają przeciekać. Niedługo się rozpadnie.
I wtedy coś pchnęło tę rozpadającą się łódkę do drzwi. Słońce było w zenicie. Już południe? Ach, kompletnie straciła poczucie czasu. Zmrużyła oczy i spojrzała na furtkę.
Stał tam. Teczka w ręce, brązowy garnitur. To on. Uśmiechnął się lekko. Pobiegła ku płotu jak niesiona przez wiatr. I nagle zapomniała o wszystkim.
Był tylko on, ona i słońce. Nic więcej się nie liczyło.

Krasiwaja

Widzę, nowe opowiadanie. Ooo, Magdy. Ooo, o Marii i Otto. Ooo, opowiadanie dla mnie! Very Happy

Jeszcze raz dziękuję Ci za życzenia!

Co do samego opowiadania - urocze. Jakby to powiedziała moja przyjaciółka "taaakie aaach". Bo jedyne, co mi przyszło do głowy pod koniec opowiadania to właśnie takie "aach". Albo "jeeeju" i "ja też tak chcę!". Smile

"Doszło do tego, że stała się na tyle słaba, by funkcjonować jak normalny człowiek dopiero w towarzystwie innej osoby." - tak mi się podoba to zdanie. Pokazuje, ile tak naprawdę znaczył później Otto dla Marii...

"Czyżby wojna wypłukała z niej cały charakter?" - nasuwają mi się bardzo piękne skojarzenia, jak to wojna wypłukała z jej serca ten jej trudny charakter, a zostawiła w niej miejsce na miłość do Otto...
Naprawdę, serduszka w oczach mam przez to opowiadanie. Very Happy

Jeszcze raz dziękuję, Madziu!

Pierniczkowa

Och, to ja dziękuję za tak milusieńki komentarz.

Nie ma za co. Smile

Dłużewska

No, muszę powiedzieć, że to było oszałamiające. Jak fragment najlepszej powieści. Coraz bardziej mnie zaskakujesz swoim pisaniem, Madziu. Naprawdę podziwiam i żałuję, że tak rzadko coś publikujesz.

Pierniczkowa

Dziękuję, Aniu. Smile

Rzadko publikuję, hm... Selekcja pomysłów trwa dość długo, a czasu często brakuje. Wink

Poza tym zdarza mi się korygować cały czas jedno opowiadanie, więc... Very Happy

paula141212

Madżagdżo, napisz książkę <3

Pierniczkowa

Oooo, dziękuję, Paulina.