63 dni chwały

Konarska

Dziękuję

Ale jestem głupia, zapomniałam, że napisałam opowiadanie. Hanię musiałam wskrzesić, bo to był jedyny sposób, żeby uratować Michała. Kontynuacja - na pewno, nie wiem tylko, kiedy.

Edda

O kurcze, ale mi się pooba to opowiadanie, naprawdę. Szczególnie Celina, która jest zmęczona powstaniem, ale też w tym opowiadaniu jest bardziej dziewczęca, niż zawsze ja piszę o niej. Po prostu jedna z wielu, która żyła w czasie powstaniu. Ale podoba mi się, a Hanię będę lubiła, nawet jak odbije Celinie Michała, o Smile

Konarska

Dziękuję. Hania odibje Celinie Michała, to brzmi ciekawie. Tylko to się chyba stanie wtedy romansidłem.

Dłużewska

Już myślałam, że kolejna część nigdy nie powstanie. Jak dobrze, że Cię wzięło na tę kontynuację, bo ja uwielbiam to opowiadanie. Wręcz ubóstwiam. Bardzo chciałabym w serialu zobaczyć Celinę opatrującą rannego Michała. I jak on wyznaje jej miłość w takiej sytuacji.
Cudowne. Celinka jest tutaj taka delikatna i bezbronna.

Edda

Nie namawiam, po prostu chcę dać do zrozumienia, że tak zaczęłaś budować tę postać, że chyba nawet jakbym chciała, nie będę mogła jej znielubić Smile

