Londyn

Dłużewska

Olu, jak chcę dziś coś smutnego. Może Michał umierający na oczach Celiny? Tego chyba jeszcze nie było.

Czy Celina jest szczęśliwa? Na swój sposób jest.

Audrey

Urocze sceny między Celiną i Michałem. Wspaniale oddałaś ich miłość. Bardzo dużo ciepła w tym opowiadaniu, aż mi się humor poprawił Smile

.

Dłużewska

Kroiła kapustę na surówkę. Kolejne szare popołudnie wprawiało ją w melancholijny nastrój. Z radia dobiegał amerykański blues.
Kroiła coraz szybciej i coraz bardziej nerwowo. Spojrzała na zegarek. Michał znowu się spóźniał. Wychodził z domu rano i wracał popołudniami lub wręcz wieczorami. Celina była pewna, że Konarski ma kochankę. Przecież do tej pory praca w ministerstwie spraw krajowych nie zajmowała mu całych dni.
Coś się zmieniło. Czy byłby w stanie ją zdradzać? Bezczelnie zdradzać Celinę, która nosi w sobie jego dziecko? Tak ją upokarzać? Mieszając surówkę w misce, przyznała sama przed sobą, że już mu nie ufa. Nie tak, jakby chciała.
- Cela! - brzęk kluczy w przedpokoju.
- Jesteś w końcu - wycedziła przez zęby.
- Przeprowadzamy się - oświadczył, wchodząc do kuchni.
- Jak to? Dokąd?
- Do większego mieszkania, do ładniejszej dzielnicy i bardzo blisko Woyciechowskich.

Jeszcze tego samego dnia spakowali większość rzeczy. Celina nie rozumiała, a Michał był zbyt tajemniczy, by potrafiła uformować jedno konkretne pytanie.

***

Przeprowadzka nastąpiła w niedzielę. Michał i Bronek wnosili po schodach kolejne pudła i walizki, a Celina stała w przedpokoju razem z Wandą.
W końcu odważyła się wejść do saloniku. Kominek, granatowa kanapa i dwa fotele. Komoda. Przesuwane szklane drzwi prowadzące na obszerny balkon. Coś, czego nigdy wcześniej nie widziała. Dalej przytulna kuchnia o ciemnobrązowej drewnianej podłodze, ślicznych meblach i okrągłym stole z czterema krzesłami. Sypialnia, a na końcu przedpokoju mały kwadratowy pokój. Pokój dziecka. Celinie zrobiło się bardzo przykro.

Po wyjściu Woyciechowskich Michał rozpalił w kominku. Siedziała w jednym z foteli, wyciągając nogi w stronę ciepłego ognia. Jadła opiekany, posmarowany dżemem chleb, popijała mlekiem z miodem. Poczuła tęsknotę i pustkę. Chciała wyjść i chodzić po pogrążonym w ulewie Londynie tak, jak to robiła tuż po przyjeździe do Anglii. Usiąść na wilgotnej ławce nad Tamizą i płakać. Po prostu zalać się łzami. Już nie miała swojego życia. O wszystkim decydował Michał. Zadecydował, gdzie ona, Celina, ma mieszkać, podjął decyzję o jej wieczorach przy kominku.
Położyła się na miękkiej kanapie.

Gdy się obudziła, ogień wciąż jeszcze się tlił. Przykrywał ją gruby koc.
- Wyspałaś się trochę? - stał w drzwiach saloniku.
- Trochę - odpowiedziała. - Pójdę się wykąpać. Jeszcze nie byłam w łazience.

Łazienka. Białe kafelki, piękna wanna, umywalka, lustro, które obejmowało Celinę od głowy do pasa. Mogła ustawiać się bokiem i obserwować swój ciążowy brzuch.

- Nie jestem pewna, czy nas stać na to mieszkanie - powiedziała, gdy wróciła do pokoju.
- Stać. Nie mówiłem ci wcześniej, ale tydzień temu zacząłem pracę w gabinecie okulistycznym.
- Jak to?!
- Jakiś czas temu spotkałem profesora Pilaszewskiego, który jest dobrym znajomym matki, a który też uciekł do Londynu. Zaproponował mi bycie jego... asystentem. Co prawda, to nie jest chirurgia...
- Ciągnie cię do medycyny - stwierdziła Celina.
- Tak.

Kawałek po kawałku
Obgryzasz mnie, kochanie
Kawałek po kawałku
Aż nic nie zostanie ze mnie, bo
Fragment po fragmencie
Zabierasz mi, najdroższy
Wszystko, co najlepsze
Tak się o mnie troszczysz

Lecz zabrałeś mi coś, co nie należy do ciebie
To, to moja, to moja twarz
Dobre oczy masz
Jest mi prawie jak w niebie
Lecz chcę czasem o siebie dbać
"Kawałek po kawałku" Goya

Inka

Kurczę, ja bym na miejscu Celiny skakała z radości, a ona się smuci. Nie zmienia to jednak faktu, że opowiadanie rewelacyjne!

Audrey

Oddałaś charakter Celiny, bo ona jest taka niezależna i nie lubi,jak ktoś podejmuje za nią decyzję. Ciekawa jestem bardzo, co dalej będzie.

Zorina

I co dalej Aniu ?

Konarska

Świetne. Podoba mi się to, że Celina nie ufa Michałowi, ale z jednej strony taak mi się podoba Michał, który kupuje jej mieszkanie. Rozumiem Celinę, choć na jej miejscu skakałbym z radości.

