Celina i Halbe

Linnhe

Mi się wydaje, że mogła coś wiedzieć ale nie chciała już ich dodatkowo dołować. Wtedy największym problemem był proces Rudej. Dla Michała Janisz był niczym anioł, to by go zniszczyło. Może czekała na lepszy moment.

Popieram wniosek z doborem miejsca spotkania. A sam postrzał to tragedia. Nie chodzi mi o samą śmierć, ale o całą otoczkę. Mogli to zrobić odcinek wcześniej. W środku lasu, utrudniony dojazd do szpitala. Można skonać z byle jakiego zranienia. Wyszła za to sytuacja bezsensowna, a sam przebieg nierealistyczny. Rozumiem powikłania w szpitalu: zakrzep czy infekcja bakteryjna, ale wykrwawić się w kilka minut przy takiej ranie. Najwyraźniej postanowili pozamykać wszystkie wątki.

Inka

Już nie wspominając o tym, że gdyby to się stało odcinek wcześniej, zginęłaby dla Rudej. A tak - zupełnie na marne. Bo akurat wstała w niewłaściwym momencie. Żadnego sensu. Już śmierć Janka była bardziej sensowna.

Linnhe

Janek zginął bo chciał, aby jego syn wrócił do domu, do kochającej mamy. To był ojcowski obowiązek i wynik miłości do kogoś. Niestety przypłacił to życiem, ale jego działanie czemuś służyło.

To samo się tyczy oddania małej Katii, też sobie miejsce wybrali dogodne. Zamiast ruchliwej ulicy, czy po prostu zaprowadzić ją do szkoły zdecydowali się na otwarty teren. Nie wiem czy scenarzyści coś pili lub palili jak pisali te epizody. Absurd goni absurd.

Dłużewska

Celina siedziała w wiklinowym fotelu przed domem państwa Kruczków. Miała przez najbliższe dwa tygodnie udawać ich wnuczkę, Ewę. Ciężko jej się oddychało. Ból ciągle był ogromny. Zabawiała dwa małe kotki, rzucając im papierowe kuleczki. Biegały za nimi.

Dłużewska myślała o Krzysztofie. Dlaczego właściwie zamierzała za niego wyjść? Od początku im się nie układało, nie pasowali do siebie. Każdy pocałunek był wymuszony, w łóżku sztucznie do bólu.
W dodatku Krzysztof nie chciał wciągnąć ją w konspirację. Sam pracował przy Grocie, wymądrzał się na różne tematy. Celina już nie wiedziała, czy narzeczony się o nią boi, czy po prostu ma ją za głupią dziewczynę, nienadającą się do ZWZ.
Dwa lata z nim spędziła. Ale co to za życie. Musiała uważać na każde słowo, narzeczonemu wiele rzeczy nie odpowiadało. A najgorsze, że nie miał poczucia humoru. Co innego Michał. Celina się uśmiechnęła. Nigdy przy żadnym mężczyźnie nie czuła się tak dobrze i swobodnie. Zaufał jej, wciągnął do organizacji, żartował, martwił się.

Związek z Krzysztofem to rutyna. Celina zwyczajnie się z nim nudziła i nie mogła przy nim być sobą - przyduszał jej impulsywność i śmiech. Brakowało mu szaleństwa, którego Dłużewska pragnęła. Nie rozumiał jej.

***

Michał usiadł w drugim fotelu. Był już wieczór. Celina miała na sobie białą sukienkę w kwiatki. Sandałki odrzuciła na bok. Jej nagie stopy spoczywały na trawie. Konarski pomyślał, że to cudowny widok.
- Załatwiłeś wszystko? - dziewczyna poczuła znajome łaskotanie w brzuchu. Zawsze się pojawiało, gdy Michał był obok.
- Tak. Dostarczyłem przesyłkę.
- Zjedz kawałek sernika. Ci ludzie są cudowni. Tak ciepli i pogodni. Zobacz co pan Kruczek przyniósł mi z lasu. - Celina wskazała na miseczkę poziomek. - Poczęstuj się.
- Wiesz, że nigdy wcześniej nie jadłem tych owoców? Jeździliśmy z rodziną na wycieczki rowerowe do lasu, ale zawsze tylko na jagody.
- To masz, zjedz wszystkie. Ja już w życiu poziomek się najadłam. Moi dziadkowie mieszkali na wsi. Szczęście dla nich, że nie dożyli tej wojny. Babcia umarła w trzydziestym ósmym, a dziadek w lutym trzydziestego dziewiątego.

Michał najchętniej zostałby z Celiną. Chciałby spędzić z nią więcej czasu i jeszcze lepiej poznać. Miała w sobie radość życia i spokój.
- Wiesz, że wymyśliłam sobie pseudonim?
- Jaki? - Konarski skończył jeść poziomki.
- Ale nie będziesz się śmiał?
- Nie.
- "Róża".
- Pasuje do ciebie. Był lekarz?
- Tak. Obejrzał mnie, zmienił opatrunek. Przyjedzie znowu pojutrze. Czujesz to powietrze? Taka cudowna noc.

Celina była najpiękniejszą dziewczyną na świecie. I tego Michał był pewien.

Inka

Dziewczyny, dziewczyny, widzicie to? Widzicie jak pięknie? Michał i Celina w górach jedzą poziomki i tak sobie rozmawiają <3
Umieram z zachwytu!

Linnhe

Cudowne opowiadanie.

Dłużewska

Dziękuję.

