Wakacje nad morzem

Inka

W tym oto opowiadaniu uciekam się bardzo daleko, może nawet o krok za daleko. Stwarzam zupełnie alternatywną rzeczywistość i zakładam, że Powstanie Warszawskie nie upadło, a wręcz przeciwnie-osiągnęło cele, o jakim się powstańcom nawet nie śniło. Takie nieśmiałe patriotic-fiction.

Kolejny dzień.
Brud.
Pył.
Krew.
Krzyk.
Kolejny zwykły dzień powstania

Wybuch. Kolejny.
Strzał.
Ktoś intonuje "Mazurka Dąbrowskiego"
Wszędzie wiszą biało-czerwone flagi
Bór przemawia. Piękna mowa. Może trochę zbyt patetyczna, ale wszyscy oczekujemy, że taka właśnie będzie.
Ostatni dzień powstania.
Zwycięstwo.

-Tylu ludzi...-Ruda cicho szepce. Nie wiadomo nawet do kogo, może do Władka, może do Celiny, a może po prostu do siebie.
-Wygraliśmy. Ruda, wygraliśmy.
-Polska...jest Polską.-zdanie niby logiczne. Jak Polska może być czymkolwiek innym? A jednak trzeba było wypowiedzieć to głośno, żeby mieć pewność, że to nie sen.
-Co teraz?-Ruda chce wiedzieć. Chce znać plan.
-Pewnie nasi wrócą z uchodźstwa. Może dostaniemy jakieś odznaczenia?-Władek się uśmiecha.
-Nie o to pytam.
-Pytasz co z nami?-nie odzywa się. Kiwa tylko głową.
-Odnajdziemy wszystkich, których zgubiliśmy. I zgubione życie też odnajdziemy.

Są takie dwa święta narodowe. Polacy świętują wtedy odzyskanie niepodległości. 11 listopada i 20 września. Najpiękniejsze dni w w roku. Każde miasto jest wtedy przystrojone. Jest biało-czerwone. Wszędzie są uroczyste msze, potem marsze, wieczorem bale z udziałem największych państwowych dostojników. Najradośniejsza, była chyba pierwsza rocznica zakończenia wojny. Wygrania wojny. A jednocześnie najsmutniejsza, bo rozdrapała tyle ran, na pierwszy rzut oka zupełnie zabliźnionych.

Warszawa wiwatowała. Prezydent rozdawał odznaczenia. Czytał nazwiska.
-Konarski Władysław. Konarski Michał. Markiewicz Jan. Woyciechowski Bronisław...-czy którykolwiek z nich kiedykolwiek wyobrażał sobie taką chwilę? Raczej nie. Nie walczyli dla odznaczeń nie chcieli ich. Gdyby mogli, zamiast medali zwrócić komuś życie...

-W końcu. Jest nieziemski upał, nie da się wysiedzieć w tym mundurze.-Michał narzekał. Teraz mógł już narzekać. Mógł znowu być Guzikiem, studentem medycyny, który potrzebuje wszelkich życiowych udogodnień, jest strasznym leniem i uwielbia być wyręczany. Jedyne, do czego nie wrócił, to podejście do kobiet. Nie był już bawidamkiem. Był narzeczonym Celiny Dłużewskiej, najpiękniejszej redaktorki w całej Rzeczpospolitej.
-Ty przynajmniej nie chodzisz w mundurze na co dzień, Guzik.-Władek miał rację. Tylko on został w wojsku na stałe. Bronek przejął firmę po śmierci ojca. Śmiesznie wyglądał, gdy zamiast pistoletu nosił skórzaną teczkę, a zamiast tropić zdrajców ojczyzny pił koniak z poważnymi kontrahentami. Samego go to trochę bawiło. Janek i Michał wrócili na studia. A Władek nie wyobrażał sobie życie inaczej, jak tylko na służbie.
-Mam dla was niespodziankę.-Bronek ośmielił się przerwać braterską pogawędkę.
-Tak hrabio? Słuchamy.
-Właściwie powinienem był powiedzieć wam o tym już dawno Kupiłem domek w Świnoujściu. Pakujcie dziewczyny i jedziemy na wakacje. Chyba zasłużone.-zdziwienia wymalowanego na twarzy przyjaciół nie sposób było opisać. Wakacje? Przecież prawie zapomnieli co to słowo oznacza!
-Nie no...hrabio...-właściwie żaden z nich nie wiedział co powiedzieć.
-Jak zwykle szasta forsą!-Janek ocknął się pierwszy. Zażartował.
-Panowie, tyle razy już was prosiłem, dajcie spokój z tym hrabią!-gromki śmiech. W końcu. W końcu, choć zbliżali się już powoli do trzydziestki, a momentami przypominali zmęczonych życiem czterdziestolatków, mogli wykorzystać swoją młodość.