Dłużewska

Nie wiem, czy on to mieszkanie kupił, czy raczej wynajął. I nie Celinie, lecz IM - jej i sobie, i dziecku Very Happy

Dalej będzie jutro.

Konarska

A ja właśnie upijam nasze dziewczyny.
Co do tego, on to na pewno kupił/wynjął to mieszkanko ze względu na Celę.

Dłużewska

Tak, ze względu na ciężarną Celę. Upijasz je? Super!

Konarska

Tak, tylko, że piszę to całkowicie z teorii, jako, że ja sama planuję jeszcze długą abstynencję.

Dłużewska

Siedziała na granatowej kanapie. W siedzibie Naczelnego Wodza czuła się niepotrzebna. Nie dostawała konkretnych zadań. Konkretnych zadań. A co myślała? Że będzie jeździć po Anglii z przesyłkami? Że każą jej zabić kolejnego szpicla? To jest Londyn, a nie okupowana Warszawa. Walka na odległość nic nie daje. Może jedynie poczucie bezsilności. Ruda, Władek, Lena z Jasiem, matka. Matka. Jak matka sobie radzi? Nawet nie wie, że Celina jest w ciąży. Matka Michała też tego nie wie.

Mocno objęła swój brzuch. Znowu łzy. Nie znosiła siebie teraz. Emilia Woźniak. To nazwisko podąża za nią jak cień. Celina spojrzała w okno. Nie zasłużyła na to londyńskie życie, nie zasłużyła na bycie matką.
Wciąż uważała się za złego człowieka. Była poddenerwowana, ciągle chciało jej się płakać i spać. Spać. Może powinna się położyć. Nie. Tęsknota za przeszłością wypełniała ją do szpiku kości. Za czasami, gdy była dzielna i niezłomna. Miała wrażenie, że właśnie przeżywa trzecie życie. Pierwszego, przedwojennego, już nie pamięta. Drugie, wojenne, gdy była "Różą", tkwi w jej pamięci, ale blednie. "Róża". Może powinna ją teraz przywołać? Ale po co. To nic nie da. Zresztą "Róża" spoczywa w najgłębszych czeluściach świadomości i niech tak zostanie.
Trzecie życie, powojenne, obecne.

Usłyszała otwieranie wejściowych drzwi. Michał. Michał tak wcześnie? Gdyby wiedziała, że tego dnia nie będzie pracował do późna, nie pozwoliłaby sobie na rozpamiętywanie i płacz. Szybko otarła łzy z twarzy, naiwnie wierząc, że to zatuszuje jej rozpacz.

- Celina!
Wyglądała, jakby właśnie przeżyła huragan lub inną katastrofę. Siedziała na kanapie zapłakana, mocno obejmując swój brzuch.
- Co się stało? Źle się czujesz? Coś z dzieckiem? - był przerażony.
- Nic mi nie jest. Chcę być sama.
- Co cię tak zdenerwowało? - lekko dotknął jej rozpalonej twarzy.
- Nic.
- Powinnaś mieć spokój.
- To mnie nie denerwuj! - krzyknęła.
- Ja cię denerwuję? - był zdezorientowany.
- No a kto?!
Szybko wstała i wyszła z mieszkania w samej sukience i kapciach. Była gotowa na spacer zamglonymi ulicami Londynu. Schodziła po schodach, gdy ją dogonił.
- Cela, stój! - krzyknął. - Wracaj do domu.
Zawahała się. Przystanęła.
- Nienawidzę cię. - powiedziała i wróciła do mieszkania.

Znowu usiadła na kanapie. Nienawidziła go. Wcale jej nie kochał. Kochał jedynie dziecko i tylko dlatego z nią żył. Z poczucia obowiązku. Nic nie wskazywało na to, żeby miał zamiar się z nią ożenić. Nawet jej się nie oświadczył. Dla Celiny stało się jasne, że Michał zostawi ją kilka miesięcy po pojawieniu się dziecka na świecie. Odejdzie do tych swoich kochanek o urodzie paryskich dziwek.
- Spisują się? - drwina. A jednak. A jednak złość obudziła "Różę".
- Kto? - zapytał.
- Twoje kochanki o urodzie paryskich dziwek. Pytam, czy spisują się w łóżku.

Michał złapał się za głowę. Przypomniał sobie Janka, opowiadającego o humorach ciężarnej Leny. Lena ciskała w Janka różnymi przedmiotami. Celina jeszcze do tego nie doszła. "Już nauczyłem się, że gdy oskarża mnie o całe zło tego świata, to lepiej się nie odzywać." opowiadał Markiewicz, gdy w starym magazynie czekali na Krawca.

- Zresztą co mnie to obchodzi - stwierdziła Celina, nakrywając się kocem. Była matką swojego dziecka. I nikim więcej.

Konarska

Kto tu mówił o optymistycznym opowiadaniu? No, kto, Aniu? Ty ich masz tu nie rozwalać. Nie możesz tego zrobić!
A Emilka to chyba Karkowska powinna być?
Świetne opowiadanie, tylko takie depresyjne. Rozbawiła mnie wizja Leny rzucającej różnymi przedmiotami w Janka. I niechże się Celina w końcu ogarnie!

Zorina

Oj ,mam nadzieję ,że przyjdzię opamiętanie.

Inka

Jakie opamiętanie? Cela w ciąży jest, to hormony, nie ona Razz

Widzicie, że nawet Lena biednego Janka terroryzowała, a co dopiero Celina, która ma o wiele bardziej zadziorny charakterek naturalnie Smile

Świetne opowiadanie Very Happy