Monachium

Zorina

Nie napisze nic odkrywczego ,bardzo ,bardzo ładne.

Dłużewska

Należą się Wam przeprosiny, bo popełniłam w tym fragmencie poważny błąd - wsadziłam referendum w 1945 rok Embarassed

Wybaczcie, ale pisząc to myślałam wiadomo o czym, a chciałam, żeby Michał się wściekał na komunistów, więc od razu to referendum Embarassed

Dłużewska

- No więc, co będziemy robić po powrocie do Warszawy?
- Tańczyć. Tylko tańczyć. - Marta uśmiechnęła się słodko.
- Dajcie mi papierosa.

Celina, Marta i Basia. Trzy siedemnastolatki spędzały lipiec na wsi, u dziadków pierwszej z nich. Pomagały przy zbiorach truskawek i wiśni, a wieczorami wylegiwały się na łące pod lasem.

***

Żaden z przedwojennych sukcesów Celiny Dłużewskiej nie był wynikiem jej ciężkiej pracy, lecz talentu, twardego charakteru i odrobiny szczęścia.

Celina Dłużewska. Jedyne dziecko dyrektora banku i dyrektorki Biblioteki Narodowej. Jedna z najlepszych uczennic swojego gimnazjum. Humanistka.
Nauce nie poświęcała zbyt wiele czasu. Łatwo przyswajała to, co ją ciekawiło czyli języki i historię. Nie miała problemów z innymi przedmiotami, gdyż była mistrzynią ściągania. Zawsze umiała sobie radzić.

Celina miała zacięcie sportowe. Dwukrotnie brała udział w olimpiadzie lekkoatletycznej choć nauczycielka wychowania fizycznego skutecznie umiała sport obrzydzić.
- Skaczemy po schodach! Dwa do góry, jeden w dół.
Dziewczęta ustawiły się przed schodami. Celina skoczyła dwa razy. Nie, nie będzie tego robić. Nie żeby się zmęczyła, bo akurat nogi miała bardzo silne. Chodziło o coś innego - słowność i szacunek. Usiadła.
- Dłużewska! Co ty robisz?
- Nie będę tak skakać. Wczoraj obiecywała pani, że będziemy grać w szczypiorniaka. Poza tym to zakrawa o obóz przetrwania.
- Owszem, będziesz skakać.
- Nie będę.
- Będziesz!
- Nie będę.
- Będziesz!
- Kurwa mać. - Celina bezradnie wzruszyła ramionami.
Niemalże w tym samym momencie znalazła się w gabinecie dyrektora.

- Jedna z najlepszych uczennic. Poczet sztandarowy! - dyrektor aż czerwienił się ze złości.
Akurat żadnego związku między pocztem sztandarowym a sprzeciwem wobec beznadziejnych metod nauczycielki Celina nie widziała, ale nie zmieniło to faktu, że prawie została wyrzucona ze szkoły. Przeprosiła dyrektora i rodziców zapewniając, że więcej się tak nie zachowa.
Był to jednak ostatni raz, gdy próbowano walczyć z uporem i hardością panny Dłużewskiej. Szybko okazało się, że jest to walka z wiatrakami, bo pod łagodnym uśmiechem kryje się nie tylko odwaga, ale i niezwykle silna osobowość.

***

- Nareszcie! Gdzie byłaś tak długo?
Celina usiadła na skraju łóżka. Michał dopiero teraz na nią spojrzał. Była blada, miała przymknięte powieki.
- Nic nie mów. Nic nie mów. - szepnęła.
- Celina... - usiadł obok niej.
- Brałam udział w przesłuchaniu Pistera, komendanta z Buchenwaldu. Dwie godziny opowiadał o swoich sposobach znęcania się nad ludźmi, a ja musiałam tłumaczyć to na angielski.
Michał przytulił ją do siebie. Dopiero niedawno zauważył jak wiele ją ta praca kosztuje.
- Wracajmy do Polski. - szepnął.
- Nie, Michał, ja tam nie wrócę. To by było jeszcze gorsze.
- Gorsze? Walczylibyśmy w podziemiu antykomunistycznym.
- W lesie?
- Chociażby.
- Nie, nigdy się na to nie zgodzę i tobie też zabraniam. Zabiliby cię.
Celina czule pocałowała Michała.

Przyzwyczaić się nie mogę, że cię mam
Choć na pamięć każdy fragment ciebie znam
To jak zmienić wszystko wokół
W inny kształt
Czuję, że tutaj dobrze będzie nam

Mój, mój, mój kochany
Tu, tu, tu zostanie
Mój, mój, mój kochany
Tu, tylko tu

"Mój" Goya

Linnhe

Super. Klimat opowiadania jest niesamowity. Szkoda, że w serialu nie ma takich wątków. Sad

Zorina

Celina -niby delikatna panienka z dobrego tonu a klnie.
Aniu a gdzie ciąg dalszy ?

Inka

Genialne Aniu!