Konarska

Chyba właśnie odeszłam od pierwotnego zamiaru... Miłej lektury!
Okropna suchość w ustach. Ból gardła, rwanie w brzuchu.
- Michał? – ten sam miły głos.
Głos Celiny.
- Jak się czujesz? Chcesz wody? – zapytała, znów trzymając go za rękę.
Sen, deja vu? Znów jej palce na jego wargach, znów spijał z nich krople wody. Tak samo, nie inaczej.
- Możesz na mnie spojrzeć? – powiedziała z troską w głosie.
Otworzył oczy… Jak ciężko. Słońce, które wpadało przez wybite okno niemalże go oślepiło. Było tak przyjemnie, ciepło, nic dziwnego, w końcu był drugi tydzień sierpnia.
- Celina? Jesteś? – zapytał, nie mogąc nigdzie dojrzeć swojej ukochanej.
- Jestem, jestem przy tobie cały czas – pochyliła się nad nimi.
Strasznie się zmieniła… Z jej sukienki zostały brudne strzępy, włosy miała tłuste, na rękawie zaschła krew.
- Który dzisiaj mamy? – spytał, równie słabo, jak kiedyś.
- Czternasty – westchnęła ona – Jak myślisz, kiedy to wszystko się skończy?
- Co?
- Powstanie, wojna. Dożyjemy tego?
- Dożyjemy, dożyjemy. I będziemy ze śmiechem to wspominać, wiesz?
Do pomieszczenia, w którym leżał, weszła młoda kobieta w kitlu, który, teoretycznie biały, cały był brudny, pełen krwi i błota.
- Dzień dobry, pani doktor! – usłyszał głos mężczyzny, leżącego pod drugą ścianą. A więc nie byli tu sami.
- Dzień dobry, panie Janie, jak się pan dzisiaj czuje? – pochyliła się nad rannym.
- Lepiej, już się nie mogę doczekać, aż mnie pani stąd wypuści.
- Oj, obawiam się, że nieprędko. Ma pan przestrzelone płuco, nie może pan sobie ot, tak spacerować.
- Ależ pani doktor, ja nie chcę umierać, tak w szpitalu.
- A kto panu, panie Jasiu kochany, powiedział, że pan tu umrze?
- Niemcy zabijają rannych – szepnął on cicho – Pani Haniu, ja muszę, ja sobie obiecałem, że ja pomszczę.
- Kogo?
- Narzeczoną.
***
Strzelec Jan, zżymający się na mało oryginalny pseudonim, w rzeczywistości nosił takie samo, równie pospolite imię. Miał dwadzieścia cztery lata, co czyniło go jednym ze starszych w swoim oddziale. Przed powstaniem nie był jednak zaangażowany w podziemie, do konspiracji wciągnął go kolega pod koniec lipca. Janek początkowo nie chciał się zgodzić, miał przecież narzeczoną, chciał przede wszystkim przeżyć i założyć rodzinę, gdy jednak dowiedział się, że o dwa lata młodsza od niego Krysia również jest zaangażowana w walkę, złożył przysięgę. Gdy widzieli się, jeszcze przed mobilizacją, dowiedział się, że jego ukochana Krysia jest sanitariuszką. Z entuzjazmem opowiadała mu o tym, że ma szczęście pracować z doktor Marią Konarską „Burzą”, słynnym warszawskim chirurgiem. Wtedy widział ją po raz ostatni. „Kasia”, bo taki pseudonim miała jego narzeczona, pracowała w szpitalu na Woli. Niemcy wpadli tam czwartego sierpnia. Kiedy wrócił, tak samo, jak porucznik Szary, o którym krążyły już legendy, zobaczył tylko dziewczynę z przestrzelonym czołem. Chyba ktoś ją dobił. Od tego czasu „Jan” stracił całą wole przetrwania. Krysia, jego miłość, nie żyła, a on powinien dołączyć do niej. Obiecywał jej to kiedyś… Musiał jeszcze pomścić jej śmierć, tak wczesne przerwane życie. Zgłaszał się do najcięższych akcji, szedł zawsze w pierwszej linii, przed oczami mając Kasię, jak śmieje się podczas jednej z randek nad Wisłą.
***
- Michał – doktor Hania pochylała się teraz nad nim – Posłuchaj, to tylko draśnięcie. Bardzo cię boli?
- Nie, prawie w ogóle, Haniu – powiedział, uśmiechając się do lekarki.
- Pamiętasz mnie? – zdziwiła się Głowacka.
- Oczywiście, Hania, dziewczyna, dzięki której poznałem Celinę.
Ach, tak. Oczywiście, przecież to Celina była tą jego miłością życia.
- Wrócmy do twojej rany. W normalnych okolicznościach trzymałabym cię tutaj przez tydzień, ale sam przyznasz, że okoliczności normalne nie są.
- Przyznaję.