Przyjemny domek, blisko plaży, z dużym ogrodem. Kuchnia.
-Co robicie?-Ruda weszła praktycznie niezauważona.
-Sałatkę. Jarzynową, chcesz spróbować?-Wanda nałożyła trochę na łyżkę i włożyła do ust przyjaciółki.
Promieniała. Niedługo na ekrany kin miał wejść pierwszy polski powojenny film, zrobiony z naprawdę ogromnym rozmachem. Z Wandą w roli głównej. Właściwie, była już bardzo rozpoznawalna, zdecydowanie bardziej niż przed wojną. Dziś na plaży podszedł do niej młody mężczyzna i poprosił o autograf. Po drewnianych schodkach schodziła Lena.
-Zasnął?-Celina była chrzestną matką Jasia. Był jej oczkiem w głowie i- zdaniem Leny i Janka, zdecydowanie za bardzo go rozpieszczała. Podobnie zresztą jak Bronek.
-Zasnął.-Lena przytaknęła.-Bardzo przejęty. Dziś pierwszy raz widział morze.
-A...wiesz, że niedługo będzie miał się chyba z kim bawić?
-Co?-w pierwszej chwili żadna z nich nie zrozumiała o czym mówi Ruda. Potrzebowały wymownego spojrzenia przyjaciółki.
-Jesteś w ciąży?-dziewczyny sprawiały wrażenie mocno podekscytowanych. Każda z nich, miała ochotę rzucić się Rudej na szyję.
-Cicho! Władek jeszcze nie wie...
-To na co czekasz!? Idź mu powiedzieć!

Taras luksusowego, nowego domku był idealnym miejscem, żeby napić się wódki i powspominać. Mieli jedną zasadę. Nie mówią o sprawach przykrych. Nie dzisiaj. Toteż wspominali głównie szkolenie w Anglii i początki swojej znajomości. Śmiali się głośno. Teraz, w zupełnie wolnej Polsce, rok po zakończeniu tragicznych wydarzeń, głośny śmiech wciąż był rzadki, ale już w miarę przyzwoity. Szczególnie, jeśli wypoczywali nad morzem. Wakacje obowiązywały zupełnie inne zasady. Ruda otworzyła szerokie drzwi.
-Lena prosi, żebyście postarali się być troszkę ciszej, bo Jaś śpi przy otwartym oknie. A i Władek...przyjdź potem na chwilę. Chciałabym ci coś powiedzieć.-uśmiechnęła się tajemniczo.

Mondler

Myślałam, że będziesz ciągnąć czas teraźniejszy, ale później zmieniłaś Sad

Kiedyś nienawidziłam, teraz uwielbiam opowiadania w tym właśnie czasie! Very Happy

"Odnajdziemy wszystkich, których zgubiliśmy. I zgubione życie też odnajdziemy. " Piękne zdanie. Władek to mądry chłopak jest! Very Happy

Powiedz to, powiedz, że specjalnie dla mnie napisałaś tak piękne zakończenie dla Władka i Rudej!

Szkoda, że w rzeczywistości nie stało się tak, jak w Twoim opowiadaniu.. Nie czytałam jeszcze wszystkich Twoich dzieł, ale to jest jednym z ulubionych Wink

Inka

dzieł

Tak Soniu, specjalnie dla Ciebie tak piękne zakończenie mają Władek i Ruda
Inna sprawa, że bardziej odrealnionego opowiadania chyba nie mogłam wymyślić Razz

Mondler

A co miałam napisać? Twoich stworzeń? Very Happy

Oczywiście żartuję. Wszystkie opowiadania zamieszczane tu, uważam za dzieła Wink

Noooo, lepiej uważaj, bo ktoś kto spał na lekcjach historii przeczyta to i będzie uważał, że tak stało się naprawdę Razz

Inka

No ale zamieściłam stosowny komentarz przed opowiadaniem Very Happy

Może nie będzie tak źle Wink

Konarska

Świetne! Aż serduszko boli, że to się tak nie skończyło. Że zamiast orderów chłopcy dostali wyroki za "zdradę Ojczyzny"... Świetne, piękne. Janek przeżył, życie jest piękne. Szkoda, ogromna szkoda.