Dłużewska

Amerykanie doceniali starania Dłużewskiej, dostawała więcej procesów do tłumaczenia, coraz częściej osobiście musiała w nich uczestniczyć. Dostała podwyżkę.
Przyszła jesień. Celina kupiła czerwony płaszczyk i zamówiła u krawcowej trzy pary spodni. Nareszcie. Znowu mogła chodzić w spodniach. W okupowanej Warszawie było to niemożliwe, bo wyróżniałoby ją z tłumu.

- Celina! Nie uwierzysz kogo dziś poznałem!
- Kogo, kochanie?
- Angielskiego skoczka ze Lwowa! Też uciekł do Monachium. Jest fryzjerem. Jego narzeczona zginęła w Oświęcimiu... Może zaprosimy go do siebie?
- Świetny pomysł.

Bogdan okazał się bardzo radosnym mężczyzną. Przyniósł wino, nie posiadał się z radości - w końcu spotkał kogoś ze swojego stada.
Celina postanowiła skorzystać z darmowych porad fryzjerskich. Ustawili krzesło na środku pokoiku, rozsiadła się na nim, a Bogdan nie mógł wyjść z zachwytu nad jej lśniącymi włosami.
Panowie wypili po lampce wina, reszta butelki nie wiadomo kiedy została opróżniona przez Celinę. W oczach Michała dziewczyna niebezpiecznie uśmiechała się do Bogdana, gdy ten bawił się jej włosami, przeczesywał je palcami, upinał na sto sposobów.
Bogdan wyszedł.
- Nie podoba mi się to. - wyznał Konarski.
- Moje uczesanie? Mogłeś mówić wcześniej. - Celina potykała się o własne nogi.
- Twoje flirty z Bogdanem.
- Flirty? - rozbawił ją do żywego.
- Za dużo wypiłaś.
- Nie. Wypiłam w sam raz. - podeszła do niego i zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Z pijaną Celiną Michał jeszcze nie był w łóżku. Okazało się to zupełnie nowym doświadczeniem.

Konarski dopiero miał dowiedzieć się o przedwojennym zamiłowaniu swojej dziewczyny do alkoholu, tańca i wszelakich zabaw.

***

- Celina, ty jesteś zupełnie pijana! - matka stała przed nią i dziwnie wymachiwała rękami. - Nie powinnaś spędzać tak dużo czasu z Martą i Basią. Mają na ciebie zły wpływ.

To raczej rodzice przyjaciółek powinni zabronić im widywać się z Celiną. To przecież ona namawiała je, by wypić więcej, by zapalić papierosa, by iść na wagary, by krzyczeć głośniej i tańczyć do upadłego.

Celina nie przysparzała nikomu większych problemów, po prostu kochała życie i czerpała radość z każdego dnia.

Zorina

Celina mnie zaskakuje w twoim opowiadaniu.

Inka

Mnie nie. Celina chyba lubi szokować. Podoba mi się!

Dłużewska

Być może trochę szokuje, ale wg mnie taka była przed wojną i w Monachium znowu staje się sobą. Mam dziś mnóstwo pomysłów.

Inka

Pisz, pisz! Ja wierzę w taką Celinę, ona nie jest typową przedwojenną panienką.

Zorina

Aniu ,pisz ,pisz ,chcę więcej.

Linnhe

Dokładnie. Teraz tego nam właśnie trzeba. Very Happy

Dłużewska

I umówię się z nią na dziewiątą, na dziewiątą tak, jak dziś!
Celina, Marta, Basia i Hania nie tylko tańczyły, ale i śpiewały. Parkiet pękał w szwach.

Michał Konarski siedział przy stoliku nieopodal i pił wino z grupą przyjaciół.
Obejrzał się. Cztery dziewczęta były na wyraźnym rauszu. Widział twarze tylko dwóch z nich. Dwie stały tyłem. Michał wrócił do rozmowy, która toczyła się przy jego stoliku.

Lena Sajkowska i Janek Markiewicz zeszli już z parkietu. Wybierali się jeszcze na nocny spacer.

Był maj 1939 roku.

***

- Chodziłeś przed wojną do "Oazy"?
- Oczywiście. Przychodziła tam co najmniej połowa warszawskiej młodzieży.
- Ja też. Bardzo lubiłam ten klub. Popatrz, nigdy się nie spotkaliśmy.
- Chyba nie. Na pewno od razu poprosiłbym cię do tańca. A może... poszlibyśmy dziś potańczyć?

Celina ubrała czarną sukienkę. Wyglądała tak oszałamiająco, że Michał chciał ją mieć tylko dla siebie. Poszli do centrum miasta.
Dłużewska znowu więcej wypiła, ale mimo to nie potykała się, tańczyła lekko i porywająco. Oboje byli tą nocą zachwyceni.

Inka

Ale pięknie! Ze też oni się tam spotkali! Cudownie...bardzo podobają mi się te retrospekcje Wink