- Nie przerywaj mi. Mam strasznie dużo rannych, nie ma dla nich miejsc, a ty, ty wyglądasz na podleczonego. Muszę tylko sprawdzić, czy wdało się zakażenie – to mówiąc, odsunęła mu bandaż – Nie, wszystko jest w porządku. Przyniosę ci czyste ubranie i będziemy musieli się pożegnać – powiedziała, uśmiechając się – No chyba, że cos ci dolega. Możesz chodzić?
Zaparł się na rękach i wstał. Udało się.
- Na tobie się rany dobrze goją – stwierdziła z uśmiechem lekarka – Jakby coś, masz przy sobie Celinkę.
Po chwili przyszła do sali z czystą koszulą w rękach.
- Haniu – złapał ją za rękę – Mam do ciebie prośbę.
- Słucham?
- Wasze lekarskie środowisko nie jest wielkie, prawda?
- Prawda.
- Posłuchaj, moja mama, ona też jest lekarzem. Maria Konarska, chirurg… Ja, straciłem z nią kontakt, nie wiesz może, czy ona.. – Nie mógł tego powiedzieć. Słowa „nie żyje” nie przechodziły mu przez gardło.
- Nie wiem, Michał. Doktor Konarska pracowała na Woli, a potem szpital zlikwidowali…
- I tyle? – miał tylko nadzieję, że w jego głosie nie słychać wielkiego zawodu. Przecież szansa, żeby mama żyła była naprawdę mała.
- Daj mi skończyć! – uniosła się lekarka – Ale to już nie są potwierdzone informacje.
- Mów wszystko, co wiesz!
- Podobno uratował ją adiutant Fischera… Wywiózł gdzieś poza Warszawę, ale nie wiem, Michał. Może to plotki?
- Poza Warszawę? Po co poza Warszawę?
- Pod Warszawą mieszka pani Gertruda Fischer, ona ceniła twoją matkę. To głupie, przeciez mogą mieć niemieckiego lekarza, ale ktoś mi powiedział, że pani doktor ją leczy.
- Dziękuję, Haniu – pocałował lekarkę w ręce.
- Za co? Nie powiedziałam ci nic konkretnego – broniła się dziewczyna.
- Za nadzieję.
Okropna suchość w ustach. Ból gardła, rwanie w brzuchu.
- Michał? – ten sam miły głos.
Głos Celiny.
- Jak się czujesz? Chcesz wody? – zapytała, znów trzymając go za rękę.
Sen, deja vu? Znów jej palce na jego wargach, znów spijał z nich krople wody. Tak samo, nie inaczej.
- Możesz na mnie spojrzeć? – powiedziała z troską w głosie.
Otworzył oczy… Jak ciężko. Słońce, które wpadało przez wybite okno niemalże go oślepiło. Było tak przyjemnie, ciepło, nic dziwnego, w końcu był drugi tydzień sierpnia.
- Celina? Jesteś? – zapytał, nie mogąc nigdzie dojrzeć swojej ukochanej.
- Jestem, jestem przy tobie cały czas – pochyliła się nad nimi.
Strasznie się zmieniła… Z jej sukienki zostały brudne strzępy, włosy miała tłuste, na rękawie zaschła krew.
- Który dzisiaj mamy? – spytał, równie słabo, jak kiedyś.
- Czternasty – westchnęła ona – Jak myślisz, kiedy to wszystko się skończy?
- Co?
- Powstanie, wojna. Dożyjemy tego?
- Dożyjemy, dożyjemy. I będziemy ze śmiechem to wspominać, wiesz?
Do pomieszczenia, w którym leżał, weszła młoda kobieta w kitlu, który, teoretycznie biały, cały był brudny, pełen krwi i błota.
- Dzień dobry, pani doktor! – usłyszał głos mężczyzny, leżącego pod drugą ścianą. A więc nie byli tu sami.
- Dzień dobry, panie Janie, jak się pan dzisiaj czuje? – pochyliła się nad rannym.
- Lepiej, już się nie mogę doczekać, aż mnie pani stąd wypuści.
- Oj, obawiam się, że nieprędko. Ma pan przestrzelone płuco, nie może pan sobie ot, tak spacerować.
- Ależ pani doktor, ja nie chcę umierać, tak w szpitalu.
- A kto panu, panie Jasiu kochany, powiedział, że pan tu umrze?
- Niemcy zabijają rannych – szepnął on cicho – Pani Haniu, ja muszę, ja sobie obiecałem, że ja pomszczę.
- Kogo?
- Narzeczoną.
***
Strzelec Jan, zżymający się na mało oryginalny pseudonim, w rzeczywistości nosił takie samo, równie pospolite imię. Miał dwadzieścia cztery lata, co czyniło go jednym ze starszych w swoim oddziale. Przed powstaniem nie był jednak zaangażowany w podziemie, do konspiracji wciągnął go kolega pod koniec lipca. Janek początkowo nie chciał się zgodzić, miał przecież narzeczoną, chciał przede wszystkim przeżyć i założyć rodzinę, gdy jednak dowiedział się, że o dwa lata młodsza od niego Krysia również jest zaangażowana w walkę, złożył przysięgę. Gdy widzieli się, jeszcze przed mobilizacją, dowiedział się, że jego ukochana Krysia