Dłużewska

Celina poczuła się senna. Michał zaproponował, że odprowadzi ją do jej pokoju na poddaszu. Sam miał spać na parterze.
- To o której wyjeżdżasz? - Dłużewska opierała się o niego, gdy wchodzili po schodach. Prawdę powiedziawszy, nie powinna była opuszczać szpitalnego łóżka, a co dopiero tak sobie spacerować.
- Jakoś o siódmej rano.
Celina posmutniała.

Weszli do pokoju. Wyciągnęła z szafy białą koszulkę nocną. Zaczęła się przebierać. Michał raptownie odwrócił głowę w stronę okna.
- Janek za tydzień się żeni. - zaczął.
- Tak?
- Myślałem, że pójdziemy na ślub razem, ale w obliczu tej tragedii... pójdę sam. Władek będzie ze swoją dziewczyną. - lekko się zaśmiał.
- Co w tym śmiesznego, że Władek ma dziewczynę? Już się przebrałam.
- Zupełnie nic. - Michał wrócił spojrzeniem do Celiny. Znowu zaparło mu dech w piersiach. W białej koszulce wyglądała, jak w najpiękniejszej letniej sukience. Takiej na plażę.
- Położę się już. - dziewczyna ostrożnie oparła głowę o dwie grube poduszki. Właśnie tak spała. W pozycji niemalże siedzącej. Płaskie leżenie tylko wzmacniało ból klatki piersiowej.

Michał przysiadł na skraju łóżka. Słychać było jedynie cykanie świerszczy za oknem.
- Podjęłam decyzję, Michał. Nie wyjdę za Krzysztofa. - Celina sama nie wierzyła, że to mówi. Skąd pewność, że Konarski chce z nią być? Nie potrafiła jednak inaczej. Patrzyła na Michała i była nim zachwycona. Zakochanie już ustąpiło miejsca prawdziwej miłości. Tak czuła. Był mężczyzną z jej snów. Jeszcze kilka miesięcy wcześniej sądziła, że taki nie istnieje. - Poprosiłam cię, żebyś zostawił mu wiadomość, bo on nie zasługuje na to, żeby go tak ranić. Nikt na to nie zasługuje. A ja zniknęłam bez słowa.

Michał lekko dotknął jej policzka. Pochylił się i delikatnie zaczął całować jej wargi. Zupełnie tak, jak wtedy we wspólnym mieszkaniu. Łaskotanie w brzuchu Celiny wzmogło się co najmniej stukrotnie. Odwzajemniła pocałunki. Nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje.

Pocałunek był namiętny, a jednocześnie subtelny. Subtelna namiętność - to właściwe określenie.

Znowu Ty
Z tej ponurej wieży szarych dni
Kradniesz moje serce
Musisz być
Księciem

Tylko Ty
Mało co i przytaknęłabym
Tej rutynie, co z miłości drwi
Jesteś
Obok mnie
Obok mnie
Obok mnie
Obok mnie

Zrób co się da, co tylko się da
Niech nasza bajka trwa
Chcę jak księżniczka z księciem
Mknąć po niebie
Przez siedem mórz, gór, ulic i rzek
Gdy inni mówią "nie"
Będziemy biec do siebie
"Księżniczka" Sylwia Grzeszczak

Szorstkie usta Krzysztofa, nachalne Halbego, aż w końcu miękkie i delikatne należące do Michała. Celina Dłużewska znalazła swoją miłość.

Inka

<3
Piękne, najpiękniejsze, najcudowniejsze!

Linnhe

Opłaca się tu zaglądać o tej porze.Piękny fragment.

Za pierwszym razem kula przeszła nad obojczykiem i uszkodziła spore naczynie. Oprócz klatki piersiowej mogłaby jej ręka cierpnąć. Wink

Ale to tylko sugestia.

Dłużewska

Dzięki, dziewczyny!
Gabrysiu, muszę Ciebie, jako studentkę mikrobiologii, prosić o przymykanie oka na takie sprawy Embarassed

Ale za sugestię jestem wdzięczna Very Happy

Linnhe

Ok, wyłączam naukowe oko. Kiedy będzie kolejna część? Smile

Konarska

Ah! Przepiękne! Przecudowne! Ostatnie dwa zdania to po prostu miód na moje serce.

Dłużewska

Celina spojrzała na zegarek. Była już dziewiąta. A tak bardzo chciała jeszcze rano zobaczyć Michała! Na pewno już odjechał.
Założyła na siebie kremowy szlafrok i zeszła do kuchni.
- Dzień dobry!
- Wyspałaś się, Ewuniu? - pani Kruczek od rana zajmowała się robieniem kompotów truskawkowych. Ewunia. Tak mają się do niej zwracać. O prawdziwe imię nie pytali. Znali zasady konspiracji. - Nie powinnaś wstawać z łóżka.
- Wiem, ale wolę posiedzieć w ogrodzie niż cały czas leżeć w domu.

***

- Wszyscy są czyści jak łza. Każdy z nich może być tym oficerem Abwehry. - Brodowicz otarł pot z czoła.
- Nie mam wyboru. - Grot przeglądał nazwiska skoczków z ostatniego zrzutu. - Muszę pozwolić mu wsiąknąć w organizację.
- Jak to? - podpułkownik aż wstał. - I czekać aż wszystkich aresztuje?
- Nikomu nic nie będzie. Nic nie grozi ani innym skoczkom, ani dowódcom. Poluje na mnie.
- A jak mu się uda?
- Wie pan, co robić. Póki co, niech dowódcy trzymają tych nowych na dystans i niech im się bacznie przyglądają. Ale tak, by ci nic nie zauważyli. W końcu zrobi coś, co go zdradzi.

Inka

Pięknie tylko chcę więcej Very Happy