Celina i Halbe

Linnhe

Super. Mam nadzieję, że wkrótce będzie ciąg dalszy, a praca Celiny jednak się nie skończy. Smile

Dłużewska

Dzięki, dziewczyny. Boję się, że jednak znowu ich rozwalę Wink

Konarska

OBIECAŁAŚ! Potraktuj to jako dobry uczynek przed Świętami czy coś takiego.
Nie rozwalaj ich! Proooszę!
Świetnie napisane, cały czas drżę o Celinę.

Dłużewska

Jedli kartoflankę, siedząc przy stole w pokoju.
Już trzeci dzień nigdzie nie wychodziła. Ciągle miała na sobie spodnie i koszulę Michała - tego dnia niebieską.
- Po wojnie będę zdawać do szkoły aktorskiej. - oświadczyła.
- Postanowiłaś to teraz?
- Nie, Michał. Chciałam to zrobić już przed wojną.
- Dlaczego nie zrobiłaś?
- Zabrakło mi odwagi.
- Po wojnie nie zabraknie?
- Teraz już nie jestem w stanie przestraszyć się takiego egzaminu.
- A germanistyka?
- Nie. Jeśli nie dostanę się na aktorstwo, pójdę na polonistykę. Zacznę wszystko od nowa. Germanistyka była błędem.

***

- Już niedługo wszystko się skończy. Hitler i Stalin pozabijają się nawzajem, a my, zupełnie niepostrzeżenie, odzyskamy naszą wolność. - naga Celina wtulała się w Michała. Wciąż snuła plany na przyszłość. Opowiadała jak będzie wyglądać ich dalsze życie.
- Będziemy mieszkać razem, czy wrócisz do domu? - zapytał.
- Możemy mieszkać nawet tutaj. Stedke już nie będzie naszym sąsiadem. Rosenblatowie wrócą do swojego mieszkania.
- Obyś miała rację, Celina.

Pukanie do drzwi. Dłużewska nałożyła na siebie szlafrok. Otworzyła.
- Co ty o tej porze jeszcze śpisz? Już dziesiąta. - Zygmunt szybko wsunął się do mieszkania, dokładnie zamykając drzwi. - Ubieraj się.
- Daj mi minutę.
Weszła do sypialni. Otworzyła szafę. Zrzuciła z siebie szlafrok, założyła bieliznę i pierwszą lepszą sukienkę, sweterek z cyjankiem i sandałki. Włosy upięła w szybki koczek.
- Weź tę większą torebkę! Mam dla ciebie broń. - Zygmunt czekał w przedpokoju.
Michał wciąż leżał w łóżku, przyglądał się jej. Wzięła większą torebkę i wyszła.

***

- Idziemy zlikwidować człowieka, który wie, że Grot to Grot. - szli bardzo szybko. - Jest szpiclem Gestapo. Już wcześniej wsypał paru naszych.
- Dlaczego nie zrobi tego ktoś z komórki likwidacyjnej? - Celina ściskała torebkę, w której znowu znajdował się pistolet.
- Dlatego, że to nie jest zwykły kapuś. To bezpośrednie zagrożenie dla komendanta. Brodowicz osobiście go rozpracowywał, teraz my osobiście go zlikwidujemy. Stary nam ufa.
- Ja to zrobię, Zygmunt. Jak ten szpicel się nazywa?
- Antoni Karkowski.

Inka

Celinie nie zwieje Very Happy

Jeju, przecież jak ona go teraz zlikwiduje, to on jej potem nie zabije <3
Ogromnie podobały mi się plany Celiny i Michała. Cudowne!

Dłużewska

Znaleźli się nad Wisłą. Karkowski wpatrywał się w wodę.
- Będę cię ubezpieczał zza tego drzewa. - szepnął Zygmunt.
- Antoni Karkowski? - podeszła do niego.
- O co chodzi? - spojrzał na nią, nawet lekko się uśmiechnął na widok tak pięknej, młodej kobiety.
- W imieniu Polski Podziemnej jesteś skazany na śmierć... - celowała w jego serce. Natychmiast sięgnął do kieszeni płaszcza. Strzał. Karkowski zaczął osuwać się na ziemię. Wciąż jeszcze żył, patrzył w oczy Celiny. - Za zdradę Ojczyzny. - dokończyła i była pewna, że i te słowa do niego dotarły.

Obok niej pojawił się Zygmunt. Oddał jeszcze jeden strzał. Kapuś padł martwy. Przeszukali jego kieszenie i odeszli, pozostawiając ciało Karkowskiego na pastwę losu.

