Londyn

Konarska

O, i to właśnie mi chodziło Aniu! Przepiękna część!

Inka

Chyba każda kobieta w ciąży to przeżywa Razz

Ale się cieszę, że ona go kocha, a on ją. Piękne to!

Zorina

I taka powinna być ,prawdziwa miłość.

Dłużewska

Lipiec 1946
Obudził ją dziwny ból. W pokoju zupełna ciemność. Gdy uświadomiła sobie co się dzieje, znieruchomiała. Nie mogła ruszyć ani ręką, ani nogą. Przerażenie nie pozwalało oderwać głowy od poduszki.

- Michał! - w końcu ścisnęła jego ramię. - Ja chyba rodzę.

Zerwał się na równe nogi. Zapalił światło. Ubrał się. Nie spanikował. Ileż razy w czasie wojny znajdował się w gorszych sytuacjach. Przecież w powstaniu bez znieczulenia wyciągał "Strzelcowi" kulę z przedramienia. A były to wydarzenia nagłe, takie, których nie dało się zaplanować. Scenariusz z rodzącą Celiną w roli głównej obmyślił już dawno - Celina rodząca w nocy, jak teraz; Celina rodząca w środku dnia w pustym mieszkaniu; Celina rodząca w sklepie. Miał przygotowanych sto wariantów i sto wyjść. Podniósł ją i pomógł jej przebrać się w sukienkę. Posadził ukochaną w fotelu i zbiegł po taksówkę. Nie bez powodu postarał się o mieszkanie z postojem pod oknami.

Siedziała w fotelu i nie mogła uwierzyć, że to już się dzieje. Myślała o porodzie bez przerwy, ale wciąż nie czuła się gotowa. Kolejny skurcz. Postanowiła zacisnąć zęby i zdusić w sobie ból.

Michał wrócił, zarzucił na nią jej turkusowy płaszczyk i wyprowadził z mieszkania.
- Torba! - krzyknęła, opierając się o ścianę. Nie po to spakowała się do szpitala już w czerwcu, by teraz zapomnieć o tych rzeczach idealnie ułożonych w brązowej torbie.
- Tak - odrzekł i sprowadził ją do taksówki.
Jak dobrze, że to jest Londyn, pomyślał, a nie skąpana w stalinowskim obłędzie Warszawa.

Konarska

Oooo, jak słodko! Umieram ze szczęścia!

Inka

Ja też. Ale z Michała będzie tatuś! Już nie mogę się doczekać...pępkowego z Bronkiem Very Happy

Zorina

Będzie chłopiec ,czy dziewczynka ?

Dłużewska

O siódmej rano Celina wciąż zmagała się ze skurczami. Siedziała na wysokim szpitalnym łóżku i powoli oddychała, jak nakazał lekarz. Wiedziała, że najgorszy ból ma dopiero nadejść.
- Która godzina? - złapała Michała za nadgarstek.
- Dochodzi siódma.
- Idź do domu. Idź. Punia została sama, trzeba z nią wyjść.
Wciąż zaciskała zęby. Czuła jednak, że dłużej nie da rady walczyć z cierpieniem.
- Idę zadzwonić.
Wyszedł. Dopiero teraz pozwoliła sobie na pierwsze łzy. Położyła się i podkuliła nogi pod siebie.

***

Równo w południe nieustający skurcz obezwładnił Celinę, a jej ciało odmówiło posłuszeństwa. Poród zaczął się na dobre. Powstanie warszawskie okazało się bułką z masłem przy tym, co nastało potem. Wydawało jej się, że ktoś kroi ją na kawałki, używając do tego bardzo tępej piły. Nie kontrolowała już swojego krzyku ani łez. Idealnie upięte włosy wymknęły się spod spinek i przykleiły do mokrej twarzy Dłużewskiej. Szeroka koszula szpitalna, którą miała na sobie, przylgnęła do jej ciała. Było gorąco, a głęboki i długi ból mógł zwiastować jedynie bliską śmierć. Rodzenie dziecka okazało się torturą równą torturom stosowanym przez gestapo. Czuła się tak, jakby ktoś wylał na nią kilka wiader wrzątku. Z biegiem minut jej krzyk zamienił się w głośny i bezradny płacz. Czyjaś ręka co chwilę wycierała jej twarz i szyję, odgarniając włosy do tyłu. Ledwo żywa Celina nawet nie myślała o tym, że ta ręka należy do Michała.

W najbardziej krytycznym momencie zaczęła tracić przytomność i bardzo chciała, żeby tak się właśnie stało, by to wszystko wreszcie ustąpiło. Pielęgniarka jednak skutecznie przywróciła Celinę do świata żywych.
- Już nie mogę - nieświadomie zwróciła się do Michała, dusząc się łzami.

Płacz dziecka.
- Dziewczynka - oświadczył lekarz.
- EWA - zdążyła powiedzieć zanim ciało stało się ciężkie, a obraz przed oczami rozmazany. Celina osunęła się w mrok.

Zorina

Aniu ,Celina osunęła się w mrok ,chyba nie umarła ?

