Celina i Halbe

Dłużewska

Michał chodził po parku. Palił papierosa za papierosem. Może wrócić do mieszkania dopiero za dwie godziny. Celina zgodziła się na romans z Halbem. "To moja wina." myślał Konarski. Wciągnął ją w to wszystko. Dlaczego się zgodziła zostać z tym Niemcem sam na sam? Przecież można było to inaczej rozegrać albo przerwać operację. Tego zresztą chciał. Myśli szalały w jego głowie. Zakochał się. Zakochał się tak, jak nigdy wcześniej. A teraz wepchnął tę kobietę w ramiona innego, zgodził się, by robiła z siebie jakąś tanią dziwkę.

Poszedł do praskiej speluny. Usiadł przy stoliku. Tylko on i butelka wódki. Minęły dwie godziny.

***

Michał ostrożnie wszedł do mieszkania.
- Już poszedł. - odezwała się Celina.
Konarski ściągnął płaszcz. Zajrzał do pokoju. Siedziała w samym szlafroku, piła nalewkę i paliła papierosa. Nic nie zostało z jej pięknej fryzury. Włosy Dłużewskiej były zupełnie rozczochrane, ale tylko dodawało jej to uroku. Łóżko w obrzydliwym nieładzie.
- Nie musiała pani tego robić. - wydusił z siebie.
Celina jedynie wzruszyła ramionami. Chyba jest inna niż do tej pory myślał. Wcale nie tak delikatna i wrażliwa. Dopiero teraz Michał zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo Dłużewska jest wyrachowana.

Inka

Świetnie! Tylko szkoda, że Michał jej nie rozumie i źle o niej myśli. Planujesz kontynuację?

Dłużewska

Chyba tak

lilka1234

Zapowiada się bardzo ciekawie.

Inka

Już nie mogę się doczekać!

Dłużewska

Obiecuję, że ich nie rozwalę. Teraz już nie.

Linnhe

Aniu, jestem ciekawa co dalej. Opowiadanie ładne, choć to co się w nim wydarzyło tragiczne. Sad

Konarska

Biedna Celina. Strasznie się poświęciła. Ale się cieszę, że planujesz kolejne opowiadania, bo piszesz genialnie. Michał, który ma wyrzuty sumienia z powodu tego, co zrobił Celinie mnie zupełnie rozwalił i co? Czekam na kontynaucję! Z niecierpliwością.

Dłużewska

Dziękuję, dziewczyny. Zaraz biorę się za kolejną część. To opowiadanie Was nie zawiedzie Very Happy

Inka

WAŻNE: Nas nie zawiodło żadne z Twoich opowiadań! To, że byłyśmy pogrążone w rozpaczy, nie znaczy, że zawiedzione Wink

!

Dłużewska

Celina weszła do łazienki. Myła się długo i dokładnie. Ciągle czuła na sobie zapach Halbego. Czuła jego ręce i oddech. Miała nadzieję, że ten romans wkrótce przyniesie rezultaty. Niemiec zakochał się w niej po uszy, uwielbiał, namiętnie całował. Nie! Celina spojrzała na drzwi. Jak ma spojrzeć w oczy Michała? Teraz pewnie ma ją za panienkę lekkich obyczajów. Chciał przerwać operację, a ona zgodziła się na bliższe kontakty z Martinem. Martin. Złapała się na tym, że już nie myśli o nim "Halbe", lecz "Martin" właśnie. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że kiedykolwiek pójdzie do łóżka z mężczyzną, który nic nie będzie dla niej nie znaczył, którego nie zawahałaby się zabić. W imieniu Polski. Właśnie. Dla Polski to przecież robi. Pracuje w wywiadzie, nikt nie mówił, że ta praca będzie łatwa. Miało być ryzyko. Jest. O wyrzeczeniach nikt nie mówił, ale to chyba normalne, że trzeba je podjąć?

Celina rozczesywała mokre włosy. "Beato!". Tak stękał do jej ucha. Teraz nawet zachciało jej się z niego śmiać. Była Beatą. Poczuła się jak aktorka. Kiedyś przecież nawet marzyła o zdawaniu do szkoły teatralnej. Nie musiałaby się z nikim kochać, ale odgrywanie miłosnych scen na oczach całej teatralnej publiczności byłoby zadaniem niewiele łatwiejszym od tego romansu. Z pewnością. Dłużewska zdołała się nieco pocieszyć. Zbierała się do wyjścia z łazienki i wtedy przypomniała sobie, że za jej drzwiami jest Michał. Już nie raz dał jej odczuć, że czuje do niej coś głębszego. Najpierw po spotkaniu w kawiarni, kiedy zaproponował jej wspólną pracę w konspiracji. Spacerowali wtedy po parku, gdy tak nagle wziął ją za rękę. Celinę przeszedł dreszcz. Potem po przysiędze spędzili ze sobą trochę czasu. Rozmawiali i rozmawiali, jakby znali się od dawna. Wtedy wyznał, że chciałby się z nią spotykać. Prywatnie. Zaprzyjaźnić się. Musiała mu powiedzieć, żeby nie robił sobie nadziei. Bo Krzysztof.
Postanowiła porozmawiać z Michałem, wyjaśnić mu powody swojej decyzji. Co jej zależy, już i tak pewnie stracił do niej cały szacunek i sympatię.

***

- Zje pani kolację? - na kuchennym stole znajdował się talerz z kanapkami, dwie filiżanki i dzbanek z herbatą. Celina ostrożnie usiadła. Czuła na sobie świdrujące spojrzenie Michała. Serce jej waliło.
- Wiem, co pan teraz myśli.
- Nic nie myślę.
- Proszę nie kłamać. Wie pan, dlaczego się zgodziłam? Pracujemy w wywiadzie. Uważam, że ta praca wymaga poświęceń, nawet najbardziej bolesnych i brutalnych. Musimy być w czasie tej wojny bezkompromisowi. Niemcy tacy przecież są. Jeśli patrzyłabym na swoje moralne rozterki, to pewnie teraz siedziałabym gdzieś na wsi. Unikałabym angażowania się w cokolwiek. Wywiad to nie miejsce na wyrażanie swojego prywatnego zdania. Zadania trzeba wykonywać z zimną krwią.
Michała ta mowa Celiny zaskoczyła. Wręcz zaimponowała mu.
- Nie musi mi się pani tłumaczyć.
- Ale chcę. - spojrzeli sobie w oczy. - Jutro wieczorem idę do Halbego. Może uda mi się czegoś dowiedzieć. - Celina wzięła się za jedzenie.

Inka

Ależ mi się podoba! Cudownie, pięknie! Bardzo współczuję Celinie. Możliwe, że te doświadczenia zaważą na całym jej życiu...

Dłużewska

A mi jest śmiesznie, że oni są na "pani" i "pan". Muszę to zaraz zmienić Razz

Inka

O tak! Właściwie nie widzieliśmy chyba momentu, w którym przeszli na ty Wink

Konarska

Biedna Celinka. Strasznie mi jej żal, jeszcze martwi się o to, co Michał o niej myśli.
Niech przejdą na "ty" tak jak Inga z Halbe <3
Przepiękne to opowiadanie.