***

- Dostaniesz jeszcze jedną szansę. Ostatnią. Celino, po kolejnej niesubordynacji postawię cię przed sądem.
- Tak jest. - odrzekła, patrząc w twarz komendanta.
- Razem z podpułkownikiem Brodowiczem weźmiesz udział w odznaczeniu czterech skoczków i ich dowódcy. Przez ostatnie miesiące podlegali Komendzie Głównej, przeprowadzili wiele akcji z Reichsbankiem na czele. Żałuję, że to do nich trafił ten oficer Abwehry... Nie miałem wyjścia.
- Dlaczego on w ogóle skoczył do kraju, panie komendancie?
- Nie potrafiliśmy określić, który z nowych skoczków jest Niemcem. Miał doskonałą legendę. Niczym nie różnił się od pozostałych. Musiałem pozwolić mu wsiąknąć w ZWZ. Wiedziałem, że coś go zdradzi.
- I zdradził go zamach na Rainera?
- Dokładnie. Od razu było widać, że celowo go nie zlikwidował.

***

- Dlaczego właściwie my zlikwidowaliśmy Karkowskiego? Od tego naprawdę są likwidatorzy. - szli parkiem. Celina ściągnęła sweterek. Dzień był bardzo ciepły.
- Ty też jesteś likwidatorką. - Zygmunt lekko się uśmiechnął. - Dużo jeszcze nie wiesz o tej robocie, Cela. Ja jestem przy Grocie od początku i jednego się nauczyłem: Łącznik jest pojęciem bardzo ogólnym. W rzeczywistości jesteś tym, kim Stary w danym momencie chce, żebyś była. Łączniczką, kurierką, archiwistką, likwidatorką.

***

Władek, Michał, Janek, Bronek i Krawiec siedzieli w salonie jednego z konspiracyjnych mieszkań. Czekali, choć sami dobrze nie wiedzieli na co.

- Dzień dobry, panowie. - do pokoju wszedł wysoki mężczyzna. - Podpułkownik "Brodowicz". - przedstawił się.
Wstali. Wtedy pojawiła się Celina. Miała na sobie białą bluzkę i czarną spódnicę. W dłoniach trzymała pięć małych pudełek. Stanęła nieco za "Brodowiczem". Twarz miała kamienną.
- Za pośrednictwem Komendanta Głównego ZWZ każdy z was został odznaczony Krzyżem Walecznych. Za działania na terenie Warszawy. Reichsbank, zdobycie radzieckiej radiostacji, Sorokin i reszta sowieckiej agentury, uwolnienie generała Radziszewskiego, odbicia więźniów, akcje likwidacyje, owocna praca w wywiadzie - spojrzał na Michała - czy w komórce legalizacyjnej - wskazał na Janka. - Bardzo dużo jest tych sukcesów. Osobne gratulacje należą się kapitanowi Krawcowi.

Celina podawała podpułkownikowi pudełeczka. Wręczył je skoczkom, a na koniec ich dowódcy. Wciąż czuła na sobie spojrzenie Michała.

***

Celina ściągała buty. Michał stanął obok niej.
- Na początku myślałem, że jesteś kurierką. Potem, że likwidatorką. Teraz już wiem. Komenda Główna. - szepnął z uznaniem.

Usiadła przy kuchennym stole.
- Jaki on jest? - zapytał, podając jej talerz kartoflanki.
- Kto?
- Stary.
- Surowy. - Celina się uśmiechnęła. - Bardzo surowy. Wiele się od niego nauczyłam. Ciągle się uczę.

Inka

Najważniejsze wydarzenie odcinka: Karkowski nie żyje! To całkowicie może zmienić bieg historii! Pięknie, cudownie!

Dłużewska

- Dostałem nowe zadania. - Michał usiadł obok Celiny. - Poza Warszawą. Poza Generalną Gubernią. Celina, muszę to wiedzieć... Będziesz na mnie czekać?
- Będę. - zmarszczyła brwi.

***

Próbowała usnąć, ale nie mogła. Z jednej strony zmęczona, z drugiej wciąż myślała o tym, że muszą się rozstać. Nie chciała spać.
- Michał, napijmy się wina.
- Skąd ty bierzesz to wino?
- Z Komendy, ale to długa historia.
Przyniosła do łóżka butelkę białego trunku. Nieco wylało się na pościel. Z całej siły przytuliła się do Michała. Nie chciała zostawać sama. Znowu przeklinała wojnę. Przeklinała i kochała ją. Powoli się od niej uzależniała. Dzięki niej poznała swoją miłość. Poznała swoje możliwości. Czuła strach, ale nie chciała tego zmieniać.