Inka

W jaki, przepraszam mrok? "Optymistyczne opowiadanie będzie"
Tak, tak, oczywiście, czytałam z wielkimi emocjami, no ale no...no co się stało? Rozwiej moje wątpliwości, proszę!

Audrey

Mam nadzieję, że Celina żyje, że tylko straciła chwilowo przytomność.
Ewunia- śliczne imię ^^.

Konarska

Ania, jak ją zabijesz, to miało być optmistyczne opowiadanie, czyta się świetnie, ale niechże ona po prostu uśnie...

Dłużewska

Otworzyła oczy. Powieki były ciężkie, jakby spoczywały na nich kamienie. Oślepiło ją białe światło. Biała sala i biały kitel pochylającej się nad nią młodej lekarki. Mówiła coś po angielsku, a Celina nie rozumiała. Zupełnie zapomniała brzmienia tego języka, nie potrafiła się nim posłużyć. Spróbowała się poruszyć. Obezwładniający ból dotarł aż do koniuszków wszystkich palców.
- Calm down, calm down - powtarzała lekarka, sprawdzając kroplówkę.
Potem lekko uniosła głowę Celiny i przyłożyła do jej ust szklankę z wodą.
Odwróciła się i coś powiedziała do stojącego za jej plecami Michała. Michał. Z przerażeniem wpatrywał się w swoją ukochaną. Skinął głową. Lekarka uśmiechnęła się do białego zawiniątka, które tulił w ramionach, po czym wyszła z sali. Zawiniątko. Celina uświadomiła sobie, że ono cicho łka.
- Ewa - szepnęła i wyciągnęła w stronę dziecka swoje słabe, drżące ręce.
- Bardzo nas przestraszyłaś, Cela - Michał wyglądał tragicznie. Gorzej nawet niż w końcówce powstania. - Jest śliczna. Zupełnie do ciebie podobna. I chyba już bardzo głodna.
Położył dziecko na klatce piersiowej Celiny i usiadł na krześle przy łóżku.

Celina ostrożnie dotknęła malutkiej główki, a potem rączek zaciśniętych w piąstki. Dziewczynka miała ciemne włosy i usta swojej matki. Była mniejsza niż Jaś Markiewicz w tym samym momencie swojego życia - tuż po narodzinach. Celina odpięła guziki swojej koszuli nocnej, a dziecko od razu przyssało się do jej piersi. I wtedy na chwilę otworzyło oczy. Były brązowe. Dłużewska dopiero teraz uświadomiła sobie, że leży w czystej pościeli, że ma na sobie swoją śliwkową koszulę nocną, którą kupiła specjalnie do szpitala i że ktoś zaplótł jej włosy w warkocz. Czuła się czysta i pachnąca mydłem.
- Celina, już wszystko dobrze. Nie płacz - Michał delikatnie pocałował ją w usta. Drapał. Tego dnia nie miał ani głowy, ani czasu na to, by się ogolić.
- Moja matka byłaby oburzona, gdyby dowiedziała się, że karmię przy tobie dziecko - szepnęła, zauważając, że w tej samej sali, na drugim łóżku śpi młoda kobieta.
- Przecież to zupełnie naturalne - Michał z powrotem wziął Ewę na ręce.
- Michał, co się właściwie stało?
- Straciłaś przytomność i przez moment wszystko wyglądało naprawdę groźnie. Na szczęście potem się ocknęłaś.
- Ocknęłam się? Nic nie pamiętam.
- Cela, jestem z ciebie dumny. Byłaś bardzo dzielna. To nie był łatwy poród. Ewa dała ci niezły wycisk, choć jest naprawdę malutkim noworodkiem.
- Ty... - bała się zadać to pytanie. - Byłeś tam?
- Przecież powiedziałem, że będę przy tobie. Lekarz się zgodził.
- Ale... - czuła wstyd. Widział ją taką okropną, krzyczącą, spoconą.
- Celina, nie myśl o tym. Ja nie jestem Władkiem, który na widok rodzącej kobiety uciekłby w siną dal. Już pomijam fakt, że on się boi kobiet samych w sobie. Oprócz Rudej i własnej matki. Nawet ty go zawsze onieśmielałaś.
Celina się roześmiała. Michałowi udało się ją rozweselić.
- Poza tym, pamiętaj, że ja takie rzeczy widzę nieco inaczej. Studiowałem medycynę i gdyby nie wojna, już byłbym lekarzem. Nie ginekologiem, to fakt, ale poród jest dla mnie rzeczą naturalną - dokończył.

Kobieta odetchnęła z ulgą. Ale najwspanialsze było to, że Michał pokazał tego dnia, jak bardzo ją kocha. Gdyby zależało mu jedynie na dziecku, siedziałby w szpitalnej kawiarni, spokojnie czekając aż Celina wyda jego potomka na świat. Tymczasem był przy niej, martwił się i ocierał ręcznikiem jej spoconą twarz.

Inka

Co za niewysłowiona ulga. Uśmiałam się na myśl o Władku uciekającym z krzykiem przed rodzącą Rudą Very Happy

Zorina

Piękne ,naprawdę ,piękne.