jest sanitariuszką. Z entuzjazmem opowiadała mu o tym, że ma szczęście pracować z doktor Marią Konarską „Burzą”, słynnym warszawskim chirurgiem. Wtedy widział ją po raz ostatni. „Kasia”, bo taki pseudonim miała jego narzeczona, pracowała w szpitalu na Woli. Niemcy wpadli tam czwartego sierpnia. Kiedy wrócił, tak samo, jak porucznik Szary, o którym krążyły już legendy, zobaczył tylko dziewczynę z przestrzelonym czołem. Chyba ktoś ją dobił. Od tego czasu „Jan” stracił całą wole przetrwania. Krysia, jego miłość, nie żyła, a on powinien dołączyć do niej. Obiecywał jej to kiedyś… Musiał jeszcze pomścić jej śmierć, tak wczesne przerwane życie. Zgłaszał się do najcięższych akcji, szedł zawsze w pierwszej linii, przed oczami mając Kasię, jak śmieje się podczas jednej z randek nad Wisłą.
***
- Michał – doktor Hania pochylała się teraz nad nim – Posłuchaj, to tylko draśnięcie. Bardzo cię boli?
- Nie, prawie w ogóle, Haniu – powiedział, uśmiechając się do lekarki.
- Pamiętasz mnie? – zdziwiła się Głowacka.
- Oczywiście, Hania, dziewczyna, dzięki której poznałem Celinę.
Ach, tak. Oczywiście, przecież to Celina była tą jego miłością życia.
- Wrócmy do twojej rany. W normalnych okolicznościach trzymałabym cię tutaj przez tydzień, ale sam przyznasz, że okoliczności normalne nie są.
- Przyznaję.
- Nie przerywaj mi. Mam strasznie dużo rannych, nie ma dla nich miejsc, a ty, ty wyglądasz na podleczonego. Muszę tylko sprawdzić, czy wdało się zakażenie – to mówiąc, odsunęła mu bandaż – Nie, wszystko jest w porządku. Przyniosę ci czyste ubranie i będziemy musieli się pożegnać – powiedziała, uśmiechając się – No chyba, że cos ci dolega. Możesz chodzić?
Zaparł się na rękach i wstał. Udało się.
- Na tobie się rany dobrze goją – stwierdziła z uśmiechem lekarka – Jakby coś, masz przy sobie Celinkę.
Po chwili przyszła do sali z czystą koszulą w rękach.
- Haniu – złapał ją za rękę – Mam do ciebie prośbę.
- Słucham?
- Wasze lekarskie środowisko nie jest wielkie, prawda?
- Prawda.
- Posłuchaj, moja mama, ona też jest lekarzem. Maria Konarska, chirurg… Ja, straciłem z nią kontakt, nie wiesz może, czy ona.. – Nie mógł tego powiedzieć. Słowa „nie żyje” nie przechodziły mu przez gardło.
- Nie wiem, Michał. Doktor Konarska pracowała na Woli, a potem szpital zlikwidowali…
- I tyle? – miał tylko nadzieję, że w jego głosie nie słychać wielkiego zawodu. Przecież szansa, żeby mama żyła była naprawdę mała.
- Daj mi skończyć! – uniosła się lekarka – Ale to już nie są potwierdzone informacje.
- Mów wszystko, co wiesz!
- Podobno uratował ją adiutant Fischera… Wywiózł gdzieś poza Warszawę, ale nie wiem, Michał. Może to plotki?
- Poza Warszawę? Po co poza Warszawę?
- Pod Warszawą mieszka pani Gertruda Fischer, ona ceniła twoją matkę. To głupie, przeciez mogą mieć niemieckiego lekarza, ale ktoś mi powiedział, że pani doktor ją leczy.
- Dziękuję, Haniu – pocałował lekarkę w ręce.
- Za co? Nie powiedziałam ci nic konkretnego – broniła się dziewczyna.
- Za nadzieję.

Inka

Wow! Chcę jeszcze! Genialny pomysł z powrotem do dawnych postaci - Hania, Gertruda - aż mnie zżera ciekawość co dalej!
P.S. Wkleiłaś opowiadanie dwa razy Wink

Dłużewska

Wciąż nie mogę uwierzyć, że Hania jest lekarzem, a Gertruda wcale nie wróciła do Rzeszy. No, no, czekam na rozwój wydarzeń, bo zrobiło się naprawdę ciekawie.

Konarska

Pogubilam się w chronologii, nie będę pisała dalej, ale będzie obiecuję jeszcze jedno o PW.

Dłużewska

Bardzo mnie zasmuciłaś wiadomością, że rezygnujesz z kontynuacji. To opowiadanie było tak prawdziwe... Oczywiście "Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój" w niczym mu nie ustępuje, ale każde Twoje opowiadanie ma tak cudowny klimat... żal mi, ale skoro podjęłaś taką decyzją - dobrze.

Konarska

Przestałam je kochać, wiem, jak głupio to brzmi, ale już no... bo jak piszę, to muszę czuć to opowiadanire, każde traktuję jak dziecko.