Rozkosz. Uzależnienie od rozkoszy, którą dawał jej Michał. Przy nim zapominała o wojnie. Wojny znowu nie było. Jedynie ich ciała ocierające się o siebie.
- Możemy się już nie spotkać. - szepnęła.
- Spotkamy się w wolnej Polsce, Celina. Obiecuję ci to. I już zawsze będziesz robić normalne rzeczy. Upijać się i chodzić do kina.

I've been drinking, I've been drinking
I get filthy when that liquor gets into me
I've been thinking, I've been thinking
Why can't I keep my fingers off you, baby?
"Drunk In Love" Beyoncé

Piłam, piłam
Ubrudziłam się, kiedy ten alkohol znalazł się na mnie
Pomyślałam, pomyślałam
Dlaczego nie mogę oderwać moich palców od Ciebie, kochanie?
Pragnę cię

***

Był już wieczór, gdy wróciła do mieszkania. Michał stał przy kuchennym stole. Włożył pistolet za pasek spodni. Sprawdzał magazynek w drugiej broni.
- Co ty robisz? - położyła na krześle torbę z kartoflami.
- Nic.
- Przecież już nie walczycie na terenie Warszawy. Lada dzień stąd odchodzisz, a wyglądasz jakbyś szedł na akcję.
- Nieważne, Celina.
- Co wy kombinujecie?!
Podszedł do wieszaka w przedpokoju, założył skórzaną kurtkę.
- Wiesz, że powinnam iść teraz do Starego i powiedzieć mu, że coś szykujecie? Coś wbrew rozkazom.
- Idź. - odwrócił się i spojrzał w jej brązowe oczy. Był inny. Dziwny.

W biegu złapała torebkę i wyszła.

Inka

Ale, ale, ale...chyba nie pójdzie mu powiedzieć! Przecież to Michał, on ją kocha, a ona jego!
Piękne tak w ogóle Wink

Konarska

Ale to jest piękne. Jak dobrze przeżywać jeszcze raz III serię! Piękne, kochana.

Dłużewska

Celina szybko szła ulicą. Wciąż spoglądała za siebie. Miała wrażenie, że ktoś za nią idzie. Halbe? Ciągle czuła jego spojrzenie.

Przystanęła. Sięgnęła po pistolet. Kroki za jej plecami.
- Co tu robisz?
- Zygmunt. - przymknęła oczy. - Dlaczego mnie straszysz.
- Ja? Co ty tu robisz?
- Idę do Starego.
- Coś się stało? Jakieś komplikacje? Starego nie ma. Pojechał.
- Dokąd?
- Jak to dokąd... Niemcy. - zaczął ją całować. Zachłannie i namiętnie. Stali przed siedzibą Komendy Głównej. Niemiecki patrol z psem ominął ich, po czym zniknął za zakrętem. Zygmunt wciąż jeszcze całował Celinę. Odsunęła się. Wróciła do mieszkania.

***

Chodziła po pokoju. Otuliła się szlafrokiem. Gdzie jest Michał? Co oni wymyślili? Dwudziesta druga, dwudziesta trzecia. Północ. Klucz przekręcany w zamku. Wyszła do przedpokoju.
- Bronek jest postrzelony. Nie wiem czy przeżyje. - Michał był blady. Pustym wzrokiem patrzył na Celinę.
- Co wy zrobiliście? - zapytała. Brak odpowiedzi. - Co zrobiliście?! - z całej siły popchnęła go na ścianę.
- Masakrę w "Edenie". Zlikwidowaliśmy Tadeusza, nowego szefa Gestapo Tannenberga, Rappkego, który katował Władka i Rudą, Halbego... - spojrzał na nią.
- Halbego? - na twarzy Celiny pojawiła się ulga.
- Tylko gubernator Fischer nie zaszczycił nas swoją obecnością. - Michał przyparł Celinę do ściany. Jednym ruchem zsunął z niej szlafrok. Teraz potrzebował jej bliskości.
- Michał, Michał... - szeptała, gdy pieścił jej ciało. - Znowu będę mieć przez ciebie problemy.
- Problemy?
- Nieważne. Kocham cię.

Inka

Ja bym jeszcze zlikwidowała tego Zygmunta, za to, że rzuca się na Celinę... Piękne Aniu. Uwielbiam Eden

Dłużewska

Zygmunt będzie mi jeszcze potrzebny, ale nie wykluczam, że zginie Rolling Eyes

Linnhe

Wchodzimy powoli w IV sezon, super. Smile

Inka

Aniu wiesz co...brzmisz groźnie. Nie wiem, czy to celowe, ale podobny tekst padł z ust Stocka do Fischera (lub na odwrót) o Rainerze.